Welkom, lieve vrienden, familie & kennissen

Welkom op Leonassi.waarbenjij.nu,

Het volgende stuk is een inleiding op mijn wereldreis, je hoeft niet alles te lezen, maar zo zal je het doel van mijn reis wel beter begrijpen. Anders kun je het misschien beter knippen en plakken in word ofzo en dan uitprinten, dat leest iets gemakkelijker. Uiteraard kan ik niemand dwingen om alles te lezen dus geef ik op tijd aan waar je stukken kunt overslaan om de hoofdzaken zeker niet te missen, dusssssss….

Zoals de meesten van jullie wellicht al weten, vertrek ik op 20 oktober van dit jaar voor 6 maanden naar Azië. Dit wordt alweer mijn 6e keer, maar dit keer ga ik in tegenstelling tot de andere jaren met een speciaal doel. Mijn reis van afgelopen jaar duurde 6 weken (nog altijd te kort!) en was de langste tot nu toe. Na 4 weken (voor de 5e keer) in Thailand te hebben doorgebracht, besloot ik om de laatste 2 weken, op advies van mijn persoonlijke reisadviseuse Lolita (tevens een van mijn beste vriendinnen) in Cambodja door te brengen om onder andere de beroemde tempels van “Angkor Wat” te bezoeken.

Het voorgaande jaar was ik al op haar aandringen, naast Thailand, zo’n 10 dagen in Laos geweest, wat mijn voorliefde voor Azië nog verder aanwakkerde. Onze band is in Bangkok ontstaan, waar ik haar in 2006 samen met mijn beste vriend Mark ontmoette. Sindsdien raken we niet meer uitgepraat over Azië, onze “gemeenschappelijke liefde”!

Enfin…nu even een inleiding over Cambodja en mijn nieuwe reisdoel. Degenen die het eten op het vuur hebben staan, hun favoriete tv-programma niet willen missen, kinderen van school moeten halen of om welke reden dan ook zich niet de tijd kunnen of willen nemen om het volgende inleidende verhaal te lezen, adviseer ik om even door te scrollen naar de alinea met het kopje “mijn reisdoel”, maar ben je nieuwsgierig, dan beloof ik je dat het de moeite waard is om er even voor te gaan zitten.

Nadat ik in oktober 2008 mijn baan bij eetcafé Hemingway om persoonlijke redenen op had gezegd besloot ik om meteen een vlucht te boeken om bij te komen van ‘n paar turbulente en voor mij stressvolle maanden. Zoals bij elke voorgaande reis had ik grootse plannen, die bij aankomst in Bangkok meteen veranderen omdat het woord “plannen” in Aziatische woordenboeken niet voorkomt.

Ik besloot om naar het zuiden te gaan, om op bezoek te gaan bij Tineke (in Tonsai, Ao Nang), een ex-collega van Hemingway, die daar op dit moment al zo’n 10 maanden verblijft. Ik was nog niet in ‘t zuiden geweest en na 10 dagen lol, bier, luieren, lekker eten en een enorme 24-uurs kater (whiskycola-redbull uit een emmer drinken in een discotheek met de airco op winterse temperaturen) besloot ik, langzaamaan terug naar Bangkok te reizen via Ko Lanta, Krabi & Chumpon waar ik uiteindelijk de trein nam om de volgende kennis te ontmoeten.

Samen met Nicole (Jah, ook weer uit Venlo!), die toevallig dezelfde nachttrein had geboekt reden we al boemelend en feestend naar Bangkok, waar zij vervolgens niet terug kon naar Nederland i.v.m. het politieke tumult en bezetting van het vliegveld in Bangkok. Heb met haar 5 leuke dagen doorgebracht waarvan 3 in een super-de-luxe 5-sterrenhotel (eigenlijk helemaal niks voor mij,ik reis liever basic), betaald door de Thaise regering als schadevergoeding, voor haar alleen maar ‘n plezierige verlenging van een veel te korte vakantie!

Het was inmiddels 6 december en ik had nog steeds het gevoel dat mijn vakantie niet helemaal compleet was, ik wilde nog wat avontuur, cultuur en proeven van het “echte” Aziatische leven. Na heen en weer mailen met Lolita, besloot ik, zoals al eerder gezegd, om naar Cambodja te gaan. Na wat vervelende lege uren vol reisrompslomp (staat ook niet in Aziatische woordenboeken, maar bestaat wel degelijk), waarbij ik om tijd te doden steeds in een boek dook kwam ik uiteindelijk dan toch (per minibus) aan bij de Cambodjaanse grens….pfffff!

Schrijnender contrast tussen 2 aangrenzende landen maakte ik tot dan toe nog niet mee… Al bij de grensovergang werd me duidelijk dat Cambodja totaal niet te vergelijken is met Thailand. Ik onderging een soort van “Mini-cultuur-schok” zoals ik bij mijn 1e keer in Thailand ook had, maar dan stukken heftiger! Mijn paspoort werd uit mijn handen gegrist door een jongen die mij hielp met mijn visumaanvraag terwijl een jongetje van ‘n jaar of 7 in afgerafelde kleren en op blote voeten me op z‘n knieën smeekte om ’n dollar. Na visumkosten betaald te hebben, wilde mijn assistent achteraf uiteraard beloning voor de geboden hulp. Alhoewel hij aanvankelijk bij het personeel leek te horen, werd het tegendeel mij snel duidelijk. Wat maakte ik mij eigenlijk ook wijs! Ik gaf hem z’n 100 Baht (ongeveer €2,40), voor hem ’n dagloon. Wat ik hiermee probeer te zeggen is;

De gemiddelde Cambodjaan is arm…straatarm, wat gedurende de rest van mijn reis alleen maar duidelijker naar voren zou komen. Kippenvel loopt ook nu weer over m’n rug en ik voel ‘n brok in m’n keel komen, mijn ogen steeds vochtiger…even stoppen met typen om m’n tranen af te vegen omdat ik de letters op het scherm niet meer kan lezen…begrijp je? Ik ga proberen om jullie een korte impressie te geven van 2 weken Cambodja, alhoewel ik het moeilijk vind om dingen weg te laten!

Sihanoukville:
Vanuit de grens (waar ik nog even gauw door een taxichauffeur werd opgelicht met omwisselen van dollars, omdat de door mij reeds betaalde bus al weg was) meteen naar deze kuststad doorgereisd, met zijn mooie stranden en lichtblauwe zee, prachtige zonsondergangen en idyllische natuur, veel Russen (kapitaalinvesteerders) en ook helaas hier..."sekstoerisme". Lieve lokale bevloking, lekker eten, belachelijk lage prijzen en voor mij ietwat teveel toeristen.

Wat hier het meest indruk op me maakte was een jongetje dat in plaats van te bedelen een paar cent probeerde te verdienen met het ophalen van lege pet-flessen en blikjes. Ik heb een foto van hem (amper 8 jaar oud)als ansichtkaart verstuurd naar een aantal familieleden, ter verduidelijking van de armoede die hier heerst. Toen ik laatst in een boek las dat ze voor een volle zak net tien dollarcent krijgen, ben ik de hele dag van de kaart geweest (dat betekend 10 gigantische zakken voor 1 dollar, zucht!!!)

Aangezien ik niet zo’n "strandtype" ben (3x in zee gezwommen in 6 weken), na 2 dozijn Angkor bier (Origineel Cambodjaans en nog lekker ook!) wat verse ananassen en 3 overnachtingen, verder gereisd met de bus naar de hoofdstad, "Phnom Penh", zo’n 250km voor nog geen 4 eurie!

Phnom Penh:
Aangekomen bij de bushalte van Capitol Tours(busmaatschappij met eigen hotels), ‘n menigte van schreeuwende tuktuk-chauffeurs(nationaal vervoersmiddel, brommer met soort aanhanger voor ca.4 personen)om je maar te brengen waar je niet heen wilt. Maar meteen ingecheckt bij Capitol Hotel, snikhete kamer met ventilatoren (van airco wordt ik ziek) voor €4,- midden in het centrum. Meteen "motodup" (brommertaxi) geboekt voor dagje cultuur! Mooie tempels, eten in een restaurant gerund door straatkinderen in opleiding en toen naar S21 (Tuol Sleng Museum).

Deze voormalige school werd tijdens het bloederige bewind van de “Rode Khmer” ( 1975-1978 ) onder leiding van Pol Pot omgebouwd tot gevangenis waar iedereen die zich tegen het nieuwe communistische “Campuchea” verzette of niet voor 100% meewerkte, verhoord werden en door marteling gedwongen tot bekentenis. om ze vervolgens te executeren, schuldig of niet!. In de kamertjes waar dit alles jarenlang plaats had gevonden hing een onbeschrijflijk ijzige sfeer. In een aantal grotere klaslokalen hangen honderden foto’s van gevangenen waaronder ook kinderen, elk met een nummer om hun nek en doodsangst in hun ogen .Ze zijn allemaal vermoord.

Daarna bezocht ik de 14km verderop gelegen “killingfields”, met tientallen massagraven waar nog eens duizenden mannen, vrouwen en kinderen met vrachtwagenladingen tegelijkertijd werden geëxecuteerd, soms doodgeslagen of achter elkaar gezet doodgeschoten om kogels te sparen. Ter herdenking is er een gigantische glazen toren gebouwd met de schedels van 8000 slachtoffers erin. Naar schatting zijn er in die tijd tussen de 1,5 en 3 miljoen (kwart van de bevolking) omgekomen van de honger of vermoord.

Ik was zwaar terneergeslagen, voelde me slecht, kon geen woord meer uitbrengen en heb me de rest van de dag in mijn hotelkamer opgesloten. Ben alleen uren later 'n fles water gaan halen omdat ik uitdrogingsverschijnselen had. Je vraagt je dan af hoe Cambodjanen na dit alles toch zulke positieve, lieve en gastvrije mensen kunnen zijn. Ze willen alleen maar vooruit en niet terugdenken. Het armste land van zuidoost-Azië is pas sinds 2003 weer enigszins politiek stabiel en de wederopbouw komt mede door buitenlandse investeringen langzaamaan op gang. Desondanks kunnen veel mensen zich, met name als gevolg van corruptie, nauwelijks in leven houden.

De volgende ochtend ontmoet ik tijdens mijn ontbijt een aardige gepensioneerde Italiaanse vrouw. Ze brengt 9 maanden per jaar door in Azië waarvan 2 maanden in Phnom Penh. Ze bezoekt dagelijks een weeshuis voor kinderen met HIV om ze een extra maaltijd te brengen en ook om ze wat extra aandacht te schenken. Geïntrigeerd door haar verhaal vraag ik of het mogelijk is om met haar mee te gaan. Een beetje verbouwereerd (ik ben de 1e die dit in jaren daadwerkelijk aan haar vraagt) maar wel enthousiast stemt ze toe en 2 uur later zitten we in een met stokbrood, jam en puddinkjes volgeladen cyclo, onderweg naar het weeshuis.

20 Kilometer buiten Phnom Penh, over een stoffige weg (mondkapje op!) ligt “The Home of Peace”, een opvanghuis gerund door nonnen. The Home of Peace voorziet arme en zieke mensen van onderdak, medische zorg en voedsel. Naast de zorg voor ruim 30 patiënten met tuberculose wonen er permanent 40 weeskinderen met het HIV/AIDS virus. De leeftijd varieert van 18 maanden tot 18 jaar, zowel jongens als meisjes. Deze kinderen zijn in de Cambodjaanse maatschappij totaal kansloos en worden vaak letterlijk uit de goot gehaald of door een nog levende ouder “gedumpt” en nooit meer afgehaald. Vaak zijn beide ouders al gestorven aan de gevolgen van aids, meestal opgelopen door prostitutie. Op aids ligt nog een zware taboe, dus de enige toekomst die de kinderen hebben ligt enkel in het weeshuis. De meest schrijnende gevallen zijn kinderen die op jonge leeftijd al uit de prostitutie zijn gered! Toen MG me dit vertelde, voelde ik me misselijk worden.

Aangekomen bij de poort van het omheinde terrein van het weeshuis, wordt ik toch wat nerveus, niet wetende wat mij te wachten staat. Maria Giuseppina (zo heet de Italiaanse) merkt dit en stelt me gerust. “Loop maar gewoon achter me aan zo meteen, ik stel je wel voor”, zegt ze bemoederend. Daar zijn de zusters al. Ik wordt netjes voorgesteld aan “mother Lilly”,moeder overste. Ze lacht vriendelijk en spreekt vloeiend Engels. Voor de ingang van de benedenverdieping (TB-afdeling) wacht een geestelijk gehandicapt meisje in een rolstoel. Ze schudt van blijdschap en maakt lachende geluidjes, Maria Giuseppina (MG vanaf nu) stopt haar een snoepje toe.

We komen in de eerste kamer met zo’n 10 bedden (en zo zijn er nog 2), bezet door tuberculosepatiënten van ca. 15 tot 60 jaar, het ene geval nog schrijnender dan het andere. MG spreekt voor zover ze de taal beheerst, bemoedigende woorden en stopt elke patiënt ’n stokbroodje jam en een snoepje toe (in Cambodja wordt Khmer gesproken, sommige ouderen spreken nog Frans, stammend uit de koloniale tijd). Ik loop verstomd en schoorvoetend achter haar aan en voel me zo klein als een tuinkabouter, radeloos. Buiten klinkt traditionele muziek en Sister Lilly (voortaan SL) legt uit dat er een crematie aan de gang is. Een vrouw van in de 30, niet veel ouder dan ik, is bezweken aan de gevolgen van TB. Ik wordt nog kleiner!

De spanning valt ‘n beetje van me af als we de trap naar de 2e verdieping bestijgen. Kindergeschater en geschreeuw…eenmaal op de 2e verdieping komen de kinderen blij op ons afgerend, waarvoor ik door MG al gewaarschuwd werd. “Ze zullen mij links laten liggen en aan je gaan hangen, aan je trekken, je knijpen, je omhelzen omdat je een man bent en ook nog een grote man. Ze zullen je zien als een vaderfiguur omdat er zelden mannen komen, enkel een paar Cambodjanen die hier komen werken in de moestuin of reparaties uitvoeren”. Ondanks deze waarschuwing werd ik totaal overrompeld door deze aanslag, haha! Ik voelde me een half uur lang een grote lappen pop die van de ene hoek naar de andere werd geslingerd. MG deelde ’n paar zachte waarschuwingen uit alsof ze hun lerares was, pas toen bedaarden ze iets. Toen ze echter met een zak snoep voor ze ging staan, begonnen ze beter te luisteren.

Een 14 jarig meisje genaamd "Kanha" (spreek uit "Kanja") speelde voor tolk tussen ons en de kinderen. Ze is op haar 11e naar het weeshuis gebracht. Ze is geboren met HIV en ondanks de ellende die ze op zo’n jonge leeftijd al moet meemaken, was ze verbazingwekkend vrolijk en behulpzaam bij het verdelen van de maaltijden.

Later die dag MG stelde me voor aan Monica (Nederlandse) en Veronica (Italiaanse) die hier 3 maanden vrijwilligerswerk verrichten en toevallig die dag een afscheidsfeestje hielden. En omdat het inmiddels half december was, hadden de 2 meiden een kerstfeestje georganiseerd met een heuse (bruine, haha!) Kerstman. Alle kinderen hadden dansjes en liedjes ingestudeerd en kregen kadootjes. Mijn emoties vlogen die dag alle kanten op, van zwaarmoedig, brok in mijn keel, nog net mijn tranen bedwingend, tot extreem vrolijk, waarderend hoe rijk mijn leven is.

Rond vijf uur namen we afscheid, nadat we een uur lang met de kinderen ballonnen hadden opgeblazen en weer laten vliegen (en weer opnieuw opblazen, tot ik zo duizelig werd als ‘n kuiken in een centrifuge). Lekker gedoucht en voordat ik met MG ging eten nog op internet met Joni gechat. Mijn tranen vloeiden terwijl ik typte wat mij die dag allemaal was overkomen. Ik had me de hele dag ingehouden omdat ik vond dat de kinderen het niet verdienden dat ik daar zou zitten janken om hun leed. Na een lang diner sprak ik af met MG dat ik in plaats van verder te reizen (busreis geannuleerd) nog een dag met haar mee zou gaan.

Die volgende dag hebben we met de oudere kinderen Monopoly gespeeld terwijl ondertussen de ene vlegel na de andere op schoot wilde om even te knuffelen, ik voelde me de rijkste mens ter wereld en als er iets is wat deze kinderen nodig hebben dan is het persoonlijke aandacht, als is het maar ‘n minuutje per dag. Toen ik mijn fotocamera tevoorschijn haalde leek het alsof ik in een pretpark beland was. Overal werd aan me getrokken. “Me, me, mister!“ en haast op elke foto maken ze het peace-teken. De leukste foto’s heb ik hier op de site geplaatst. Ik heb geen foto’s gemaakt of hier geplaatst van de doffe ellende die ik zag op de TB-afdeling in het Tuol Sleng Museum of tijdens de rest van mijn reis, omdat ik vind dat je hoop moet zaaien, geen mismoed. Ik ben die avond met pijn in mijn hart vertrokken en beloofde mezelf dat ik hier zeker terug zou komen. Ik moest mijn reis vervolgen en sprak met MG af, als ik nog dagen over zou hebben, ik zeker nog 1 of 2 dagen terug zou komen, al wist ik dat de afstand te groot was om nog even gauw op en neer te reizen. Bij mijn hotel aangekomen boekte ik mijn busticket naar “Siem Reap” en nam na een heerlijk diner afscheid van Maria Giuseppina.

Siem Reap:
Tegen de middag aangekomen, opnieuw hordes tuktuk-chauffeurs. Ik pikte er een uit en liet me naar een hotel brengen dat MG mij adviseerde. Lekker schoon, rookvrij, zacht matras en bloedheet (dat dan weer wel). Meteen met een mododup bij het hotel afgesproken voor 3 dagen “Angkor Wat” (Grootste religieuze bouwwerk ter wereld) en alle omliggende tempels. Anders zou ik toch continu gemaand worden, nu kon ik tenminste zeggen dat ik al voorzien was. Na een eerst bezoek aan de adembenemend mooie en eeuwenoude tempels (tot vóór christus) met een schitterende zonsondergang als afsluiter op de eerste dag, was ik helemaal afgemat. Na een koude douche (tijdens mijn 6 weken durende reis 3 warme douches gehad) had ik behoefte aan een verzetje.

Voor degenen onder jullie die het nog niet wisten ontmoette ik die avond onder het genot van een lekker koud glas "Angkor beer" een mooie, uiterst vriendelijke, vloeiend Engels sprekende Cambodjaanse jongen die een leuk gesprek met me aanknoopte. Dara en ik voerden gesprekken tot diep in de nacht en spraken de volgende 3 dagen elke avond af en (ja jullie mogen de rest ook weten) er begon iets tussen ons te bloeien. Hij werkte in een hotel in Siem Reap. We bellen nu nog wekelijks en in de tijd dat ik weer in Nederland was is hij teruggegaan naar zijn geboortestad… toevallig Phnom Penh! Hij zal mij gaan ondersteunen bij mijn plannen welke ik jullie na deze (niet echt korte) inleiding zal uitleggen.

Na 4 leuke en spannende avonden namen we afscheid op de brug waar we onze eerste date hadden. Verliefd en tegelijkertijd somber verliet ik Siem Reap de ochtend daarna met de boot over de rivier “Tonlé Sap” richting “Battambang”, na Phnom Penh, Cambodja’s grootste stad.

Battambang:
Aan de oever van de Tonlé Sap in Battambang stond een busje te wachten om toeristen gratis naar het bekendste hotel te brengen. Ook hier was het schoon en ik had ook geen zin om een andere accommodatie te zoeken, dus boekte ik een kamer (4e verdieping, geen lift) om daarna meteen de buurt te verkennen. Tijdens mijn lunch (die altijd Aziatisch is, zoals ook mijn ontbijt en avondeten) ontmoette ik Terry, een gepensioneerde Australiër die in Battambang samenwerkt met de regering om de kwaliteit van het onderwijs op de universiteit aldaar te verbeteren. Terry heeft in zijn huis 6 jongeren onder zijn hoede, die hij helpt om een goede toekomst te verwerkelijken. Dara (niet Dara uit Phnom Penh, al lijkt het bijna geen toeval te zijn) is een van deze jongeren die tevens analfabeet is, maar 5 talen vloeiend spreekt en zéér slim is voor zijn 19 jaar.

Na 2 uur kletsen werd ik meteen uitgenodigd voor een verjaardag van een goede vriend van Dara en Terry (Etienne) alwaar de avond zou worden opgeleukt door straatkinderen die opgeleid worden als circusartiest om zodoende hun toekomst wat zekerder te stellen.Dit project wordt óók door Terry ondersteund. Tijdens het feestje in Cowboy- en indianenstijl kwam de ene act na de andere voorbij: Jongleurs, vuurspuwers, clowns, breakdansers een slangenmeisje (zo lenig dat ze zichzelf kan dubbelvouwen) en nog veel meer. Het meest indrukwekkende verjaardagsfeest dat ik ooit heb meegemaakt. Een mooiere afsluiting van mijn reis had ik me haast niet voor kunnen stellen. Na nog ‘n dag met Terry en Dara te hebben doorgebracht, moest ik helaas alweer aan mijn terugreis beginnen.

Vanuit Battambang ben ik weer met de bus richting de Thaise grens gegaan, waarna ik in Bangkok aangekomen, na nog een dag winkelen, bedroefd als ik was, Azië(en vooral Cambodja) achter me moest laten om in Nederland kerst te gaan vieren. Totaal gedesoriënteerd kwam ik aan op het vliegveld van Düsseldorf op 24 december 2008, waarna de kerstdagen en oud en nieuw als een wazige flits aan me voorbijgingen. Mijn hele wezen zat nog in Cambodja en het enige dat ik nog wilde was…terugterugterug!

Als je eenmaal echte armoede hebt gezien, leer je het leven dat je hebt meer te waarderen. Wij maken ons vaak druk om de kleinste en meest onbelangrijke dingen, zoals een rij bij de kassa, een onbetaalde rekening, het weer en noem maar op, maar we hoeven in ons “rijke” land nooit zonder eten of onderdak te zitten. Is dat wel zo, dan zijn er allerlei instanties waar we om hulp kunnen vragen. We kunnen een uitkering aanvragen als we ons geen inkomen kunnen verschaffen en in het allerergste geval zijn er instanties die ons onderdak en eten geven. In Cambodja bestaan deze instanties gewoonweg niet en moeten mensen het zelf maar uitzoeken.

Weken na mijn terugkeer klom ik langzaam uit een zwart gat weer de Venlose werkelijkheid in. Gelukkig vond ik snel weer een leuke baan in het eetcafé van mijn beste vrienden, dat heeft me uiteindelijk weer op weg geholpen, waarvoor ik ze erg dankbaar ben. Alleen de drang om terug te gaan naar de kinderen (en Dara) in Phnom Penh bleef. Uiteindelijk, na maandenlang malen besloot ik de knoop door te hakken om te gaan sparen voor een nieuwe reis. Per 1 mei heb ik mijn flat verlaten, mijn spullen opgeslagen en woon ik afwisselend bij mijn ouders en mijn beste vrienden, wetende dat dit tijdelijk is zodat ik mijn droom in korte tijd kan verwezenlijken.

Mijn Reisdoel

Als je toch de tijd hebt genomen om mijn inleiding te lezen, heb je mijn reisdoel zelf al min of meer begrepen. Allereerst zal ik op 21 oktober aankomen op het vliegveld in Bangkok, waarna ik een aantal weken in Thailand door zal brengen om even bij te komen en een aantal voorbereidingen te treffen. Dan zal ik met de bus naar Cambodja reizen waar ik na een aantal tussenstops in Phnom Penh zal arriveren, waar ik zal worden opgevangen door mijn lieve Dara. In een keer naar Phnom Penh reizen zou te vermoeiend zijn omdat de wegen in Cambodja nog niet overal optimaal zijn, en ik waarschijnlijk 15 uur of langer in een hobbelende geit zou zitten en wit aangelopen al kotsend aan zou komen (excuses voor mijn woordgebruik) in Phnom Penh.

Daar zal ik dan rond begin december (ondersteund door Dara en MG, die rond die tijd ook in Phnom Penh zal aankomen) beginnen met mijn eigen project. Ik ga vrijwillig 3 á4 dagen per week, minimaal 3 maanden lang een extra maaltijd brengen en de kinderen gedurende die dagen amuseren met spellen en educatieve activiteiten. Zo probeer ik ze de extra aandacht te schenken die ze zo hard nodig hebben. De rest van de week ga ik proberen om nog een eventueel bijbaantje te vinden, als dat al mogelijk is. Als buitenlander kom je gemakkelijker aan werk, vooral in de toeristische sector, hoe cru dat eigenlijk ook is voor de Cambodjanen. Op deze manier zou ik wel langer kunnen blijven om mijn liefdadigheid te blijven verrichten. Ook wil ik tijdens mijn reis eventueel meerdere vrijwilligersprojecten ondersteunen, waaronder de “circusschool” van Terry Trethowan in Battambang

Ik doe dit niet via een stichting, maar uit eigen initiatief. Zelf een stichting opzetten zou weer extra geld en organisatorische manuren kosten, geld dat ik liever rechtstreeks aan de kinderen besteed. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om een enkele vlucht te boeken, zodat ik niet gebonden ben aan een vaste datum van terugkeer. Afhankelijk van wat ik te besteden heb, kan ik hier eventueel langer blijven (ik wil de 6 maanden minimaal volmaken) om mij in dienst te stellen van de allerzwaksten van deze toch al armoedige bevolking. Daarom vraag ik even jullie aandacht voor het volgende:

Het Project

Ondanks het feit dat ik mijn ticket reeds geboekt heb en straks bij vertrek alle kosten voor een half jaar zo goed als gedekt zal hebben met mijn spaarcenten (onderdak, eten, reiskosten, verzekeringen en kosten die ik in Nederland zal moeten blijven betalen, waaronder ziektekostenverzekering, enzovoorts) kan ik niet anders dan jullie, mijn vrienden, familie en kennissen, vragen om mij te ondersteunen bij het volbrengen van mijn doelen. Ik ga niet zomaar bietsen, maar ga hiervoor een speciale actie op touw zetten. In de vorm van een benefietconcert wil ik een inzameling houden waarvan ik jullie hieronder uitleg geef.

Zoals jullie weten kan ik een en ander met mijn stem. Sinds vorig jaar volg ik zanglessen, waar ik veel plezier aan beleef. Zo kwam ik mede door mijn zangleraar, Sjraar Klaassens, op het idee een benefietconcert te organiseren om geld in te zamelen voor dit project. Daar ik elk jaar een groot feest geef voor mijn verjaardag (27 juli) met veel vrienden en familieleden heb ik besloten om dit jaar mijn verjaardag over te slaan en te verplaatsen naar 4 oktober, waarschijnlijk de datum dat ik het benefiet ga houden. Het geld en eventuele cadeaus die ik op mijn verjaardag normaal zou ontvangen, wil ik graag gebruiken om voor de kindertjes te zorgen.

Ik ga alle vrienden, kennissen en familie een persoonlijke uitnodiging sturen, maar mensen die ik eventueel vergeet uit te nodigen of die geïnteresseerd zijn in mijn project kunnen zich aanmelden voor een uitnodiging. Aan de hand van het bezoekersaantal, moet ik de locatie gaan bepalen. Mijn voorkeur gaat uit naar “Motown Music Café”, maar dat komt later aan de orde. Ik heb al diverse artiesten en muzikanten benaderd om er een leuke muzikale avond van te maken. Samen met deze artiesten ga ik een flink aantal nummers live uitvoeren. Een DJ zal de rest van de avond muzikaal opluisteren. Over de exacte invulling en het definitieve programma blijf ik jullie op de hoogte houden.

Ondertussen heb ik al veel mensen enthousiast gemaakt door er veel over te praten en ik hoop dat er veel animo zal zijn voor het benefiet. De reden dat ik met een gastenlijst werk is dat ik op eigen initiatief handel. Zoals ik al zei kost het opzetten van een stichting met allerlei bijbehorende en vaak onnodige rompslomp enorm veel tijd en met name geld kost, dat ik liever rechtstreeks aan de wezen besteed. Ik ga ervan uit dat mijn familie en vrienden- en kennissenkring mij het vertrouwen schenken dat het geld dat ze doneren, terecht zal komen.

Als je meer informatie wilt over de "House of Peace" klik dan even op de volgende link:
http://www.projects-abroad.nl/ervaringsverhalen/?content=sociale-projecten/cambodja/groetjes-monica/
Het is een verslag van Monica die ik er ontmoette, ze werkte er voor de vrijwilligersorganisatie "projects abroad". Het weeshuis heeft om de kinderen te beschermen zelf geen website, ze willen er geen commerciele attractie van maken en dat respecteer ik en jullie hopenlijk ook...

Het geld dat gedoneerd wordt zal ik vrijwel gebruiken voor de maaltijden en eventueel af en toe wat extra’s in de vorm van bijvoorbeeld kleurtjes, autootjes, snoepjes en afhankelijk van het totaalbedrag wil ik elk kind graag een setje kleren kopen. De meesten hebben niet eens slippers en moeten de hele dag op blote voeten lopen. Een grote wens van mij is dat ik gedurende mijn verblijf de kinderen wil verrassen door samen met begeleiders en de zusters en dagje eruit te gaan. Zwembad, strand, dierentuin, of een ander leuk uitje. De kinderen komen normaal nooit buiten het omheinde terrein van het “Home Of Peace”, wat wij ons niet eens voor kunnen stellen!

Mijn moeder heeft mij laatst een laptop geschonken zodat ik iedereen op de hoogte kan houden van de actuele gebeurtenissen, zodat je mij op de voet kunnen volgen. Ik zal proberen elke week verslag uit te brengen, afhankelijk van factoren zoals de kwaliteit van het internet, eventueel bijbaantje en de overgebleven tijd die ik te besteden heb. Uiteraard heb ik ook ontspanning nodig om dingen van me af te zetten. Via deze site (www.leonassi.waarbenjij.nu) kun je foto’s en filmpjes bekijken die ik ga plaatsen, met me chatten, reacties plaatsen en vragen stellen. Ik zal ook links plaatsen die verwijzen naar sites over de goede doelen die ik steun. Zo kun je zelf bepalen of je op jou beurt mij wilt steunen.

Ik ben me bewust van het feit dat ik niet de hele wereld kan verbeteren. Ik ben geen Michael Jackson (ook hij kon niet de hele wereld helen, wel ervoor propageren), maar ik kan wel proberen het leven van een aantal kinderen draaglijker te maken en een glimlach op hun mond toveren. Al is het een druppel op een gloeiende plaat, ik hoop dat het een straaltje water wordt. De bovenstaande tekst komt rechtstreeks uit mijn hart en ik heb de hele reis tijdens het schrijven ervan herbeleefd. hopelijk snap je na het lezen hiervan mijn intentie. Meld je alsjeblieft aan op deze site en volg de vorderingen (je krijgt bij elk nieuw geplaatst verslag een mail in je inbox) en zeg het voort. De kinderen en ik zullen je dankbaar zijn.

Veel liefs, ik laat gauw weer iets van me weten!

Leon


Ps. mocht ik de staatsloterij winnen dan bouw ik zelf een weeshuis, dus allemaal duimen, hihi!