Noodkreet en Tranen

Lieve Familie, vrienden en geïnteresseerde lezers,

Mediastilte wederom…dit keer met verschillende redenen. Allereerst had ik tussen het laatste verslag en het arriveren van Mam, Liza en Tim te weinig tijd om een fatsoenlijk verhaal te schrijven. Ze zijn inmiddels al weer enige tijd thuis en er wordt een nieuw verslag verwacht, maar… Ik krijg het er niet uit… help, ik zit helemaal vast! Vast in mezelf, vast in Cambodja, vast met mijn project, ik krijg het niet voor mekaar. Waarom?

Het project is tot zover geslaagd zoals ik het me van tevoren ongeveer had voorgesteld, maar mijn hart doet pijn. Pijn omdat ik hier niet weg wil. Ik heb de afgelopen maanden zoveel meegemaakt en gezien hier dat ik niet zomaar weg kan gaan. Ik zit in de houdgreep! Ik ben vader geworden van 43 wezen en wil ze niet meer loslaten.

Nu zou je zeggen: “mooi toch”! Was het niet dat dit een aantal problemen met zich meebrengt. Mijn spaarcenten en het geld dat ik in oktober voor de kinderen heb opgehaald raken op. Ik maak me hier enorm veel zorgen om. Ik heb me nog nooit zo in mijn element gevoeld, dan met hetgeen dat ik nu doe. Doordat ik in totaal al zo’n 3 maanden met de kids heb doorgebracht, heb ik hun persoonlijkheden en hun behoeftes leren kennen.

Mam, Liza en Tim hebben persoonlijk kunnen ervaren hoe de wederzijdse liefde tussen de kinderen en mij zich gaandeweg heeft ontwikkeld. Ik zit nu in mijn bescheiden appartementje te janken als ‘n klein kind. Lieve god of Boeddha of wie dan ook, hoor me asjeblieft, neem dit toch niet van me af, ik moet nog zoveel doen, help me asjeblieft dan toch, verdomme! Ik ben nog nooit zo gelukkig en hulpeloos tegelijkertijd geweest met iets dat ik tot nu toe in mijn leven deed. Hoe moet ik verder, wie kan het me zeggen!

Ik heb zoveel ideeën dat ik niet eens weet waarmee ik moet beginnen. Een krantenartikel in “de Limburger”(heb al een contactpersoon dankzij Carol, de lieve schat!), een website speciaal voor het weeshuis om eventueel donateurs te werven (domeinnaam heb ik gister al aangemaakt en ook al webruimte aangekocht, een gratis webdesigner is er waarschijnlijk ook al), Cambodjaanse handgemaakte spulletjes verkopen op e-bay en/ -of op de nieuwe site (maar ja, wat is interessant voor eventuele kopers?). Dit allemaal om mijn verblijf te kunnen garanderen. Ik zou Engelse les kunnen gaan geven tegen een minimaal loon om alle persoonlijke kosten proberen te dekken, maar dan kan ik dus niet meer dagelijks naar de kinderen, waar het nu juist allemaal om draait.

In de eerste twee maanden van mijn project bracht ik bijna dagelijks brood en andere snackjes, haarpinnetjes, ballonnen, knutselmaterialen, medicijnen en andere zaken voor de kinderen, maar ook voor de overige patiënten mee(in de tijd dat Maria Giuseppina er nog was, nam zij nog vaker spullen voor haar rekening). Er zijn in totaal zo’n 90 patiënten in “The Home Of Peace”, dus dan rollen de dollars wel. Waar ik echter gaandeweg achter kwam is wat werkelijk de allerbelangrijkste behoefte van alle patiënten en kinderen is. Persoonlijke aandacht en liefde, knuffels en een welgemeende hand op hun schouder. De zusters sommeerden me laatst zelfs om niet meer dagelijks eten mee te nemen omdat ze liever hebben dat ik langer blijf (zonder dat broodje verhongeren ze niet, was hun mening).

Ik heb zelf jarenlang goede doelen gesteund totdat ik naar Cambodja vertrok(greenpeace, dierenbescherming, ja zelfs mijn eigen “foster-parents-kind) in de hoop dat alle hulp ook daadwerkelijk voor 100% terecht zou komen waar het voor bedoeld was. Als je de jaarstukken van zulke organisaties dan inkijkt blijkt dat vaak zo’n 50% (of zelf meer) verbruikt wordt aan lonen van stafleden, administratiekosten, reclamekosten, enzovoorts. Sommige kosten zijn onvermijdelijk en dat is vaak moeilijk te begrijpen voor donateurs. Hoge lonen vindt ik onacceptabel bij dergelijke organisaties, maar bijvoorbeeld huisvesting en vervoerskosten zijn naar mijn mening vrij normaal.

Wat ik met deze situatieschets duidelijk probeer te maken is dat er geld nodig is om mijn project voort te zetten. Zowel voor mijn verblijf als voor de eventuele extra’s (knutselspulletjes, broodmaaltijden, medicijnen, etc.) voor alle patiënten en wezen. Ik heb gedurende mijn verblijf op allerlei verschillende manieren op kosten geprobeerd te bezuinigen, ondanks dat zijn al mijn spaarcenten en het ingezamelde geld bijna verleden tijd.

Voorbeelden: 1) Ik heb een appartement met keuken, douche/-wc, aparte slaapkamer, kabel-tv, internetaansluiting, compleet voor zo’n €230 per maand. Met een guesthouse zou ik zo’n €100 kunnen besparen, maar… ik bespaar nu per dag zo’n €5 per dag aan eten omdat ik een keuken heb, ik hoef niet naar een internetcafé (€0,80 per uur) en na een heftige dag in het weeshuis is het toch fijn om een huiskamer te hebben waar je je terug kunt trekken. Al met al ben ik zelfs goedkoper uit. 2) Ik huur een bromfiets voor zo’n €120 per maand, inclusief benzine en verzekering. Een tuktuk kost €8 per keer naar het weeshuis (20 km vanaf mijn appartement) dus daar kan ik ook weinig op besparen, bovendien kan ik met de brommer naar de (super)markt om spullen voor de kids te kopen en om mijn eigen boodschappen te doen. 3) Vóór mijn vertrek heb ik geprobeerd om mijn ziektekostenverzekering op te zeggen en te laten dekken door mijn toch al prijzige wereldreisverzekering. Dit werd echter door VGZ geweigerd en nu betaal ik beiden (omdat VGZ niet alles dekt aan de andere kant van de aardbol, heb ik me hiervoor extra moeten laten bijverzekeren). Ik hoop jullie hiermee inzicht te hebben gegeven in mijn huidige situatie.

Jullie houden nog een reisverslag tegoed over de laatste 6 á 7 weken, ik ga ervan uit dat jullie begrijpen dat dit bericht (of “deze noodkreet”) voorrang heeft. Allerliefste vrienden, familie en kennissen…meer dan ooit heb ik (namens mezelf en alle kinderen en patiënten) jullie hulp nodig in welke vorm dan ook. Tips, reclame, bedrijven manen, donaties, lieve e-mails. Ik heb me voor dit bericht over veel persoonlijke en emotionele barrières (ik vraag niet graag om hulp en los het liefst alles zelf op) heen moeten zetten.

Ik was deze week enorm van slag en kon het niet aan om de kinderen onder ogen te komen alvorens deze stap te zetten. Ik ben elke morgen al 6 dagen lang een stevige wandeling gaan maken om kracht te vinden, om verder te gaan en dit te schrijven. Verder heb ik dit allemaal nog aan niemand letterlijk verteld. Gelukkig heb ik al een angst overwonnen en dat is dat mijn moeder weet dat ik dit echt wil en ze het begrijpt. Ik ben ook erg blij met de steun van mijn vriend Dara, die me door de afgelopen week heeft gesleurd (o god…alweer tranen). Ik hoop dat ook al mijn vrienden en familieleden me kunnen en willen begrijpen, ik heb jullie allemaal nodig! Ik hou met heel mijn hart van jullie allemaal, maar ik moet dit gewoon doen, ik ben nog niet klaar. Ik zal koste wat kost blijven, al moet ik mijn creditcard en krediet op de lopende rekening plunderen, hoewel…liever niet uiteraard, wil natuurlijk niet in echte problemen komen!

Vervolgens zal ik nu veel tijd in de site en in het eventuele krantenartikel moeten gaan steken, wie zich geroepen voelt me hierbij te helpen, mail me asjeblieft…ik heb echt álle hulp nodig. (leisteen69@hotmail.com) En verspreidt vooral dit bericht (flink knippen en plakken!). Ik zal in de komende weken wat meer duidelijkheid en inzicht in de kosten verschaffen (door iedereen in te zien, ik heb geen geheimen). Ook eventuele hulp van bedrijven is van harte welkom, bij voldoende animo laat ik een stichting opzetten, zodat alles belastingtechnisch te verantwoorden is. Nou…iedereen alvast hééééél hartelijk bedankt voor alle hulp en ik laat dit keer echt(!) heel gauw weer van me horen.

Dikke kus en 'n warme knuffel,
Leon