Hete kerst en nepchocola

Hey lieve mensen!

Sorry, sorry, sorry…ik weet dat ik beloofd had om vaker te schrijven maar het kwam er gewoon niet van…en dus, eindelijk weer ’n teken van leven en alwéér ruim ’n maand voorbij. Allereerst wil ik jullie al het goede wensen voor 2010. Gezondheid, voorspoed en geluk! Ook hier kunnen ze dat heel hard gebruiken. Ik hoop dat jullie allemaal ’n fijne kerst hebben gehad. Voor mij dit keer allemaal net wat anders waarvan hieronder verslag. Ik heb besloten om het schrijven vanaf nu anders aan te pakken. Hopelijk voor jullie spannend genoeg om te blijven lezen. Met andere woorden: ik ga verhalen niet leuker of spannender maken dan ze zijn (daar schiet ik geen zak mee op) en vanaf nu gooi ik het allemaal open, eerlijk en onverbloemd eruit, dus lezer :“gij zijt gewaarschuwd”! De site wordt vanaf nu gebruikt waarvoor ie voor mij bedoeld is, als uitlaatklep naar jullie toe.

Ik begin met een opdrachtje van Lolita (bedankt voor alle tips trouwens, voelt goed), omschrijf het weeshuis in 3 woorden…oké, komt ie: “Vermoeiend”(1), “Frustrerend” (2) en “Voldoeninggevend”(3). Klinkt erg negatief maar het 3e woord overtreft de eerste twee ruimschoots…nou, de uitleg:
“Vermoeiend” omdat ik probeer om dagelijks tussen de 25 en 40 kinderen in de leeftijd van 3 tot 15 zoet te houden. Krijg dat maar eens spits, durf te wedden dat je ’n punthoofd krijgt, heb ik zelf wekelijks vaker last van. Als je dan bij thuiskomst nog alle puin achter je vriend moet opruimen (sloddervos) en zelf de boel moet poetsen omdat je ervoor gekozen hebt een appartement te nemen, ben je s’avonds echt wel moe, ja! Maria Giusseppina (mijn Italiaanse rechterhand) is inmiddels ’n maand hier en dus kunnen we onze krachten gelukkig verdelen.
“Frustrerend” omdat ik soms meer wíl doen dan ik daadwerkelijk kán. Je wilt je op werkelijk bijna alle vlakken voor hulpbehoevenden inzetten maar je wordt begrensd door je kennis en vaardigheden. Ik ben bijvoorbeeld geen dokter en als je dan iets voor een ziek iemand wilt betekenen sta je soms machteloos toe te kijken en dat werkt nogal deprimerend. Ook nadenken over de toekomst van de kinderen wekt bij mij bijna dagelijks een gevoel van mismoed op. Ook al zullen ze door de aidsremmers langer leven, de harde realiteit van de Cambodjaanse cultuur (HIV=Taboe) verstoot aidspatiënten uit de samenleving, zucht… Oké, laatste en zeker allerbelangrijkste woord:
“Voldoeninggevend”. Na weer een dag meester spelen, kleuren, zingen, knutselen, basketballen en honderd keer zeggen: “nee, niet doen…afblijven” (zolang ze ondeugend zijn, zijn ze gelukkig relatief gezond), ga ik met een voldaan gevoel weer naar huis. “Bye, bye brother Li-on” en “See you tomorrow”. Een glimlach van oor-tot-oor op die ondeugende smoeltjes is voor mij goud waard en geeft me elke dag weer nieuwe moed en energie om door te gaan. Ik ben me al (onvermijdelijk) aan ze gaan hechten, dus dat wordt nog wat als ik vertrek, waar ik nu nog niet aan wil denken. Ik heb al besloten om er een extra maand achteraan te plakken! Na deze intro, voor het gemak even een chronologische update van de afgelopen maand:

30 November: Maria Giusseppina (voortaan MG)is er weer, zoals ik al aangaf. Vroeger dan ik verwachtte. Ze zou eerst in Birma een leprahuis bezoeken maar daar moest $50,= per dag betalen voor politiebescherming die in werkelijkheid gewoon spionnen zijn voor het huidige regime. Omdat ze weigerde hier aan mee te werken (corruptie), mocht ze het land niet in, vandaar dat ze (helaas voor de leprapatiënten, erg triest!) eerder was dan gepland. Voor mij enigszins ’n opluchting, zo kunnen we de aandacht wat over het geheel verdelen. Omdat de kinderen en ik nog wat aan elkaar moesten wennen liet ik in het begin net iets teveel toe. Met z’n vieren op schoot, aan m’n kleren trekken, op m’n voeten staan, knijpen en haartjes uit mn armen en benen trekken (cambodjanen zijn veelal onbehaard, dus das vreemd voor ze) en me vooral als levende klimboom laten gebruiken. Dat is best leuk maar als gevolg lag ik nadat het me na een paar dagen in mijn rug schoot, 3 dagen lang zwetend aan m’n bed gekluisterd met spiercrème en verschillende dubieuze pijnstillers waarvan ik later via internet vernam dat één opiaten bevatte en de ander steroïden, vandaar dat ’t wat sneller over was dan met een standaard paracetamolletje, ahum!

3 December (hersteld van mijn rugblessure): Een fotosessie van de kids gemaakt tegen zonsondergang, dat geeft het mooiste resultaat, qua licht. Vervolgens laten afdrukken en op een kunststof plaat geplakt, en samen met nog een paar andere collages (familie, vrienden en reisfoto’s) in mijn appartement gehangen. Zo wordt het langzaam wat knusser en ken ik inmiddels alle kinderen bij naam (handig). Ook hun streken en karaktertrekken worden me steeds duidelijker.


6-8 December: Slechte dagen! Het zat er aan te komen want A: Het werk kan emotioneel aan je vreten want ik ben ook maar ’n mens en B: Ik weet even niet wat ik met de kinderen moet aanvangen, qua activiteiten en qua gedrag. Ik sleep mezelf naar het weeshuis toe, zit eerst ‘n uur voor me uit te staren, m’n maag draait, ik voel me depri, heb hoofdpijn en denk hardop: “waar ben ik aan begonnen?” Dan toch maar eerst een bezoek aan de “patienten”(gemengde afdeling, vooral Tuberculose) om ze van hun dagelijkse snack te voorzien. Ze zijn altijd blij me te zien maar ik wordt er niet bepaald vrolijk van. Vooral als ik die ene man zie, ik denk niet veel ouder dan ik. Helemaal uitgemergeld, slechts vel over been en stervende. Ik weet niet eens of hij het brood, koekje of chocola die ik hem geef wel kan eten en eigenlijk wil ik het ook niet weten. Ik slenter door naar het volgende gebouw, waar ik de kinderen al kan horen. Ik zucht ’n paar keer heel diep en raap mezelf bij mekaar. Als de eerste getinte hoofdjes giechelend om de hoek kijken kan ik niks anders doen dan teruglachen en voel ik me meteen weer wat beter. De komende dagen klim ik langzaam omhoog en ontwaak uit mijn tussenfase, want dat was het…denk ik.

Gelukkig kreeg ik van mam d’r beste vriendin (Malika) een e-mail vol tips, want ik moet ze echt een beetje discipline bij brengen. Ze heeft jaren lang sociaal pedagogisch werk verricht met kinderen in onze wijk (Venlo-Noord), dus ze weet waar ze het over heeft. Dus niet meer op me klimmen en aan me trekken en als ik nee zeg dan moet ik er ook serieus bij kijken. Dat klinkt gemakkelijk, maar ik vind het verdomd moeilijk. En een knuffel of schouderklopje alleen als beloning voor iets goeds daar heb ik veel moeite mee. Kinderen thuis hebben ouders, deze kinderen niet, dus die dagelijkse knuffel kan ik ze gewoon niet ontzeggen. Ze tonen al meer respect voor me omdat ik nu grenzen stel, dus dat werkt. Ook de tips voor activiteiten heb ik al veel aan gehad, heel erg bedankt daarvoor!

12 December: Ik ben uitgenodigd door de zusters om mee naar de “Apsara” (Cambodjaanse traditionele dans) te gaan kijken. Vervoer, versnaperingen en entree worden betaald door een welgestelde Amerikaan die hier woont. Ik geniet twee uur lang van de sierlijke manier van hun dansen en de mooie kostuums. Elke dans beeldt iets uit dat typisch is voor de Cambodjaanse cultuur. Het zaaien, verzorgen en oogsten van de rijst, de pauwendans, de apendans, enzovoorts. Een leuke goochelshow voor de kids, want sommigen raken na drie dansjes wat verveeld (begrijpelijk). Op de terugweg draait de buschauffeur typische moderne Khmer-muziek (85% van de Cambodjaanse bevolking behoort tot de Khmer en Khmer is tevens de taal) terwijl de kinderen en zelfs enkele zusters in het gangpad meedansen op de muziek die loeihard uit de speakers knalt. Als de bus de omheining van het weeshuis binnen rijdt is het inmiddels 8 uur in de avond en moet ik nog 20 kilometer in het donker over de deels onverlichte half geasfalteerde, stoffige weg naar huis.

13 December: Het is zondagmorgen half 7 en de wekker gaat. Ja, we gaan naar de ZOO! Ik moet rond 8 uur aanwezig zijn want dan vertrekt de bus…zeggen ze…niet dus! Al het eten (lunch), versnaperingen en dranken staan klaar om ingeladen te worden maar géén bus. MG komt rond 9 uur aan. Ze gaat voor de derde keer mee en zegt dat de bus nog nooit op tijd was, vandaar… Na tienen komt de bus eindelijk het terrein opgesukkeld, terwijl de kinderen al uren in spanning wachten. “File”, zegt de chauffeur (jaja, op zondag!?), maar ik denk eerder aan “zaterdagavond” teveel whisky en verslapen! Bovendien hadden ze de beste bus beloofd maar op mysterieuze wijze worden we opgezadeld met een scharminkel waarvan de airco én het ventilatiesysteem niet werken en dus bloedheet. De kinderen plaatsen me bij wijze van grap achterin op de middelste stoel (boven de motor), dus nog heter. Binnen vijf minuten ben ik zo nat als een dweilmop, grappig ja…! De weg is als gatenkaas en ik lijk in een heftige kermisattractie te zitten. Ik wordt continu heen en weer geschud terwijl ik meermaals bijna met mijn kop tegen het plafond knal. Als ik stevig had ontbeten had het nu in het gangpad gelegen!

Bij de afslag naar de zoo rijden we over een lange zandweg bezaaid met bedelaars, die hopen dat je geld of eten uit het raam gooit. Ondanks het feit dat de kinderen zelf niet vaak snoepgoed krijgen, gooien ze toch hun eigen zakjes chips, lollies en dergelijke naar de (nóg) arme(re) medemens, voor mij een bijzonder mooi en aandoenlijk fenomeen om te mogen aanschouwen. Bij de ingang nemen we eerst de lunch tot ons omdat het uitstellen een bacterieel risico met zich meebrengt. Kip met rijst is op zich al een gevoelig product, al helemaal na een lange (vertraagde) busreis in dit klimaat. Dan de dierentuin: één grote stoffige woestenij met bij elkaar geraapte kooien en honderden diersoorten die in troosteloos erbarmelijke omstandigheden worden gehouden. “Wildlife Sanctuary”, ofwel wildreservaat noemen ze dit. Nederlandse dierenbeschermers zouden alle haren uit hun hoofd trekken als ze dit zagen. Pluspunt is dat dieren hier inderdaad bevrijdt zijn uit handen van stropers, handelaren en dierexploitanten, maar toch…een krokodil in een poel, kleiner dan hemzelf met slechts een bodempje water, daaromheen een kooi...? Ik vindt het moeilijk te rijmen met het begrip “Zoo“ uit West-Europa. Maar…de kinderen vonden het geweldig, vooral met als hekkensluiter de voetballende- en dansende olifant(zie filmpje), die pas een poot verzette na betaling van 10 dollar! Ach ja, de oppasser moet ook zijn gezin voeden.

Daarna nog ’n ijsje, waarna ze allemaal 2 dagen aan de diarree waren (stumpers). Vers gemaakt wordt beweerd…, ja 5 keer ontdooit en opnieuw ingevroren zul je bedoelen! Op de terugweg gestopt bij Tonlé Bat (meer) waar ze eventueel konden zwemmen…nou, we besloten om dat maar niet te doen…ze hebben al verhoogd infectierisico en ik gokte op 90% kans dus…best zielig, maar bah, wat een vieze drab en toch zwom er genoeg volk rond. Na een korte wandeling, met de bus terug. De kids (en niet te vergeten de zusters) hadden de dag van hun leven en hebben onderweg hun ogen uitgekeken. Ze leven continu op het terrein van het weeshuis, dus buiten is een hele andere wereld voor ze. MG en ik waren bekaf en reden samen op de motor terug naar Phnom Penh. Vóór acht uur sliep ik als een roos.

14 t/m 21 December: Kerstdecoraties maken en dus…knutselen!!! Een uitdaging, vooral voor mezelf, want o-o-ow verdomme, had ik vroeger maar beter opgelet bij handenarbeid. Misselijk gesurft op internet naar ideeën en de meest bruikbare uitgevoerd. Nou blijkt dat een aantal materialen ofwel erg moeilijk dan wel helemaal niet (!) te krijgen is. Vloeipapier, theelichtjes, behangplaksel…vergeet ’t maar! Dus…improviseren.
Behangplaksel gemaakt van kleefrijstmeel, 3 uur mee bezig geweest en de hele keuken onder de plak. En na ’n halve dag markten, nog wat andere alternatieve producten gevonden. Ik heb zelfs thuis nachten doorgewerkt om alles voor te bereiden. Papiermaché kerstballen, handgemaakte kerstboomkadootjes, kerstboommobiles en hele mooie lantaarns. Die lantaarns hebben bloed zweet en tranen gekost (uren handsnijwerk), maar uiteindelijk heb ik er veel van geleerd. De kinderen hadden er veel plezier mee en de zusters waren erg trots op het resultaat (zie foto), ik ook! Heb besloten om een knutselklasje te starten met de oudere kinderen, die hebben meer afleiding nodig, de jongste zijn nog zoet te houden met kleurtjes. En…leuk nieuws, mijn zusje en haar vriend Tim komen op bezoek, “leukste kerstcadeau dat ik ooit kreeg”, vertelde ze me kei-enthousiast aan de telefoon.

De afgelopen dagen zijn er veel toeristen (soms bussen vol) uit o.a. Singapore, Korea & Maleisië (en een handje vol westerlingen) de kinderen komen verwennen met snoepgoed en cadeautjes. Je zou zeggen dat het alleen maar goed is, maar dan komt het volgende. De kinderen worden gedurende grofweg 2 weken (tot en met Nieuwjaar) bijna dagelijks verwend. Daarna zien ze gedurende de rest van het jaar praktisch niemand meer (behalve de reguliere vrijwilligers), een scheve verhouding als je ’t mij vraagt en het lijkt alsof mensen rond kerst hun schuldgevoelens jegens de minder bedeelden willen afkopen. Sorry als ik vooroordelend overkom maar ik zit er middenin en het voelt gewoon zo.

22 December: Kerstfeest voor de kinderen, ook van andere weeshuizen uit de omgeving, in totaal zo’n 150! Eerst het kerstverhaal in Khmer (Cambodjaans) nagesynchroniseerd door de kids, erg grappig vooral omdat de geluidsband klinkt als een piratenzender. Veel echo en slechte geluidseffecten onder andere uit Bonanza en James Bond films. Daarna spelletjes…stoelendans, geblinddoekt je maatje een banaan voeren of lippenstiften, zaklopen (ik ook, hihi), bitterkomkommer-eetwedstrijd (gekke bekken trekken dus) en daarna kerstcadeautjes uitpakken. Alleen niet zo handig bedacht door de zusters, met tombolalootjes, zie je ’t al voor je? 150 nummers afroepen terwijl de meeste kinderen de nummers niet kunnen lezen… een grote chaos dus. Uiteindelijk maar in de rij staan voor je cadeautje en eind goed al goed. Eten en dan allemaal bepakt met snoep en speeltjes naar huis.

23-26 December: Ik krijg steeds meer ideeën. Ik heb op internet een bouwtekening van een sjoelbak gevonden (gekke Hollander) en die ga ik met Allen (vrijwillige klusjesman uit Engeland) maken. Houten plaat besteld, uitgezaagd en begonnen met in elkaar zetten. Allen vertrekt naar Singapore, dus nu komt het op mijn vaardigheden aan! Als de sjoelbak (inclusief 30 handgemaakte sjoelschijven!) af is, wil ik het befaamde spel “Twister” op het betonnen speelveld schilderen. Ik denk dat ze er veel lol mee zullen hebben.

Kerstavond ben ik met Dara gaan uit eten in het sfeervolle restaurant waar we ook met Sjors en Hans waren, begin december. 1e kerstdag was feest in het weeshuis voor alle patiënten de zusters en alle vrijwilligers. Eerst weer spelletjes en daarna muziek. Ik heb met iedereen gedanst tot het donker was. Iedereen was blij en ik voelde me heerlijk, ik vergat gewoon te eten. Zelfs de oudere- en minder valide patiënten gaven alles wat ze in zich hadden. Een halfzijdig verlamde vrouw danste alsof ze genezen was, echt ontroerend. Daarna bij de David & Pisay (mijn buren) kerstdiner. Paar wijntjes erbij en later met Dara stappen en swingen tot de vroege morgen.

2e kerstdag: Dara opnieuw ziek van de alcoholische versnaperingen (stop d’r dan mee!) en ik met een zwaar hoofd naar het weeshuis. De zusters en begeleiders hadden ’n dagje vrij, dus MG en ik hadden de volledige verantwoordelijkheid over alle kinderen, pfff! Dan kom je dus echt ogen te kort. Gelukkig waren ze ’n beetje moe van de dag ervoor, maar dat weerhield een paar kwajongens er niet van om aan het einde van de middag vuurtje te stoken in de speeltuin. Dus na brandweerman en politieagent (foei jongens) te hebben gespeeld en meerdere telefoontjes van Dara (ik voel me zo ziek, ik ga bijna dood…) terug naar huis. Kerst was voor mij dus net ff wat anders dan ik gewend ben en de tranen en dips die ik verwacht had zijn gek genoeg niet gekomen én… toch nog ’n kerstcadeau…mijn moeder komt met Liza en Tim mee!!! Na familieberaad, werd er geld ingezameld om een ticket voor haar te kopen, omdat ze momenteel in een klote situatie zit die het onmogelijk maakt om het zelf te bekostigen. Lieve ooms en tantes; jullie zijn schatten, heel erg bedankt, ik zorg dat ze een onvergetelijke vakantie krijgt!

27december-1 Januari: Twee dagen naar Battambang (2e grootste stad na Phnom Penh, 300km noordelijker) geweest om even rustig bij te komen. ’n Kennis van vorig jaar heeft daar een resort overgenomen, dus reden te meer om hem te bezoeken. Lekker aan het zwembad luieren en daarna gaan slapen in een goedkoop hotel, voordeel van kennissen hebben, haha! Ben helemaal alleen gegaan en dat was heerlijk. Het was ook nodig omdat ik drie weken aaneengesloten dagelijks met de kids bezig was geweest en het ook even helemaal gehad had met mijn vriend Dara, waarover zo meteen meer. Battambang is heerlijk rustig vergeleken met de drukte van Phnom Penh, maar naar mijns inziens wel armer. Ik zag vuilnismannen enigszins bruikbare spullen uit de zooi vissen alvorens het restant in de vrachtwagen te mikken. ’n Oud vrouwtje liep bedelend op één roze teenslipper en één blauwe badslipper en zag een groep dakloze tieners al afvalverzamelend en lijmsnuivend (strompelend met tollende ogen) hun dag doorbrengen, op zijn zachts gezegd “erg confronterend” en heel eerlijk gezegd “fucking heftig”! Om er geen gras over te laten groeien confronteer ik jullie er visueel mee (Niet geschikt voor gevoelige kijkers), via een geplaatste foto.

Terug in Phnom Penh met Dara op oudejaarsdag naar het weeshuis, zijn eerste keer. Hij was duidelijk stiller (normaal is het net een oud kletswijf) en aangeslagen door wat hij zag. Ik had al sinds mijn vertrek vanuit Battambang flink last van mijn maag en werd gefolterd door krampen, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten. Oud en nieuw gevierd met de buren. Dara en ik verzorgden een majestueuze Cambodjaanse maaltijd. Rond middernacht naar de rivier gereden om het vuurwerk te aanschouwen, want daar hou ik van. Omdat iedereen met iets anders bezig scheen te zijn (ruziën, pinnen, waar-gaan-we-naartoe en meer onzin) miste ik de sensatie van het “knalgoed”. Even voelde ik me alleen en miste iedereen thuis. Terwijl de anderen zich druk maakten over het “where-to-go” besloot ik mijn avond niet te laten vergallen en te gaan waar ik wilde zijn. Samen met Dara naar een populaire nachtclub genaamd “heart of darkness”, om me vervolgens swingend op pompende housebeats vol te gieten met de ene baco na de andere, ondanks de maagproblemen, lekker puh! Thuis eerst nog flinke woordenwisseling met Dara gehad en vervolgens nog naar huis gebeld om mam gelukkig Nieuwjaar te wensen.

De afgelopen 2 weken ben ik behoorlijk ziek geweest, vandaar dat het plaatsen van een nieuw verslag nóg langer heeft geduurd. Ik heb nog steeds last van mijn maag, vorige week 2 dagen lang 40 graden koorts gehad en een volle week spierpijn en nekpijn. Ik heb nog dagelijks hoofdpijn, zweet s’nachts erg veel en ben vaak duizelig. Ben er inmiddels bijna zeker van dat ik een voedselvergiftiging heb opgelopen, dus…volg nu een dieet van rijst en gekookte groenten en veel water met een zoutoplossing. Ik hoop komende week weer bij krachten te zijn want ik mis de kinderen. Ik heb nu nog niet genoeg energie om er tegenaan te gaan.

Heb ondertussen zo goed als het hele reisplan voor mam, Liza en Tim afgerond om de tijd wat te doden. Het wordt een strak schema want Liza en Tim hebben maar 9 volle reisdagen omdat Liza net een nieuwe opleiding volgt en dus na de “carnavalsvakantie” weer naar school moet. Ze willen toch wat van Cambodja zien en ook het weeshuis bezoeken,dus dat wordt een intensieve reis! Mam kan daarna nog lekker tot rust komen want die blijft nog ’n week langer. Ik kijk er nu al naar uit en hou jullie op de hoogte van alle gebeurtenissen. 11 Februari zijn ze al hier, met een nieuwe lading drop voor mij, hihi! Ik probeer ze langzaam op de “cultuur schok” voor te bereiden, die zullen ze waarschijnlijk krijgen want Cambodja is toch stukken anders dan Gran Canaria of Kreta.

Ik begin op een echte emigrant te lijken. Ik doe zelf de was (op de hand), ik eet voor 99% Aziatisch, verschuif dingen vaker naar de volgende dag (deed ik thuis ook al!) en vind het vrij normaal om een kakkerlak of een rat voorbij te zien schieten. Ik offer aan Boeddha in ons eigen altaartje en vieze geuren storen me niet meer. Mijn relatie met Dara wordt steeds stabieler ondanks de cultuurverschillen. We bekvechten dagelijks, vooral omdat ik van netjes en opgeruimd hou en hij overal alles laat slingeren. Ik ruim continu alles achter zijn reet op en hij vindt dat prima, waarna ik steeds begin te vloeken en tieren. Ach ja, dat zal wel zo horen in een relatie, want ook dat is nieuw voor me. Maar ondanks alles hou ik écht van hem en weet ik niet zo goed wat ik er in de toekomst mee moet. Ik onderzoek mogelijkheden (werk) om langer te blijven, zodat ik ook naar ‘mijn kindjes’ kan blijven gaan en ik zie het niet zo zitten om hem naar Nederland te halen, met alle bijkomende importrestricties. Liefde doet maffe dingen met mensen!

Ik mis: Familie, vrienden, drop, eetcafé d’n Heerlyckheid, biercafé de roeëje lieuw, ’n goed glas wijn, kaasplankjes, mijn koksmes, ciara (hond van mam), motown Music café, zangles, sneeuw (niet echt, brrr!), zwemmen, slap geouwehoer, Leffe dubbel, enzovoorts…maar toch…wil ik nog lang niet naar huis, sorry!

Nog even ’n paar typisch Cambodjaanse dingen (tevens anti-cultuurschok voor mam, Liza & Tim):

Medicijnen; alle denkbare medicijnen zijn hier volop en zonder recept te koop. Cambodjanen zijn er gek op. Zo ook mijn Dara. Voor elk pijntje, kuchje of zelfs ’n kater! In het begin probeerde ik nog uit te leggen hoe slecht dit is voor je gezondheid, maar dat heb ik inmiddels opgegeven, ze groeien ermee op. Er zijn tv-reclames speciaal voor kinderen, die vertellen dat, als ze zich slapjes voelen, ze ’n pilletje moeten nemen van dit en dat merk, ondenkbaar in Europa. Hordes westerlingen komen hier wonen om zo in hun medicijnbehoefte te kunnen voorzien, net als mijn Amerikaanse buurman David, een toffe peer maar gewoonweg pijnstiller-verslaafd. Wat heb je nodig? Viagra, amfetamines, valium, steroïden… u vraagt, wij leveren!

Kopieën; cambodjanen kopieeren werkelijk alles! CD’s, DVD’s, Boeken, Merkkleding, Zonnebrillen, Parfum, Whiskey, Westerse muziek compleet met videoclip (in Khmer vertaald en enorm slecht!), zelfs KFC ofwel “Khmer Fried Chicken” inclusief het bekende bijbehorende gezicht van “Kolonel Sanders”. Als ze iets niet hebben en je wilt het toch hebben, dan maken ze het. Cambodja trekt zich niks aan van copyright en ook ik koop hier de nieuwste films en muziek voor €1,=. Originele CD’s of DVD’s zijn nauwelijks te vinden.

Verkeer (vervolg); Zoals ik eerder vertelde is het verkeer hier een ramp. Tijdens de spits is het een sport om met je brommer gewoon over de stoep te rijden (soort geïmproviseerde spitsstrook). Ook bellen tijdens de rit hoort bij de verplichte figuren, want dat is hip. 3 personen op één brommer is standaard, 4 is leuk en bij 5 wordt het pas interessant, ik zag er al eens 6. Rij je overdag met je licht aan, krijg je een boete. S’Avonds geen licht, géén probleem. Toeteren is een must, alleen weet niemand eigenlijk waarom, omdat iedereen continu toetert. Records worden hier dagelijks gebroken wat betreft goederen (of mensen) vervoeren per brommer of busje, want dat spaart benzine. Ik zag 2 jongens op ’n brommer een glasplaat van 30cm bij zo’n 2,5 meter, rechtop vervoeren, leuk als die knapt terwijl je er net langs rijdt! Zoals beloofd vind je dit keer levende beelden onderaan dit verhaal, ook ik heb me inmiddels aan deze rijstijl aangepast, alleen glasplaten…daar begin ik niet aan, beloofd!

Chocola; uitleg bij de titel van dit verslag. Tja, ’t beestje moet ’n naam hebben. Hete kerst moge duidelijk zijn…overdag is ’t hier zo’n 35�Celsius terwijl het kwik s’nachts zelden tot onder de 25�daalt. Dit noemt men het “koele seizoen”, Cambodjanen lopen nu met mutsen op en jasjes aan. Chocola van Cambodjaanse makelij is werkelijk niet te vreten! Soort mengsel van boter en suiker met bruine kleurstof. Smaakt niet eens naar chocola, smelt niet en plakt na ’n half uur nog steeds aan je tanden, afblijven dus. Echte chocola is 4 tot 5 keer zo duur als thuis.

Vogelspinnen; Jaah…die eten ze hier, gefrituurd! En ik zou geen Leon heten als ik dat niet zou proberen, dus…In eerste instantie vond ik het wel een gruwelijk idee want grote spinnen vind ik ’n beetje akelig. Maar ja, ze zijn dood dus ze kunnen je niks maken. Na 3 pilsjes ben je meestal wat moediger en op die manier ben ik er toch aan toe gekomen en ja…ook hier heb ik een filmpje van gemaakt, dus kijken! Al moet ik zeggen dat ik liever sprinkhanen eet, die vind ik veel lekkerder…

Laatste mededeling! Nicole waarmee ik vorig jaar 5 dagen in Bangkok was, is zo gecharmeerd van mijn vrijwilligersproject, dat ze zelf wil komen kijken. Van tevoren wil ze nog een inzamelingsactie op touw zetten, om me vervolgens rond april hier te bezoeken. Te gek initiatief. Over acties gesproken, als het aan mij ligt ben ik hier nog lang niet klaar. Ik probeer ideeën te ontwikkelen om mijn werk hier voort te kunnen zetten. Veel dingen kunnen gewoon beter en daar heb je een plan voor nodig. Zoals een site, puur over het weeshuis (home of peace), ’n nieuwe inzamelingsactie (eventueel ook goederen), een redactioneel stuk in de krant of vrijwilligers die hier willen helpen en met wat hulp uit Nederland moet dat toch kunnen lukken, dacht ik zo. Voel je je aangesproken om mij hiermee te helpen, laat dat dan even weten. Geef zoveel mogelijk mensen het adres van mijn website om de aandacht te verspreiden. Heb je nog tips of suggesties, mail me dan alsjeblieft. leisteen69@hotmail.com Alweer een veel te lang verhaal, maar daarom ga ik nu dagelijks wat steekwoorden noteren, om vervolgens elke 2 á 3 weken berichtgeving te doen. Bij het schrijven van dit verslag is er weer veel emotionele bagage van me afgevallen en ik hoop dat het ondanks de lengte en de zware kost toch de moeite waard was.

Veel liefs en tot gauw,
Leon

PS. Veel mensen gebruiken de site nog steeds om contact met me te houden, doe dit a.u.b. via mijn hotmail, via de site kan ik namelijk niet terug reageren. Gebruik de site alleen om op mijn verslagen te reageren! Dank je