Retourtje Nederland & Diamond Island

Hoihoihoihoihoihoi!!!

Jaahaaaa…ik leef nog! Er is de laatste maanden alleen zoveel gebeurd dat ik er gewoon niet aan toe kwam om iets te schrijven en steeds wanneer ik wilde beginnen wist ik niet waar…Ik ga het gewoon chronologisch (in volgorde van tijd) proberen te vertellen, dus hou je vast…het is nogal wat.

Na de laatste update kreeg ik even een flinke inzinking van alles. Het opzetten van de stichting verliep niet zoals ik wilde en dat beïnvloedde ook mijn relatie en mijn gemoedstoestand. Op een middag plofte de bom en ik spuwde al mijn woede over Dara heen, wat uiteraard niet mijn bedoeling was, maar ja het gebeurde. Ik wist niet meer wat voor of achter was, ik was blut, helemaal uit mijn doen…meer hoef ik denk ik niet te zeggen. Ik zag nog maar een oplossing en dat was; zelf naar Nederland gaan om zaken af te handelen. Ik boekte meteen een ticket (retour uiteraard, overigens gesponsord door Pap en Els, nog heel erg bedankt daarvoor) en op 26e Juni landde ik al op Düsseldorf airport. In het vliegtuig had ik een paar slaaptabletjes genomen maar die hielpen niet en uitgerekend nu bleven medepassagiers met me praten. Kort voor de landing begon ik toch wat duizelig te worden. Oeps…de tabletjes hielpen wel! Ik stapte uit het vliegtuig en omdat ik geen bagage bij me had (slechts een kleine rugzak) kon ik zo richting douane de schuifdeuren door (zo stoned als een kanarie van de pilletjes, haha!) waar Pap, Els, Liza en Sil (Saldenbal) mij met een “welcome home ballon” op stonden te wachten.

Niemand wist van mijn komst (was ook mijn bedoeling). De reacties op mijn onaangekondigde bezoek waren nogal uiteenlopend. Velen waren stomverbaasd, in tranen en verrast en een enkeling licht geïrriteerd en zelfs ronduit kwaad. “Flikker toch op!”, “nee, hoe kan dat nou?”, “ik dacht dat het een grapje was”, “wat een rotstreek, ik ga sigaretten halen” en gelukkig ook een paar keer “och, hallo sies (schat), hoe is ‘t”. Ach, iedereen gaat anders om met verrassingen, zal ik maar zeggen. Ik zag mijn neefje Brandon voor het eerst, wat ’n lekker jong! Op het moment dat ik dit schrijf is mijn familie nog eens vier kindjes rijker. Dat krijg je met zo’n grote familie (achttien ooms en tantes en ontelbare neefjes, nichtjes en achter…), ik kan het niet meer volgen af en toe. Het meest verrast was natuurlijk mijn moeder, dat was ook de opzet. Ik sliep acht weken lang in haar nieuwe flatje en mede dankzij haar ben ik de tijd in Venlo goed doorgekomen. Ik kookte zo ongeveer elke dag en ze heeft me ook financieel opgevangen, want ik had toen eigenlijk al geen eurocent meer te besteden. Wat gebeurde er tijdens die acht weken? Te veel om allemaal te onthouden maar ik zal een poging wagen, sorry als ik een moment met iemand vergeten ben…maar dan ben ik er tijdens het schrijven gewoon niet op gekomen…

Iedereen wil je natuurlijk even zien en met een familie zoals die van mij en een zowat even grote vriendenkring is dat zo goed als onmogelijk. De eerste 3 weken(!) was voor mij één grote jetlag. In Cambodja is het donker rond het avondeten en in Nederland (Juli&Augustus) pas na tien uur. Mijn innerlijke klok zei dat het nog vroeg was, waardoor ik steeds laat in bed lag. Ik had last van een omgekeerde cultuurshock. Wat klagen wij vaak ondanks alle overvloed, terwijl we het zo goed hebben. Ook reed of liep ik vaak met een omweg naar mijn bestemmingen, soms bang om bekenden tegen te komen, geen zin om te praten of over mijn ervaringen te vertellen. Ik voelde me als een vreemde in mijn eigen geboortestad. Venlo was in ruim acht maanden eigenlijk geen spat veranderd, ik daarentegen wel. Moeilijk uit te leggen en (in Venlo) maar voor een handjevol mensen te begrijpen. Zij die zelf lang en ver gereisd (of gewoond) hebben weten wat ik bedoel. Enige verschil dat ik kon vinden was een achttien verdiepingen hoge toren aan de maaskade. Ik miste Dara. Alle pogingen om hem een paar weekjes over te laten komen (ondanks het feit dat aan stapels formaliteiten en eisen van de ambassade was voldaan) waren te vergeefs. Nee! Was het antwoord van de ambassade. Onvoldoende bewijs voor terugkeer naar land van herkomst. En zo werd mijn vakantie in eigen land een mengelmoes van geluksmomenten en frustraties. Een lach en een traan. Een opsomming:

*De eerste familieleden komen op bezoek bij Peter en Zeliha omdat mam daar was toen ik aankwam. Heerlijk om ze allemaal weer even te zien. Het eerste wat ik eet is een frikandel speciaal, typisch!

*Dezelfde avond nog ga ik op zoek naar mijn beste vriend en tevens ex-werkgever Mark. Ik vind hem bij “preuflokaal” in gezelschap van Frank, Toos, Wieteke en Fleur. Ze kijken me allemaal aan alsof ze een geest zien. Ze reageren enigszins geschokt en boos : “wat een rotstreek”! Even voel ik me moederziel alleen. Ze praten verder over het laatste onderwerp, alsof ik er niet ben, naar ik later begreep kwam ik net op het verkeerde moment. Als boetedoening voor mijn heftige entree moet ik mee borrelen (Kefee De Baek & Motown; lachen, dansen, huilen…) en zo eindig ik om zes uur s’morgens in bed met een ongekend alcoholpromillage in mijn bloed en een tijger van ’n kater.

*Barbecue in een park in Duitsland, net over de grens. Mam, tante Wies, Peter, Zeliha, Brandon, Wiel en Mona. Het weer is heerlijk, het zonnetje verwarmd ons en zo zitten we de hele dag op ons dekentje onder een boom aan het water…hmmmm genieten en de hele dag door ETEN!!!

*Oppassen op Seth. Mijn kleine zielenmaatje! Vijf maanden oud toen ik ging. Nu een klein mannetje van ruim een jaar en hij herkend me ongelooflijk snel. Onze klik is meteen terug (een dikke traan biggelt nu weer over mijn wang). Samen wandelen door de regen, stampen door de plassen, fietsen naar jagersrust, klimmen op de bank, met eten gooien, ijsjes eten met Mama Lolita erbij. Foto’s maken, Seth , breeduit poserend alsof hij het al jaren doet. Snik!

*Mijn hart uitstorten bij Lolita! Samen genieten op het terras van “Baerkefee de roeije lieuw” na de WK kwartfinale Nederland – Brazilië. Op een afstandje kijken naar de uitgelaten menigte die rondom het stadhuisplein feestviert. Pannenkoeken eten bij Jagersrust en natuurlijk uren kletsen over Azië, Seth en …Seth. Tranen met tuiten bij Lolita’s geweldig ontroerende expositie in Vicurie over haar reis door Azië. Tijdens mijn vertaling van het introverhaal voor Lolita’s huisgenoot Christina moet ik tot drie keer toe stoppen tijdens het gedeelte over de weeskinderen in Nepal…ik zie alle kindjes uit Cambodja voor me en breek!

*Ouderwets slap ouwehoeren bij een bakje koffie met vlaai met Hans Fleuren, heerlijk lang ontbijten en kletsen met Monique (zoals we dat vaker deden na ons uurtje zwemmen), lunch in het zonnetje op het terras van “Eigenwijs” met Mel en Luc. Reisverhalen over hun jaartje Australië, mijn acht maanden Cambodja. Rood Wijntje erbij, beetje tipsy op de fiets terug.

*Shoppen met Els & Els (mijn moeder en mijn stiefmoeder). Voor mij erg bijzonder om mee te maken en leuk om te zien dat je als ex en echtgenote van dezelfde man zo met elkaar kunt omgaan. Samen lunchen, parfumpje kopen, daarna weer wijntje op het terras. Heerlijke dag!

*Al mijn spullen (kleren, meubels, boeken, muziek en véél meer) uitzoeken. Minst leuke bezigheid maar moest ook gebeuren. Tijdens het uitzoeken van je oude troep komen er veel herinneringen naar boven, goeie en slechte. Ik had alles kunnen verkopen maar daar was simpelweg geen tijd voor en ik had er ook niet veel zin in. Ik heb het meeste afgegeven en het voelt bevrijdend als je eenmaal alles kwijt bent. Het enige wat ik nog heb bewaard zijn mijn boeken en mijn muziek.

*Papierhandel regelen. Bureaucratie! Ik heb er een gruwelijke hekel aan, maar het moet. Belasting, Zorgverzekering, noem maar op. Ben er nu nog mee bezig want iedereen weet: deze instanties zijn de vlotste niet. Gelukkig vielen er veel zorgen van mij af (mijn hoofd zat vol en ik werd steeds nerveuzer) tijdens de vergadering van het stichtingsbestuur (Els, Inge & Tineke). Ik was met zoveel tegelijk bezig dat ik het even niet meer wist. Na de vergadering zat er structuur in en was ik gerust gesteld. Het gaat goed komen. En ik heb er van genoten hoe jullie je in dingen vastbijten. Het was een geweldige avond, vooral het napraten met ’n borrel, haha! Nogmaals, Dames: heel erg bedankt voor wat jullie allemaal gedaan hebben en nog steeds doen. Zonder jullie gaat dit niet lukken! Later, meer over de stichting.

*Eten bij Annelies, roseetje en blowtje (for old times sake) erbij, ff knuffelen! Met Carol naar “a day in the park” maar dat werd “a day in de flat van mam” omdat het de hele dag regende, toch gezellig! Bioscoopje pikken (schrek 3, hilarisch, ontroerend) met hoogzwangere Eef, Carol en Damon. Pasta eten bij Carol, Tineke er nog bij, flauwe humor, kreupel gelachen met “kermit de kikker” moppen. Barbecueën bij John en Mar, met Jan en Tatje erbij en onze grote vriend “Hertog Jan”, haha! Examenfeest van Tico (ex-collega van D’n Heerlyckheid), ik werd ingepakt in een vuilniszak als extra kado, eenmalig… Kan niet meer herinneren hoe ik thuiskwam, pfff! 25 Jarig huwelijk van René & Carin: klein, intiem, gezellig feestje. “Ik werd overweldigd door je mooie bruidjurk, Carin! Ik kan het niet uitleggen maar ik was die dag nogal emotioneel en die jurk was de druppel, ik heb gehuild (nu weer) als een klein kind. Wat was je mooi die avond, dank je voor deze speciale ervaring!”

*Filmavondjes en lekker eten samen met Mam. Na een uur lag ze soms al te slapen (lees snurken!) en de hond ook terwijl ik hardop zat te lachen, maar dat maakte niks uit. We waren samen. Ik hoop je snel hier te zien mam, met de hond. Ik weet dat je me erg mist en ik jou ook. Soms maak je keuzes waar ook nadelen aan kleven en die nadelen moet je ook accepteren.

*Mijn verjaardag: een beetje om te vieren maar vooral bedoeld om te laten zien wat ik in Cambodja in het weeshuis (en in de toekomst meerdere weeshuizen, en op straat) in de tussentijd heb gedaan en nog wil gaan doen. Ook heb ik die avond de stichting en het bestuur gepresenteerd. Ik vond zelf dat het wat beter had gekund. Toen ik aan mijn presentatie begon (er waren toch behoorlijk wat mensen aanwezig) en mijn verhaal vertelde, zag ik alles in gedachten voor me. Ik werd ineens overmand door emoties die zich in de maanden ervoor hadden opgebouwd en niet waren verwerkt. Het was echter niet mijn bedoeling om ze te uiten zoals het die avond gebeurde. Ik denk dat de boodschap die ik wilde overbrengen (verzoek om persoonlijke donaties van vrienden, kennissen en familie) hierdoor niet overkwam zoals ik het had bedoeld. Buiten het feit dat de stichting zo goed als “lopend” is, is helaas niet alles gelopen zoals ik had gehoopt. Daarover verder in het verhaal meer… Het mooiste verjaardagscadeau overigens; de kaart van mijn broertje “Jimmy”; een echt klavertje vier, gezocht en gevonden om mij geluk mee te geven, met een ontroerend stukje tekst erbij. Het staat nu geplastificeerd hier in mijn kast, zodat ik het altijd kan zien!

*Laatste week: een stormvloed aan bezoekjes uiteraard; Joni & Demise (rustig aan met je hart hè), Frans & Sonja (weg ramenwasser, hihi!), Joris & Patty (bedankt nog voor het verhuizen), Jennifer, Jeroen & Eliza (bedankt voor knutselspul en de scans), Sjraar Klaassens (veel knutselspul en donaties, extra bedankje daarvoor), Annelies (nog ff wat boeken dumpen & dikke kus), Tineke (action en veel meer…), Oma (ik denk aan je!) en veel, heel veel familie.
Nog ff met Liza wat spulletjes voor de kids kopen en lunchen (ff bijkletsen, ben blij dat het zo goed met je gaat), Verjaardag van Fleur bij Pieter en Marja (heerlijk gegeten en kostelijk geamuseerd), bedrijfsuitje met d’n heerlijkheid (geweldige afsluiter van mijn vakantie, met een gigantische kater toe!), Nog ff snel op kraambezoek bij Eef en Louis met hun dochtertje”Kaatje”. Ze kwam net op tijd, maar dat had ik met haar afgesproken, haha!

*Laatste avond: de flat van mam boordevol met familie en vrienden. Laatste pilsjes en wijntjes en ach hup dan,…nog een laatste hijsje van die knaller en dan…handen schudden, kussen, knuffels, emoties, tranen, kortom afscheid…heftig…en nooit echt leuk. Géén afscheid van Lolita en Seth, want dat doen we niet hebben we afgesproken. Mijn (werk)vakantie zoals beschreven lijkt wel bijna een alcoholistenavontuur maar dat valt reuze mee als je bedenkt dat ik het jaar daarvoor zowat vier á vijf avonden per week (na het werk) zat te borrelen met collega’s en vrienden. In Cambodja drink ik nauwelijks, hooguit twee keer per week twee pilsjes en dan meestal thuis, gewoon…voor de smaak!

*20 augustus: naar Düsseldorf airport met mam, Gerrie en Baer. Inchecken, nog ff een pizzaatje met ’n pilsje en dan is het zover. Zenuwen gieren door mijn maag. Nog één lange knuffel met mam. Ik zwaai en verdraai mijn nek totdat ik geen van drieën die ik bij de gate ingang achterlaat meer zie en verdwijn richting douane. Dubbele gevoelens. Pijn in mijn hart en buik om mijn familie en vrienden, blij om terug te gaan naar Cambodja, de kinderen en mijn lieve Dara.

Als ik de volgende ochtend land in Bangkok, ruik ik Azie weer, heerlijk! Ik wacht nog zo’n twee uur op het vliegveld want ’n vriendin van Dara landt hier ook. Samen met Tan ga ik met de taxi naar het guesthouse dat ik al heb geboekt. Dara komt dezelfde avond met de bus, samen met zijn beste vriendin Nary en haar man Heng, inmiddels ook vrienden van mij. Eerder al was ik op hun bruiloft, geweldig om mee te maken, ze kleden zich wel twaalf keer om in de meest prachtige kostuums en er is een overvloed aan eten en drinken. Het begint al s’morgens om zes uur en gaat door tot ’n uur of tien s’avonds, pfff…slopend! Ik ben blij mijn schatje weer te zien en we slenteren ’n paar uur door de backpackersbuurt van Bangkok en kopen hier en daar een paar kleine snuisterijen en kleding (mam en nog ’n paar mensen hadden me nog wat extra centen toegestopt) en gaan dan lekker slapen, nadat we...ahum!

De volgende dag arriveren Nicole en Cindy in Bangkok. Ik wacht al uren op het terras van het guesthouse en ik krijg ook geen reacties op mijn sms’jes. Ik begin me zorgen te maken. Uiteindelijk, 5 uur later dan gepland, komen ze aansjokken met hun bagage. Gelukkig alleen maar vertraging, niks speciaals. De taxi heeft ze ook nog eens aan de verkeerde kant van de lange “rambuttri-road” afgezet. Even bijkletsen en kennismaken met Dara. Het klikt meteen. Koffers kamer op smijten en meteen eten. Effe douchen en dan naar “Shamrock Irish-pub”, waar Cindy met haar clowneske en hilarische grappenmakerijen iedereen loskrijgt. We schieten de ene maffe foto na de andere en dan naar een club. Tot ’n uur of drie blijven vooral Cindy, Monique en ik op de pompende housebeats staan flippen, ff het beest eruit! Dan lekker slapen. Dara gaat de volgende dag met zijn vrienden op pad, Nicole en Cindy gaan zwemmen en lunchen en ik doe helemaal niks, heb ik behoefte aan…bijkomen!

Nog een keer uitslapen, lunchen en dan met twee taxi’s naar het vliegveld. De Cambodjanen vinden het vliegveld geweldig en maken overal foto’s van. Bij de “Gucci” winkel worden ze gewaarschuwd om te stoppen met fotograferen. Met z’n zessen vliegen we naar Phnom Penh. Amper €50,= per persoon, scheelt ’n hoop tijd en rompslomp aan de grens en leuk voor Dara want die heeft nog nooit gevlogen. Na tien minuten krijg je een bak astronautenvoer (die je zelf betaalt) en voor je het weet wordt de landing alweer ingezet.

Ons huis ligt dicht bij het vliegveld en als ik de deuren openmaak krijg ik een enorme inzinking. Het huis ruikt muf en omdat ik meestal degene ben die het huishoudelijke werk doe, kom ik de ene na de andere ramp tegen. Beschimmelde snijplank, vergeten de rijstkoker leeg te maken (stinkt als een verrotting), overal ligt wel iets. Dara is zich van geen schuld bewust maar ziet aan mijn blik dat het menens is. Hij vlucht voor ’n paar uur naar z’n vrienden terwijl ik schoon schip maak. Het meest kwaad ben ik nog om het feit dat Nicole en Cindy het huis zo aantreffen en dat ze mij mee helpen de schade ongedaan te maken, ze hebben tenslotte vakantie.

Cambodjanen snappen onze opruim- en schoonmaaktics gewoon niet, ze maken zich niet graag druk. Aan de ene kant is het mijn eigen schuld omdat ik altijd alles achter zijn reet opruim, maar ik had toch stiekem verwacht dat hij daar in acht weken tijd wel wat inzicht in had gekregen…niet dus! Dara komt naar huis als het allang donker is, in de hoop dat ik weer wat ben bedaard,… ik zeg geen woord. Ik ga de hele nacht door met alles opruimen en geef alles in mijn koffer(s) een plek ergens in huis. Om 7 uur s’morgens ben ik klaar! Je zal me wel voor gek verklaren, maar zo ben ik nu eenmaal. Net voor ik in slaap val, hoor ik Nicole al naar beneden komen.

Nicole en Cindy gaan een paar daagjes cultuur happen, terwijl ik het huis verder volgens mijn eigen methodes in het reine breng. Elke keer willen ze gaan zwemmen, maar steeds tegen het tijdstip dat ze er klaar voor zijn komt het water met bakken uit de hemel vallen. Ja, het regenseizoen is nog in volle gang! Dan gaan we eindelijk naar de kinderen. Helaas voor Nicole een grote teleurstelling. Ze had zich er compleet andere voorstellingen van gemaakt. In haar hoofd had ze de film al klaar hoe het zou zijn, legde ze me later uit. Wat gebeurde er?

Het weeshuis wordt geleidt door een katholieke organisatie en uiteraard zijn er overal regels, ook hier. Normaliter weet ik dat het gebruikelijk is om mijn gezicht even bij de hoofdzuster te laten zien (vooral nadat ik acht weken weg ben geweest en ook om bezoekers voor te stellen), maar op dat moment was ze net bezig. De bewoners en enkele kinderen hadden mij al gespot en riepen luid “brother-lion, brother-lion!”…ik vergat alles om me heen. Terwijl ik door twee kids naar de rest van de wezen werd gesleurd, liepen Cindy en Nicole achter me aan. Ik werd overmand door emotie bij het weerzien van al die lieve gezichtjes. Sommigen wat verlegen voor de nieuwe bezoekers, maar de meesten speelden zwaan-kleef-aan met me, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Nicole die alles op foto vast probeerde te leggen en ook Cindy (die overigens vrij nuchter is), werden geraakt door wat ze zagen. De eerste teleurstelling voor Nicole kwam al gauw. Een zuster verzocht haar tot twee keer toe om geen foto’s te maken, ik had haar al uitgelegd dat dit onderwerp wat gevoelig lag, maar in alle opwinding vergeet je zoiets al snel.

Ik knuffelde nog wat af het volgende uur en er was uiteraard tijd te kort. Cindy en Nicole wilden even een sigaretje roken en ik besloot met hen mee te lopen (in het weeshuis mag niet gerookt worden, uiteraard ter bescherming van de kinderen) naar de poort. Plotseling kwam de ijskar voorbij die ik de laatste dag voor vertrek naar Venlo had ingehuurd om iedereen te trakteren op een “broodje ijs”, een typisch Cambodjaanse lekkernij. Voor het belachelijke bedrag van $12,= (ca.€10) had iedereen een ijsje. Hij had me geschoten en kwam met zijn kar naar ons toe gescheurd, in gedachten was zijn dagomzet al gemaakt. Cindy en Nicole besloten om iedereen op ijs te trakteren, maar ik vergat het wederom aan de hoofdzuster voor te stellen. Voordat ik het wist reed de kar al naar binnen en van alle kanten kwamen de bewoners naar de ijskar gerend. Het was feest! Maar teleurstelling nummer twee was al in aantocht.

Ik zag de hoofdzuster al aankomen. Ze was boos en wilde me spreken. De zondagmis zou zo beginnen en nou kwamen wij met ijs, dat was onacceptabel. Ook had ze verwacht dat ik eerst even hallo was komen zeggen, samen met mijn introducés. Normaal was de mis s’morgens maar er was geen priester beschikbaar dus was het verplaatst naar de late middag. Er was geen tijd meer voor uitleg en zo kwam het dat we met z’n drieën, verslagen (Nicole zwaar teleurgesteld, ik totaal ontdaan) en verward in de tuktuk weer naar huis gingen. Nicole d’r hele droombeeld viel in een klap in duigen en ook ik wist even niet wat ik er mee moest.

Toen ik later die week terug ging om erover te praten, begreep ik het wel, maar ik was nog steeds teleurgesteld. Ik had me gewoon laten meeslepen door het enthousiasme van Nicole (daar is ook niks mis mee) en ik had het kunnen weten. De regels zijn vooral ter bescherming van de kinderen. Ze willen niet dat het weeshuis als een soort attractie wordt gezien (foto’s) en het is ook normaal dat je bezoekers eerst meldt, ze willen gewoon weten wie er rondloopt, mocht er iets gebeuren. De hoofdzuster bood me zelfs haar excuses aan voor het voorval. Het kwam net op het verkeerde moment, waardoor zelfs zij licht in de stress schoot. Voordat Nicole besloot om met Cindy te gaan reizen was haar plan dat ze minimaal een week naar de kinderen zou gaan met mij, helaas mocht dat dit keer niet zo lopen. We hebben allebei nog wat tranen laten vloeien over de kwestie en dat luchtte op. Je wilt alleen maar goed doen en het is erg jammer als het dan zo loopt.

Dara en ik hebben Nicole en Cindy nog een avond het nachtleven van Phnom Penh laten zien en we hebben na de hilarische tuktukrit naar huis nog even doorgefeest in ons huis. Nicole en Cindy nodigden ons uit om met hen twee dagen mee naar Siem Reap te gaan, aangezien ik totaal blut was. De tempels waren ze zo klaar mee. Normaliter doen toeristen er zo’n drie dagen over om ze allemaal te zien maar op de helft van “Angkor Wat”, de beroemdste tempel, hadden ze het wel gezien. “Veel te heet man”. Laten we zeggen dat sommige mensen niet zo van geschiedenis houden, haha! We hebben evengoed twee heerlijke dagen gehad, lekker gegeten, gezwommen en vooral gerelaxt.

Na Siem Reap had Nicole nog een (verjaardags)cadeau voor mij in petto. Een fotografiecursus met Nathan Horton. Een vrij bekende fotograaf uit Engeland. Hij woont al zeven jaar in Phnom Penh met zijn Cambodjaanse vrouw. Had het al lang willen doen (tip van Lolita)maar ik had mijn spaargeld al voor andere zaken opgebruikt. Ik heb die dag meer geleerd dan ik had durven dromen, niet alleen technische zaken. Vooral het contact leggen met de mensen die je wilt fotograferen, mooi om te ervaren hoe Nathan dit doet. Kijk straks maar eens op http://www.nathanhortonphotography.com/default4.asp

Trouwens (opmerking aan Lolita), jij schreef ooit over mij in jouw reiservaringen dat ik als een Japanner met supersonische snelheden, gigabites aan geheugenkaartjes volschoot, weet je nog? Nou, Nicole heeft mijn record gebroken, ik denk dat ze in haar vakantie gemakkelijk 3000 foto’s heeft gemaakt!!!

Na dit foto avontuur besluiten Cindy en Nicole dat ze allebei na een periode van stress en hard werken nog twee weekjes feesten en relaxen verdiend hebben, groot gelijk! Drie september hebben we deze twee geweldige meiden op de bus naar Ho Chi Minh (Vietnam) gezet en na ’n paar flinke knuffels en wat tranen verdween de rode bus in de verte. Lieve Nicole en Cindy: We heb genoten van jullie aanwezigheid en hopen dat jullie nog lang terugdenken aan de tijd die we met z’n vieren hebben doorgebracht. Ons normale leven in Cambodja ging weer verder, alhoewel normaal…?

Nicole had sinds Siem Reap een flinke verkoudheid opgelopen, waarschijnlijk door de airconditioner. Ik ging de volgende dag weer naar de kids maar ik voelde me niet helemaal puik. Voordat ik het wist zat ik een volle week in de lappenmand met koorts, hoofdpijn, diaree en enorme pijn in mijn botten en spieren. Toen ik me weer wat beter voelde ben ik met Dara naar het weeshuis gegaan. Nicole had allemaal gekleurde gels meegenomen gesponsord door haar werkgever(Floral, kappersgroothandel) Ze wilde de kinderen punk maken. Omdat dat niet meer gelukt was had ik haar beloofd dit alsnog te doen. Dara en ik hebben ons geweldig vermaakt met de kids (zie foto’s). Diezelfde nacht was er een geestelijk gehandicapt kind ter vondeling gelegd. Volgens de zusters van rijke komaf, ze lag in een splinternieuwe kinderwagen en droeg nieuwe kleren, had voeding bij zich en een tas vol verzorgingsproducten. De ouders schaamden zich waarschijnlijk voor hun eigen kind. Ook hoorde ik dat de kleinste, een peuter van 18 maanden in het ziekenhuis was opgenomen met hersenvliesontsteking, voor de tweede keer. Na de eerste keer had hij al een lichte hersenbeschadiging en de zusters vreesden voor het ergste. Hij lag in coma.

Inmiddels had ik mijn financiële balans opgemaakt en het zag er op zijn zachtst gezegd beroerd uit. Zoals ik al zei vielen de (persoonlijke)donaties die ik had verwacht zwaar tegen en ik moest echt een beslissing nemen. Ik had al krediet opgenomen voordat ik terug naar Nederland ging en het ging alleen maar neerwaarts. Meer af dan bij, heel logisch gezegd. Optie 1: terug naar Nederland en alles voor niks geweest. Optie 2: werk zoeken en minder naar de kinderen, met hoop op wat meer donaties in de nabije toekomst. Gemakkelijke keuze dus. Optie 2: Werk zoeken. En dat blijkt nog helemaal zo gemakkelijk niet te zijn.

Twee weken lang heb ik de ene na de andere cv naar verschillende bedrijven en instellingen gemaild en / of persoonlijk afgegeven (speciaal daarvoor nette kleding aangeschaft van de allerlaatste centen), ik kreeg geeneens antwoord. Hotels, restaurants, scholen…Ik zag de situatie steeds somberder in tot die ene middag. Woensdag 22 september reed ik met Dara door Phnom Penh. Hup dan, nog één CV! Ik liep het gebouw binnen, direct naar de receptiebalie. Ik wilde het cv afgeven maar de dame achter het bureau verzocht me te wachten. Ik moest meteen een sollicitatiegesprek afleggen met de onderdirecteur. Ik loog geen moment en vertelde hem dat ik erg gemotiveerd was om les te geven en dat mijn enige ervaring bestond uit acht maanden lang werken met de kinderen in het weeshuis. Ik moest een lesprogramma in elkaar sleutelen en de verschillende onderdelen beargumenteren. Ik was redelijk nerveus en ik viel bijna van mijn stoel toen de beste man mij vertelde dat ik was aangenomen en of ik zo snel mogelijk wilde beginnen.

Maandag 27 september begon ik met mijn nieuwe baan. Het nadeel was dat het werk meer dan vijftien kilometer van ons huis lag en ik twee keer per dag op en neer omdat ik twee verschillende diensten heb, van 8.00 tot 11.00 uur en van 17.30 tot 20.00 uur. Deze penibele situatie kostte mij twee uur rijden en $2 dollar aan benzine per dag en veel ergernis en energie. Tijdens een paar hevige regenbuien was de helft van de straten in Phnom Penh (ook onze straat) dagenlang overstroomd. Eén keer kwam het water alle kieren en gaten van ons huis binnen. Ik draaide haast door. De hoofdstraat langs het vliegveld was onbegaanbaar en onze brommer begaf het. Toen ik op een avond vier uur onderweg was geweest en op de terugweg ook nog eens met het water tot aan mijn knieën mijn eigen tuktuk moest aanduwen, was de maat vol. Ik was al diverse keren druipnat geweest tot op mijn onderbroek en mijn vrij nieuwe mobiele telefoon had het begeven. De enige mogelijkheid was terug naar de stad verhuizen.

Twee weken lang waren we elke middag op zoek naar een geschikt appartement. Keuken in het trappenhuis, badkamer op het dak, geen aanrecht of te smerig om iets te durven aanraken. Al het goede was boven ons budget. De huur was al opgezegd dus we moesten iets vinden. Het gezegde; “als de nood het hoogst is, is de redding nabij”, werd gelukkig waarheid en we vonden een haast splinternieuw, klein maar fijn stekje, dichtbij mijn werk…opluchting! Met mijn laatste energie, binnen 24 uur alles ingepakt en in het weekend verhuisd compleet met het jonge katje dat bij ons aanliep toen Nicole en Cindy nog bij ons waren. We hebben haar zo’n zes weken bij ons gehad, maar na de derde dag, toen we eindelijk zo’n beetje alles geïnstalleerd hadden (inclusief onszelf) hebben we haar nooit meer gezien (snik!)…

Het lesgeven is zwaar, zwaarder dan ik had verwacht. Maar ja wat wil je…het is al bijna 15 jaar geleden dat ik zelf op school zat en nu moet ik nota bene zelf lesgeven… en dat in het Engels! Mijn Engels is vrij goed, maar andere mensen Engels leren is even heel andere koek. Waarom zeg je iets op een bepaalde manier? Waarom kun je iets niet zo zeggen? Allemaal vragen die ik grammaticaal onderbouwd moet kunnen beantwoorden. Vervolgens…hoe houdt ik klassen van 30 of meer leerlingen tussen (grofweg) 8 en 30 jaar oud in bedwang? Hoe onthoudt ik 160 verschillende (soms onuitspreekbare) namen. Elke periode krijg je weer nieuwe klassen, dus… Proefwerken maken en nakijken, examens voorbereiden en nakijken. Het vele extra werk (zoals het nakijken) is onbetaald. Ik moet zelf nu elke dag net zoveel uren leren als lesgeven, dus ik ben er meer dan fulltime mee bezig. Ik geef zelfs op zaterdagavond les. Theoretisch zou ik s’middags een uur of twee naar de kinderen kunnen gaan, maar dan kan ik niet leren en lijdt mijn lesgeven er onder. Wordt ik als gevolg daarvan ontslagen, dan ben ik terug bij af en dan is het nog maar de vraag of ik daarna iets anders vindt. Voorlopig is dit de enige mogelijkheid. Het loon is laag (amper 400-500 euro per maand) en ik kom er net van rond. Ik ben gedeeltelijk afhankelijk van de paar persoonlijke donateurs die ik momenteel heb, dus ik hoop dat ze me blijven steunen.

Ik bezoek de kinderen in het weekend en tijdens vakantiedagen. Ze weten dat ik moet werken en zijn dolblij als ik er in het weekend ben. Ik zou graag anders willen, maar nu moet het even zo. Ik zoek ook naar mogelijkheden binnen Phnom Penh, want zoals ik al vaker heb gezegd, de ellende en armoede is hier overal om je heen. Phnom Penh heeft tussen de 10.000 en 40.000 (schatting) straatkinderen, waarvan er veel lijm snuiven. Velen onder hen hebben geen contact meer met hun ouders en zijn slachtoffers van deze harde maatschappij, worden soms zelfs van straat geplukt voor prostitutie. Ik probeer momenteel te onderzoeken of en wat ik hier aan zou kunnen doen, eventueel in samenwerking met andere organisaties. Ik kan er geen 10.000 redden maar al zouden het er maar 10 zijn, dan is dat in elk geval een begin. Ideeën zijn altijd welkom…

De baby is inmiddels terug in het weeshuis, helaas omdat alle medische hulp te duur is en geen zin meer heeft. Hij ligt in zijn bedje met zijn oogjes gesloten. Door zijn hersenbeschadiging trilt hij continu. Toen ik hem daar zo zag liggen en alle kinderen buiten waren, heb ik me even laten gaan, een van de hulpmoeders huilde zachtjes mee. Waar ik bang voor was staat te gebeuren, de dood van zo’n kindje…en dan nog zo jong… Drie weken geleden had ik een paar dagen vrij voor het Cambodjaanse waterfestival. Eerst naar het weeshuis, waar ik wederom ondanks alle plezier met de kids een zware middag had omdat ik steeds dat kleine wegterende kindje zag, wachtend op zijn dood. Er zijn geen woorden voor…

Volgende dag werd ik uitgenodigd door een van mijn leerlingen om samen met zijn broer een kijkje te gaan nemen bij het festival, dus dat deed ik. Een immense mensenmassa en duizenden kraampjes met eten, drinken, kleding, schoonmaakproducten, verzin het maar…het was er. Net zoals kermis bij ons maar dan anders. Overal knalde de reclameslogans en muziek uit de enorme speakers. Live optredens, grandioos vuurwerk, bootraces, gewoon te veel om op te noemen. Op naar het inmiddels beruchte “Diamond Island”. Twee bruggen verbinden dit kunstmatige eiland met de stad. De loopbrug was zo vol dat we besloten om de volgende te nemen. Ook daar weer kraampjes en ook enkele echte (bij ons afgekeurde!) kermisattracties. Toen we rond 22.00 uur weer richting huis gingen konden we nog niet vermoeden wat er 24 uur later op precies die plek zou plaatsvinden. Alhoewel…hoe dichter we bij de geïmproviseerde brommerstallingen kwamen (gewoon op de stoep)hoe dichter de mensenmassa werd. Ik ben wel wat gewend van de Nederlandse festivals maar toen zelfs een ambulance met loeiende sirene geen meter vooruit kwam begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Het werd nog drukker, gelukkig waren we al bijna bij onze brommers. Toen we ons uiteindelijk uit deze situatie bevrijdden en via de zijstraat eindelijk weg konden komen, ving ik nog net een glimp op van een vrouw die met een stuk karton werd wakker gewuifd, ze was duidelijk flauwgevallen. Ook werden er kinderen uit het publiek naar de kant geholpen. Ik zei nog hardop…dit kan nooit lang goed gaan…had ik het maar nooit gezegd. Mijn Cambodjaanse vrienden zeiden een beetje lacherig: ach, dit gaat elk jaar zo! Jaja…Het nieuws van de volgende dag hebben jullie allemaal kunnen zien. Zeker 350 mensen lieten het leven op de brug naar Diamond Island. Zo dichtbij…

Begin deze week opnieuw…weer ’n beetje rampspoed. Ik werd wakker om 6 uur (zoals gewoonlijk). Kouwe douche, gewoon omdat ik nou eenmaal geen warm water heb…lekkere mok vers gezette koffie voor een extra energiestoot. En zoals 3 á 4 keer in de week; Tostietje ham/kaas uit de pan (geen boter). Niks aan de hand. Half acht op school, eerste les…beetje misselijk. Tweede les, flink misselijk en ik moet de klas uit rennen naar de wc om alles er weer uit te gooien, shit! Gelukkig geen avondklassen want die hebben net examens gehad. Ik loop naar huis en voel me steeds slechter. Ik wil een scheetje laten en bedenk me net op tijd…gelukkig…diarree als water stroomt eruit. Ik wordt gloeiend heet. Wat moet ik doen? Dokters hier weten niks, spuitje, berg pillen…kan ik effe vangen…rekening wat is dat? En zo ben je net zover als ik al was. Naar bed…overgeven tot ik leeg ben…39,5 koorts, pijn in mijn botten (zo’n pijn dat ik ervan moet huilen), elke 15 minuten naar de wc (gelukkig heb ik boven ook een wc) wederom tot ik leeg ben. Kermen van de pijn tot Dara naar huis komt want die heeft inmiddels ook een baan. Medicijnen bij de apotheek…het zakt ’n beetje. Drie dagen lang kan ik al niet fatsoenlijk eten. Gelukkig heb ik nog een antibioticakuurtje. Anderhalf jaar geleden meegekregen van Hans Hoefnagels, een vriend van me die tevens huisarts is. Via sms adviseert hij me om er onmiddellijk mee te beginnen. Vandaag is het de vierde dag, ik voel me al iets beter, mijn maag is nog zwak…voedselinfectie nummer 3! Ik ben steeds voorzichtiger geworden met voedsel hier (vacuüm verpakte ham, kaas en brood uit de moderne supermarkt) maar toch… hopelijk is het de laatste keer.

Ik heb lang getwijfeld of ik nou door moet gaan met deze verslagen omdat ik eigenlijk niet meer reis, laat jullie mening even horen! Ik wil uiteindelijk via de website mensen op de hoogte houden maar ik denk dat ik voorlopig nog wel blijf schrijven, hoeveel en wanneer…?

Tot slot: “Stichting Cambodja-Kids” is inmiddels in volle gang. Er staan al collectebussen bij; “Eetcafé d’n Heerlyckheid “, “Eetcafé Hemingway”, “Jagersrust” en “Motown Music Café”, mijn dank is groot dat jullie hier aan meedoen. Visitekaartjes en ander promotiemateriaal zijn zo goed als klaar. De definitieve versie van de website cambodja-kids.nl is ook bijna klaar en de eerste inzamelingsactie gaat deze maand van start. Wil je helpen? Mail me dan even. Het is een leuke en eenvoudige actie. Het heet (S)teun. Je hoeft niet van deur tot deur te collecteren maar gewoon binnen je familie- en vriendenkring. Mensen krassen een vakje open in een boekje. Het boekje is tevens je legitimatie, dus allemaal lekker officieel. Onder elk krasvakje staat een bedrag tussen €0,50 en €2,50. Iedereen kan zulke kleine bedragen wel missen, dus een boekje is zo vol. Dit bedrag betaald de krasser, en als bedankje krijgt hij/ zij een blad met leuke en interessante kortingsbonnen. Uiteraard mag je zo vaak krassen als je wilt. Kijk voor meer informatie hierover op; http://steun.nl/ De stichting heeft inmiddels ANBI status, dat wil zeggen dat ze is vrijgesteld van belastingafdracht. Giften zijn aftrekbaar voor bedrijven en in sommige gevallen ook voor particulieren. Rechtstreeks doneren kan uiteraard ook. Via:

Rabobank: rek. nr. 153954191 t.n.v. “Stichting Cambodja-Kids”

Voor meer informatie kunnen jullie altijd mailen naar mijn e-mail: leisteen69@hotmail.com

In de meeste gevallen zal ik zelf antwoorden, wat betreft de stichting zal ik vaker mails doorsturen naar het bestuur, maar altijd antwoord!

Verder wil ik iedereen nogmaals hartelijk bedanken voor alle vormen van steun in het afgelopen jaar en hopelijk in de toekomst. Al mijn familie en vrienden, Mijn moeder, pap, Liza, Els, Tineke en Inge. Lolita & Seth en iedereen die mijn verhalen leest. Speciale bedankjes voor: Koen, Hanneke & Kids, Liz Ketelings, Tante Leon, Jimmy, familie Billekens, Nicole & Cindy. Mijn diepe dank gaat uit naar Sjraar Klaassens, die ondanks zijn eigen malaise vanaf het prille begin een grote steun is geweest en nu nog. Dank jullie wel! En…iedereen alvast fijne feestdagen en een heel gelukkig 2011! Tot de volgende keer maar weer.

Leon

PS. Vergeet de foto’s en filmpjes niet.