Kerst- en Nieuwjaarsramp...

Nee…! Geen echte ramp zoals bij Diamond Island gelukkig, maar een persoonlijke versie. Tweede keer kerst en Nieuwjaar ver weg van iedereen en alles waar ik het ooit mee vierde. Niks uitgebreide 8-gangen-kerstmenu’s en uitbuiken op de bank met kerstmuziek op de achtergrond, zoals ik dat mijn hele leven lang gekend heb. Vorig jaar viel het eigenlijk best mee en ik had dit jaar niet anders verwacht…jammer dan! Allereerst kon ik niet bij het kerstfeest van de kids zijn omdat ze in het weeshuis kerst op 22 december vieren, voor mij dus een gewone werkdag…domper numero uno! Gelukkig is Maria Giusseppina (mijn inspiratiebron) uit Italië er weer, dus met z’n tweeën kunnen we de kids weer flink vertroetelen en verwennen en af en toe een beetje streng zijn, want dat moet helaas ook.

Kerstavond op het terras met een aantal collega’s (leraren) doorgebracht. De meesten zijn hier al een paar jaar (een al bijna acht jaar) dus ik dacht eigenlijk dat ze mij een beetje konden helpen met een spoedcursus “hoe kom ik de kerstdagen door zonder me ellendig te voelen”. Sjeeeezus, viel dat ff tegen zeg! Blijkt toch een soort gemeenschappelijke vloek te zijn, die kerstdagen. ER IS GEEN MIDDEL TEGEN EENZAME KERST!!! Iedereen hing er zo’n beetje bij alsof ze op dat moment niks beters te doen hadden dan in een rap tempo bierpullen achterover te slaan en zo min mogelijk over het onheil genaamd “Christmas” te praten. Zodra de klok middernacht sloeg, verdwenen ze een voor een naar hun holletjes om zich op te krullen en zichzelf in slaap te snikken (lichtelijk overdreven)….ik hield het bij een vlucht naar de blues bar één deur verder en deed me te goed aan een jerrycan (iets zwaarder overdreven) “Christmas-cocktail”, om drie uur lazarus in bed belandend.

Volgende ochtend (zaterdag de 25e) naar de kids, met een behoorlijk punthoofd, maar verder een redelijk rustige dag. Niks speciaals en de kinderen waren vrij moe van de (voor hun kerst-) dagen ervoor. S’ avonds nog anderhalf uur lesgegeven, nou ja lesgeven…Cambodjanen kennen geen kerst maar houden enorm van feestjes, dus ik werd wederom herinnerd aan hetgeen ik probeerde met man en macht te ontwijken. Niks lesgeven, cadeautjes uitwisselen, spelletjes en (ja hoor) kerstmuziek! Ze zijn gek op cadeautjes en wie ontvangt geeft ook weer terug (zelfde gedoe als bij ons met kerstkaarten) en het gaat in feite alleen maar om de verpakking en niet om wat erin zit, dusss…ook ik moest eraan geloven…stukje kleurrijk stof met snoep gevuld, strikje erom,..kadootje! 70 stuks!!! Na school met David, Bo, André en Dara lekker gaan dineren, daarna nog ’n paar drankjes en ’n afzakkertje…en hup dan, nog maar een in de bluesbar!

De kerstborrel op school heb ik de volgende dag laten schieten, ik had het wel gehad. Filmmarathon op de bank gehouden, doos tissues erbij en wat tranen laten rollen tijdens een paar sentimentele kerstfilms. Ondanks dat kerst voor mij al zo’n driekwart van mijn leven zijn originele christelijke betekenis heeft verloren weet ik nu dat het meer om de symboliek van het samenzijn draait, dan om het echte verhaal. Daarom gaat het ook zo enorm diep en er is gewoon geen ontkomen aan. Alleen voor kerst en Nieuwjaar zou ik wel even terug naar Nederland gebeamd (beam me up Scotty, startrek) willen worden de volgende keer.

Oud en nieuw was dus van het zelfde spreekwoordelijke laken een pak. Vrijdag 31 december was weer gewoon een volledige lesdag en Dara was al op een feestje met zijn beste vriendin en ik sprak voor later met hem af. Ik zou gaan eten met David, Bo en André, zou… Omdat ik pas rond half negen in het buffetrestaurant kon zijn zouden ze wachten met eten tot ik er was. Ik haasten… precies op tijd… niemand daar! Telefoontje: we komen er zo aan… hmmm… Na twee pils raakte het buffet leger en leger en veel mensen gingen al huiswaarts (cambodjanen eten niet zo laat), terwijl ik lichtelijk geïrriteerd begon te raken. Het was nota bene mijn oudejaarsavond en die liet ik me niet afnemen (doet me aan vorig jaar denken). Impulsief stond ik op, liep naar de kassa, rekende mijn bier af (ondertussen verklaarde ik aan de receptionist dat de reservering niet was op komen dagen) en reed weg op mijn brommer. Ondertussen belde ik Dara en sprak af in een restaurant, waar ik een heerlijke Indiase masala bestelde (vijf keer zo goedkoop als het bijna lege buffet!) en genoot van nog eens twee ijskoude pullen bier. Daarna met Dara naar “Blue Chili” de enige homobar in Phnom Penh, waar we tot twaalf uur genoten van de hilarische travestieshows en het aftellen. Geen vuurwerk, maar confettibommen… maar ach, het beste vuurwerk had ik toch al tijdens het waterfestival in november gezien. David had ondertussen al een aantal keren gebeld met zware excuses, maar dat vond ik niet nodig: ‘geniet er nou maar van, we zien elkaar wel in het nieuwe jaar’, zei ik nog net voordat ik ophing. Daarna nog flink housen (en veel whiskey-coke) in ‘heart of darkness’ en om 4uur nog op m’n gemakkie ’n lekkere leffe dubbel (mijn favoriete speciaalbier in Nederland, in gedachten dronk ik hem met mijn beste vriend…ja jij!) en de ochtend erna, na een lekkere tosti…doodziek! Maar ja, het is nog nooit anders geweest op nieuwjaarsdag sinds ik ooit alcohol ben gaan drinken, en er is me ooit geleerd: ‘je moet het oude jaar flink verzuipen om het nieuwe goed in te kunnen gaan’! Pfff…

Alles is verder goed gegaan en ik ben weer gewoon ‘mens’. Afgelopen weekend weer met Maria met de tuktuk naar het weeshuis gegaan. Ze moet er toch zijn dus dan hoef ik niet met de brommer. Ze had me niet verwacht (ik had afgelopen vrijdag vrij, Cambodjaanse feestdag) en slaakte een zucht van verlichting toen ze me zag. Er was opnieuw een uitbraak van tyfusinfecties, negen kinderen in één keer en tevens krioelde het van de hoofdluis. Tegen die tyfusinfecties kunnen wij weinig doen (ze krijgen daar antibiotica voor, en wij verwennen ze wat extra) maar tegen hoofdluis wel. Dus…de hele dag doorgebracht met luizenbolletjes wassen en drogen. Niet leuk maar we hebben onder de shampoobehandelingen best moeten lachen. Ik kreeg spontaan traumatische flashbacks van minstens 25 jaar geleden toen ik het afschuwelijke spul rook. Slechte herinneringen (een tegensputterende en huilende ik) uit mijn eigen hoofdluis tijdperk. Maria en ik met latex handschoenen en mondkapje, de kleintjes dachten dat ze een operatie moesten ondergaan, zo bang keken ze uit hun ogen. We leken wel onderzoekers in een radioactief gebied. Achteraf moesten ook de kleintjes er erg om lachen, vooral de föhn vonden ze erg grappig, want die hadden ze nog nooit gezien.

Eergisteren had ik op advies van een collega (Chris) een ontwormingskuur genomen. Ik heb hier al vaker last van mijn ingewanden gehad (zoals jullie hebben kunnen lezen) dus een preventieve kuur (elke drie maanden) zou zeker geen gek idee zijn volgens hem. Meteen twee stuks gekocht, een voor Dara (altijd al gezeik met zijn darmen gehad) en een voor mij. ‘Nauwelijks bijwerkingen’ ,zei Chris nog vol overtuiging. Nou, dat heb ik geweten. Na het avondeten kuurtje weggeslikt en lekker naar bed…dacht ik wederom… Eerst duizelig, daarna braakneigingen, misselijk, hoofdpijn en… last, but not least: DE HELE NACHT GEEN OOG DICHTGEDAAN!!! De volgende ochtend zo brak als een aap…spierpijn…diaree (ontploffing waar de spetters van tegen de onderkant van je wc-bril komen…sorry voor de details, haha)…hoofdpijn en dan lesgeven, jippi! Lang leve de ontwormingskuurtjes, ga ik over drie maanden zeker weer doen! Ik denk dat mijn lichaam aan’t vechten was tegen iets wat er waarschijnlijk niet was…of toch wel…ik zal er denk ik niet achter komen. Dara was wel wat misselijk, maar ik was vandaag nog zo slap als een vaatdoek.

Het is nu twee uur s’nachts en ik ga morgenvroeg weer naar de kids. Kon net weer niet slapen, dus een goede reden om ff een korte update te schrijven. Dit keer minder blije momenten misschien…ik kan ze wel verzinnen, maar ze waren er gewoon niet. Soms zit het mee…en soms moet je jezelf even flink in je gezicht slaan (doe ik meestal met aftershave, na het scheren) om weer vooruit te kunnen en niet te blijven hangen in je sores. Ik ga in elk geval mijn best doen…ik heb nou eenmaal niet de meest ideale omstandigheden gekozen om in te leven. Genoeg gezanikt, in elk geval nogmaals het allerbeste voor 2011. Vooral gezondheid, liefde, geluk en alles wat een mens zich maar wensen kan!

Tot snel,

Leon