Waterpret & Tyfusinfecties
Door: Leon van Steenkiste
Blijf op de hoogte en volg Leon
13 Juni 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
Hallo lieve lezers,
Even een kleine tussentijdse update:
Vorige week gingen we picknicken in het beschermde “Kirirom National Park”. Ik was s’ morgens om acht uur nog bezig mijn geplette teen te verbinden toen ik telefoon kreeg. “De bus gaat vertrekken, kom je nog”? Terwijl dara met mij op de brommer naar het weeshuis reed zag ik de bus al aankomen. Toen we in december naar de Zoo gingen, was de bus tweeënhalf uur te laat en nu was ie verdomme nog op tijd ook. “Brother Li-on, come sit” luidde het warme onthaal van de kids, die me na het ongeluk een week hadden moeten missen. Als klap op de vuurpijl was het ook nog een nette bus met werkende airco in tegenstelling tot de afjakkerde zweetcontainer van onze vorige trip.
Anderhalf uur later kwamen we aan in een weelderig groen landschap aan de voet van het tot 1800 meter hoogte reikende Cardamomgebergte. De zusters hadden vrije entree voor de kids geregeld en gratis Kiosken waar we de lunch konden verorberen. Benoît, Helene (twee vrijwilligers van projects abroad)en ik kregen speciaal voor ons roergebakken rijst met een soort smak (bussenworst) en groente. We voelden ons bijna schuldig dat we iets anders kregen dan de kinderen, had voor mij niet gehoeven, ik eet sowieso bijna alles.
Daarna gingen we richting de minidierentuin en speeltuin. Een gigantische struisvogel dreigde zijn territorium haast te verlaten terwijl Helene en ik de openstaande poort net op tijd wisten te sluiten. Aapjes blijven diersoort nummer een bij de kinderen, waarschijnlijk omdat ze in hun gedrag zoveel op ons lijken…of is het nou andersom!?
We waren trouwens die (feest)dag de enige bezoekers in het park. Erg fijn gezien het feit dat je op 40 kinderen moet passen. Je hoeft niet zo op te letten of ze nou wel of niet bij de groep horen. Speciaal voor ons werd daarna de fontein aangezet. Dit werd een waarachtig waterspektakel, de kinderen gierden van plezier (zie foto’s en het filmpje)terwijl ze heen en weer door de waterstralen renden. Ik probeerde het eerst met een plastic zak om mijn poot, maar die liep al snel vol. Nou ja, dan maar gokken dat het goed gaat, dit plezier wilde ik mezelf zeker niet ontnemen.
Na dikke twee uur waterpret terug naar de kiosken, waar een verplicht rustuur werd ingelast en ze onder genot van vers fruit met onuitspreekbare soortnamen even hun energie konden aanvullen. Terug naar de bus en met een omweg via Phnom Penh naar huis. Voor mij niet echt interessant, maar de kinderneuzen zaten continu tegen de ruiten gedrukt, ze zien de stad namelijk nooit.
De daarop volgende twee dagen waren veel kinderen wat zwak, vermoeid en humeurig en dat is ook niet gek na een twaalf uur durend uitje, als je toch al weinig weerstand hebt. Met twee kinderen op de brommer naar de kliniek geweest, op verdenking van een tyfusbesmetting, met symptomen als hoge koorts en diaree. Dokter niet aanwezig… s’ middags weer terug met de zieke hummeltjes. Een van de twee was inderdaad (voor de 2e keer deze maand, arme schat) besmet, de ander waarschijnlijk griep.
Dezelfde dag was ook het afscheid van Benoît, onze Franse vrijwilliger. E-mail adressen uitgewisseld want hij wil volgend jaar terugkomen, maar dan via mijn stichting! Ook Helene (uit Engeland) vertrok drie dagen later. Voor beiden was het zeer emotioneel, zelfs ik kon het niet helemaal droog houden. Stel je voor dat ik binnenkort terug zou moeten, ik zou in een psychiatrische inrichting belanden.
Daarom even dit. De stichting zal binnen nu en een dikke maand waarheid worden. Ik ben druk bezig met het regelen van de papierhandel en heb nog steeds een bestuurslid nodig, anders komt er geen stichting en kan ik de plannen in de gootsteen laten lopen. Dat zou zonde zijn van alle tijd en energie (en geld) dat ik er inmiddels ingestoken heb, niet te vergeten de teleurstelling die mij (en natuurlijk alle kinderen) dan ten deel zal vallen.
Daarom nogmaals een oproep: wie heeft er een beetje tijd en zin om iets te kunnen betekenen voor “Stichting Cambodja-Kids”, ter verbetering van de levenskwaliteit- en toekomstvisie voor weeskinderen met HIV…Ik ga ervan uit dat het gaat lukken, dus lieve familie, vrienden en kennissen, laat iets van jullie horen!Met alle overtuiging die ik in me heb om mijn droom werkelijkheid te laten worden, verlaat ik jullie met deze (tot nadere berichtgeving) laatste woorden:
Hoe zou het zijn
…om geen vader en moeder te hebben
…om huilend wakker te worden, met niemand om je heen om je te troosten
…om verstoten te worden door je medemens, terwijl je nergens schuldig aan bent
…om geen toekomst te hebben, terwijl je toch ouder wordt
…om nooit privacy te hebben, ook al heb je dit af en toe nodig
…om naar de wijzers van de klok te moeten kijken tot de dag voorbij is
…om je hart te luchten, terwijl er niemand naar je luistert
…om naar liefde te moeten hunkeren die je niet krijgt
Hoe zou het zijn…?
Sta hier even bij stil en laat het tot je doordringen dat duizenden (HIV/Aids-) wezen hier in Cambodja dit dagelijks ervaren.
Leon
PS. Heb je mijn nieuwe site al bezocht…,nee? Doe dit dan nu: Cambodja-kids.nl Enne…ik mis jullie berichtjes!
Even een kleine tussentijdse update:
Vorige week gingen we picknicken in het beschermde “Kirirom National Park”. Ik was s’ morgens om acht uur nog bezig mijn geplette teen te verbinden toen ik telefoon kreeg. “De bus gaat vertrekken, kom je nog”? Terwijl dara met mij op de brommer naar het weeshuis reed zag ik de bus al aankomen. Toen we in december naar de Zoo gingen, was de bus tweeënhalf uur te laat en nu was ie verdomme nog op tijd ook. “Brother Li-on, come sit” luidde het warme onthaal van de kids, die me na het ongeluk een week hadden moeten missen. Als klap op de vuurpijl was het ook nog een nette bus met werkende airco in tegenstelling tot de afjakkerde zweetcontainer van onze vorige trip.
Anderhalf uur later kwamen we aan in een weelderig groen landschap aan de voet van het tot 1800 meter hoogte reikende Cardamomgebergte. De zusters hadden vrije entree voor de kids geregeld en gratis Kiosken waar we de lunch konden verorberen. Benoît, Helene (twee vrijwilligers van projects abroad)en ik kregen speciaal voor ons roergebakken rijst met een soort smak (bussenworst) en groente. We voelden ons bijna schuldig dat we iets anders kregen dan de kinderen, had voor mij niet gehoeven, ik eet sowieso bijna alles.
Daarna gingen we richting de minidierentuin en speeltuin. Een gigantische struisvogel dreigde zijn territorium haast te verlaten terwijl Helene en ik de openstaande poort net op tijd wisten te sluiten. Aapjes blijven diersoort nummer een bij de kinderen, waarschijnlijk omdat ze in hun gedrag zoveel op ons lijken…of is het nou andersom!?
We waren trouwens die (feest)dag de enige bezoekers in het park. Erg fijn gezien het feit dat je op 40 kinderen moet passen. Je hoeft niet zo op te letten of ze nou wel of niet bij de groep horen. Speciaal voor ons werd daarna de fontein aangezet. Dit werd een waarachtig waterspektakel, de kinderen gierden van plezier (zie foto’s en het filmpje)terwijl ze heen en weer door de waterstralen renden. Ik probeerde het eerst met een plastic zak om mijn poot, maar die liep al snel vol. Nou ja, dan maar gokken dat het goed gaat, dit plezier wilde ik mezelf zeker niet ontnemen.
Na dikke twee uur waterpret terug naar de kiosken, waar een verplicht rustuur werd ingelast en ze onder genot van vers fruit met onuitspreekbare soortnamen even hun energie konden aanvullen. Terug naar de bus en met een omweg via Phnom Penh naar huis. Voor mij niet echt interessant, maar de kinderneuzen zaten continu tegen de ruiten gedrukt, ze zien de stad namelijk nooit.
De daarop volgende twee dagen waren veel kinderen wat zwak, vermoeid en humeurig en dat is ook niet gek na een twaalf uur durend uitje, als je toch al weinig weerstand hebt. Met twee kinderen op de brommer naar de kliniek geweest, op verdenking van een tyfusbesmetting, met symptomen als hoge koorts en diaree. Dokter niet aanwezig… s’ middags weer terug met de zieke hummeltjes. Een van de twee was inderdaad (voor de 2e keer deze maand, arme schat) besmet, de ander waarschijnlijk griep.
Dezelfde dag was ook het afscheid van Benoît, onze Franse vrijwilliger. E-mail adressen uitgewisseld want hij wil volgend jaar terugkomen, maar dan via mijn stichting! Ook Helene (uit Engeland) vertrok drie dagen later. Voor beiden was het zeer emotioneel, zelfs ik kon het niet helemaal droog houden. Stel je voor dat ik binnenkort terug zou moeten, ik zou in een psychiatrische inrichting belanden.
Daarom even dit. De stichting zal binnen nu en een dikke maand waarheid worden. Ik ben druk bezig met het regelen van de papierhandel en heb nog steeds een bestuurslid nodig, anders komt er geen stichting en kan ik de plannen in de gootsteen laten lopen. Dat zou zonde zijn van alle tijd en energie (en geld) dat ik er inmiddels ingestoken heb, niet te vergeten de teleurstelling die mij (en natuurlijk alle kinderen) dan ten deel zal vallen.
Daarom nogmaals een oproep: wie heeft er een beetje tijd en zin om iets te kunnen betekenen voor “Stichting Cambodja-Kids”, ter verbetering van de levenskwaliteit- en toekomstvisie voor weeskinderen met HIV…Ik ga ervan uit dat het gaat lukken, dus lieve familie, vrienden en kennissen, laat iets van jullie horen!Met alle overtuiging die ik in me heb om mijn droom werkelijkheid te laten worden, verlaat ik jullie met deze (tot nadere berichtgeving) laatste woorden:
Hoe zou het zijn
…om geen vader en moeder te hebben
…om huilend wakker te worden, met niemand om je heen om je te troosten
…om verstoten te worden door je medemens, terwijl je nergens schuldig aan bent
…om geen toekomst te hebben, terwijl je toch ouder wordt
…om nooit privacy te hebben, ook al heb je dit af en toe nodig
…om naar de wijzers van de klok te moeten kijken tot de dag voorbij is
…om je hart te luchten, terwijl er niemand naar je luistert
…om naar liefde te moeten hunkeren die je niet krijgt
Hoe zou het zijn…?
Sta hier even bij stil en laat het tot je doordringen dat duizenden (HIV/Aids-) wezen hier in Cambodja dit dagelijks ervaren.
Leon
PS. Heb je mijn nieuwe site al bezocht…,nee? Doe dit dan nu: Cambodja-kids.nl Enne…ik mis jullie berichtjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
