Verhuizen, Nieuwe Website Voor Kids & Ongelukje!@#

Hallo beste mensen,

Wederom weer een hele tijd geleden. Na mijn laatste verslag, waarin ik overstuur was, zijn er veel dingen gebeurd. Ik wilde al langer verhuizen om dichterbij het weeshuis te gaan wonen, dat is inmiddels gebeurd! Ik heb lang niks geschreven omdat ik me volledig heb gestort op het maken van mijn website voor de kids. Al met al dikke 5 weken mee bezig geweest en tussendoor aldus nog verhuisd. Ik had eerst iemand die het voor me zou doen, die had er bij nader inzien helaas geen tijd voor. Zonder enkele ervaring zelf maar aan begonnen. Zeker vijf keer alles opnieuw gedaan omdat ik niet tevreden was. Omdat het programma dat ik gebruik alleen online werkt en de snelheid van internet vergelijkbaar is met een postduif die naar Spanje moet vliegen, was ik enorm veel tijd kwijt met het uploaden van alle onderdelen. Meer dan eens was ik complete pagina’s kwijt omdat de verbinding weer eens wegviel. Dan had ik soms de neiging mijn laptop met een hakbijl te bewerken. Kortom; Bloed, zweet en tranen. Maar…de site is in de lucht!!! Dus na het lezen van mijn (inhaal)verslag of “NU METEEN” ff kijken. Er moet nu echt iets gaan gebeuren om voor de kinderen te kunnen blijven zorgen, dus neem even de tijd om het op je gemak te bekijken en kijk of je iets voor me kunt betekenen…

http://www.cambodja-kids.nl/ (vergeet vooral het streepje niet!)

Zo! Nu (zoals beloofd) in chronologische volgorde een inhaalrace:

Eind januari: Maria Giusseppina maakt zich klaar voor vertrek naar India. Ook Jean Pierre, een Fransman op leeftijd die voor drie maanden kwam uithelpen, heeft zijn tijd er inmiddels opzitten. Op zijn laatste dag neemt hij afscheid van de kinderen en terwijl hij de jongste (Baby van net één) in het Frans nog een paar lieve woordjes toespreekt, lopen de tranen over zijn wangen. Het duurt geen 10 seconden voordat ook mijn waterlanders op komen dagen. Diezelfde avond nog met z’n allen een hapje gaan eten en definitief afscheid genomen. “Zorg goed voor m’n lieve kinderen”, roept MG me nog na, terwijl haar tuktuk wegpuft.

Begin Februari: Ik kom er bij het terugbrengen van mijn huurbrommer achter dat mijn visum ruim ’n maand verlopen is. Ik was in de veronderstelling dat het 3 maanden geldig was, maar dat is slechts de inreisgeldigheid vanuit Thailand. Je moet hier echt goed opletten want niemand informeert je erover, zo verdienen ze weer extra dollars. Het overkomt toeristen dagelijks verklaart de eigenaresse van de verhuur. Ze kan mijn “illegale” verblijf wel afkopen (juist ja, bij de corrupte politie) en mijn visum verlengen voor het symbolisch bedrag van $381,=!!! Ik val zowat van mijn stoel en kan wel janken. Met pijn in mijn hart naar de pinautomaat en drie dagen slechte zin.

9/10 Februari: Ik vertrek om 6 uur s’ morgens met de bus vanuit Phnom Penh naar Bangkok. 14 Uur later kom ik afgepeigerd aan. Gelukkig tijd genoeg om uit te rusten en de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan voor mijn voedselvergiftiging want Mam, Liza en Tim komen pas de 11e in de avond aan. Ik wacht de volgende ochtend 5 uur op een doctorsconsult. Twee doctoren voor zestig patiënten! Na een kort praatje over de symptomen sta ik zo weer buiten met een flink pak pillen op zak.

11/12 Februari: Liza, Mam en Tim komen aan voor een 10-daagse vakantie. Liza kan niet langer omdat ze net aan een nieuwe opleiding begonnen is. Het is een vrolijk weerzien na bijna 4 maanden familiaire onthouding. Bijna loop ik ze mis, ik kom er op het allerlaatste moment achter dat ik bij de verkeerde aankomsthal sta, oeps! We proppen ons in een roze taxi (Liza vind ‘m geweldig) op naar de eerste verassing. Ik heb een suite geboekt in een 5 sterren hotel met 2 zwembaden op de 11e verdieping, voor een belachelijk lage prijs. Koffers neerploffen en even Bangkok in. Hapje eten in de backpackersbuurt “Khao San” en daarna een vismassage! Erg raar gevoel de eerste paar minuten. Honderden visjes knabbelen het eelt van je tenen…en dat kriebelt verschrikkelijk. Na 15 minuten voelen je voeten als herboren. Daarna haal ik Liza en Tim nog over om een gefrituurde krekel te eten, mam slaat even over. Na tientallen oh’s en ah’s en “niet te geloven” terug naar het hotel om lekker te slapen.

Volgende dag met de bus naar het koninklijk paleis, daarna met de boottaxi en skytrain (soort monorail) shoppen in de reusachtige winkelcentra die Bangkok rijk is. Binnen een half uur ben je compleet verdwaalt en je ziet zoveel rommel bij elkaar gepakt en uitgestald dat je geen idee hebt wat je moet kopen. Daarna in het hotel nog even een duik nemen en vroeg naar bed, want de volgende morgen moeten we er weer om 6 uur uit…richting Cambodja!

13-19 Februari: Om 7 uur met de taxi naar het busstation. Van daaruit naar de grensovergang Aranya Prathet/ Poipet. Uiteraard heb ik alles goed voor geprobeerd te bereiden, ik heb er zelfs nachten wakker van gelegen maar als je door zuidoost Azië reist gaat er altijd wel iets fout. Ik heb mijn visum al, dus das gemakkelijk. Als we bij de grenspost aankomen, blijkt dat we in het begin het visumloket gemist hebben waar mam, Liza en Tim hun visum hadden moeten kopen. Weer helemaal terug lopen naar het begin van de grensovergang, door de brandende zon. Ik wacht met alle koffers, daarna komen ze met z’n drieën weer terug, zonder visum! De douaniers maken problemen en willen geld zien (uiteraard) anders moeten ze terug naar Thailand. Alsnog met alle bagage mee terug lopen om het bedrag (met alle geduld en vriendelijkheid) met het tienvoudige te verlagen. Abracadabra… binnen 5 minuten alle drie een visum. Opnieuw in de veel langer geworden rij gaan staan. Uiteindelijk kost het drie uur om de grens over te komen. Wachtend op een taxi drinken we even wat in de schaduw. Een jongetje van een jaar of vier komt op zijn knietjes voor Liza zitten bedelen. Dat is net de druppel…vanonder haar zonnebril rollen tranen over haar wangen...”ja schat, nu ben je in Cambodja” zeg ik met ’n zucht.

De taxi brengt ons veilig en snel naar onze “guesthouse” in Siem Reap, waar we een paar sterren zakken, maar comfortabel genoeg. Na een wandeling door het stadje op tijd naar bed, morgen gaan we de tempels van “Angkor Wat” bezoeken. Om negen uur vertrekken we met twee tuktuks richting de tempels, waar de frisdrankblikjes- en souvenirs verkopende kinderen ons continu voor (en achter) de voeten lopen om hun dollar te verdienen. Na al foto’s schietend door de hete zon flink wat afstanden te voet binnen de zeer indrukwekkende tempelcomplexen te hebben afgelegd, vinden we het rond half vijf wel welletjes geweest en dragen onze tuktuk chauffeurs op huiswaarts te keren. Tim en ik besluiten een Cambodja barbecue te bestellen. Naast kip en rundvlees worden kangaroe, struisvogel, krokodil en slang geserveerd, vergezeld door een paar heerlijke sausjes. Mam en Liza houden het op pizza, besteld bij de buren (ja dat kan in Cambodja zomaar) en in de doos geserveerd! Daarna weer op tijd naar bed, dit keer voor de boot van Siem Reap naar Battambang.

Om 7 uur staat er een jeep te wachten om ons naar de boot te brengen. We mogen met z’n vieren met bagage in de achterbak plaatsnemen. Er komen nog 2 personen bij…en nog 2! Nu begint het minder prettig te worden. Nog eens 3 voorin bij de bestuurder en bijrijder. En om het nog even compleet te maken word er nog een Chinees met mountainbike bij gepropt. Zo hobbelden we met z’n twaalven in een pick-up gepropt, een half uur lang ingeklemd tussen een fiets en alle bagage, richting de bootpier. Een oude houten scharminkel van ’n schuit drijft daar, wachtend op ons. Ik heb de reis een jaar eerder al gedaan en genoot ervan. Primitief, maar genoeg te zien onderweg. Drijvende dorpen, zwaaiende kindjes, ambachtelijke visserijen. Maximaal 6 uur, was het niet dat ik geen rekening heb gehouden met het droge seizoen. Uiteindelijk wordt het een slopende reis van 10 uur waarbij de gammele schuit zowat elke 5 minuten een zandbank raakt. Vervolgens moet de scheepsjongen (arme knul) uitgescholden door de kapitein, in de zengende hitte van de middagzon het vehikel weer los zien te wrikken. Tegen zonsondergang komen we uitgedroogd (water op) en hongerig aan.

Het hotel is een prettige meevaller, want dat heeft Dara geregeld. Voor €20,= Sfeervolle, nette kamers met houten vloeren en meubilair en een reusachtig (2 meter breed) bed. Wederom veel luxer dan ik normaliter tijdens mijn reizen meemaak. Liza heeft waarschijnlijk een lichte zonnesteek opgelopen tijdens de slopende bootreis, ze heeft hoofdpijn en is misselijk. Als we na het eten (ze krijgt niks weg) terug naar het hotel lopen, moet ze op de binnenplaats overgeven. Tim meldt dit netjes bij de receptie zodat het opgeruimd kan worden, maar die maken zich ergens anders meer zorgen om. Terwijl het personeel de plas overgeefsel letterlijk links laat liggen ondervind Liza op indrukwekkende wijze, de hartelijkheid en gastvrijheid van de gemiddelde Cambodjaan. Ze wordt onderweg naar de lift weer teruggevoerd naar de lobby, waar ze vervolgens een hoofd- en nekmassage met mentholbalsem krijgt, terwijl het receptiepersoneel de telefoon gewoon laat rinkelen, totdat ze zich zichtbaar beter voelt. Ik heb tot dan toe al veel meegemaakt, maar hier ben ik zelfs erg van onder de indruk. Liza voelt zich in een klap stukken beter en slaapt die nacht als een roosje!

Na een heerlijke nachtrust hebben we om 11 uur een Cambodjaanse Kookcursus. Eerst een rondleiding over de plaatselijke markt waar alle ingrediënten vers gekocht worden. Zo vers dat Mam en Liza er wat moeite mee hebben. De vis die 2 minuten eerder nog in een teil rondzwemt is inmiddels onthoofd en geportioneerd, verser kan niet! Na 3 uur kokkerellen en smullen (ik althans) nemen we afscheid van onze gastheer om vervolgens een heerlijke duik in het zwembad te nemen.s'Avonds nog even gezellig naar een pub, paar pilsjes en potje poolen, frietjes en crepes met nutella eten. We trakteren 'n viertal zwerfkinderen op cola terwijl ze bedwelmd door de lijm die ze snuiven naar het op de buitenmuur geprojecteerde voetbal kijken. Weer een blik op de harde realiteit.

Volgende morgen uitgeslapen en op ons gemak, na een heerlijk ontbijtje met de bus naar mijn thuishaven Phnom Penh. We worden opgewacht door Dara en David. Mam en Liza in de tukuk, Tim achterop bij Dara en David (mijn Amerikaanse ex-buurman) en ik op zijn electro-brommertje. Ontvangst met welkomsttaart en vervolgens een diner met livemuziek gesponsord door David. Daarna moet ik nog anderhalf koffer met spullen opbergen die ze voor me hebben meegebracht. Kleren, drop, chocola, boeken en veel knutselgerei voor de kinderen. Ik besluit dat we met z’n allen in mijn appartement slapen, het zijn toch maar drie dagen en zo leren ze Dara beter kennen. Liza en Tim in ons bed, Mam op een airobed en Dara en ik op de grond. Ik ben inmiddels wel wat gewend en offer graag wat op voor dit bijzondere bezoek.

Vandaag (18e) gaan we naar het belangrijkste onderdeel van de hele vakantie, het weeshuis! Bij aankomst gaan we eerst het gebouw met gemengde patiënten binnen. Ze zijn telkens weer blij als ik even een praatje kom maken, voor zover dat taaltechnisch mogelijk is. Mam moet zich inhouden als een oude man begint te huilen als ik binnenkom, hij dacht dat ik niet meer terug zou komen. De stemming hier is gemiddeld treurig tot ronduit triest. Die stemming verandert zo gauw we het volgende gebouw naderen. Daar staan de kinderen bovenaan de railing, luid mijn naam te schreeuwen. Ze hebben me ruim ’n week niet gezien en zijn in uitgelaten stemming als ze ons met een enorme zak brood zien aankomen. De nieuwe bezoekers worden getrakteerd op een vrolijk liedje, daarna is het tijd om te ravotten en te stoeien. Nu Tim erbij is delen we samen de slachtofferrol, haha! Ook de zusters komen even een praatje maken, ze willen graag kennismaken met mijn familie. Daarna brood met jam uitdelen, kleuren, basketballen en een waterspel dat Tim en Liza mee hebben genomen. Nog even knuffelen, ballonnenpret en de speeltuin in. Alweer een dag voorbij en met z’n vieren moe maar voldaan. Als ik mam nu spreek zegt ze nog vaak dat ze zo tien kinderen mee naar huis had willen nemen.

Alweer uitgeslapen beginnen we aan een dagje cultuur. We bezoeken het koninklijk paleis waar Liza een echt toeristen T-shirt aan moet (waar ze eerst voor mag betalen) omdat ze in haar mouwloze hemdje niet naar binnen mag. Dan over de markt slenteren om vervolgens een heerlijke lunch te verorberen. Daarna naar de minder plezierige S-21 gevangenis, waar tijdens het verschrikkelijke regime van Pol Pot (1975-79) Cambodjanen werden verhoord en geëxecuteerd. Na één gebouw te hebben gezien (alles is gelaten zoals het was, zelfs het bloed ligt nog op de vloer) vinden Mam en Liza het al genoeg. Dara wil niet eens naar binnen. Er hangt een beladen sfeer zoals je dat vaker van mensen hoort die ooit een concentratiekamp uit de Holocaust bezochten. Ook dit hoort bij het verkennen van cultuur en maakt ons allen duidelijk dat zoiets nooit meer gebeuren mag. Op de terugweg hebben we nog een paar schilderijtjes gekocht en Liza en Tim trakteren op een luxueus diner omdat het hun laatste avond is. We gaan nog even op stap. Naar de “River Lounge” de bekendste Club van Phnom Penh. Ietwat te veel gebonk voor mam, daarom gaan we vervolgens naar “The Blue Chili”, een knusse homobar waar de ene travestie-act na de andere wordt opgevoerd door locale bijna-dames. We genieten van Madonna, Britney, Whitney Houston en Lady Gaga voordat we onder de wol (echt niet, veel te heet!) kruipen.

20 Februari: Rond vier uur s’middags nemen we afscheid van Tim en Liza op het vliegveld van Phnom Penh, het was uiteraard veel te kort en als ik ze om de hoek van paspoortcontrole zie verdwijnen, moet ik toch even slikken. Ik ben blij dat mam nog ruim een week blijft, dan kan ik langzaam afkikken.
21 Februari- 1 Maart: We blijven nog 3 dagen in Phnom Penh en bezoeken nog een keer de kinderen. Mam geniet er zichtbaar van en snapt nu helemaal waarom ik dit doe en wil blijven doen. De 24e vertrekken we naar Sihanoukville om ’n paar daagjes strand te pikken. Zo kan mam lekker tot rust komen en energie opbouwen die ze thuis hard nodig zal hebben. We eten elke avond gezellig met z’n drieën op het strand, bij kaarslicht, daarna nog wat drinken en kijken naar spectaculaire vuurshows. We genieten van de momenten samen en worden er telkens weer aan herinnerd hoe goed we het in Nederland hebben, door de ellende en armoede die ook hier overal om ons heen is. We worden continu benaderd door bedelaars, blinden en kreupelen die op hun eigen manier proberen te overleven. Je ervaart hier persoonlijk de schrille contrasten tussen arm en rijk.

De 27e vertrekken we naar Bangkok, waar we laat in de avond aankomen en met moeite een gammele kamer kunnen vinden, omdat we midden in het hoogseizoen zitten. De volgende dag gaan we met mam op ons dooie gemak wat souvenirs bij elkaar rapen en stoppen vaak om iets te snacken, vooral Dara is daar niet vies van! Het einde van mijn familiebezoek komt dichterbij en ik probeer alvast aan het idee te wennen.
1 Maart: Mam is klaar voor vertrek en we brengen haar met een taxi naar Bangkok airport. Ik begin me langzaamaan ongemakkelijk te voelen en probeer te genieten van de laatste momenten samen. Uiteindelijk moet ik haar toch laten gaan. Dara neemt afscheid. Ik omhels haar…een laatste kus en wat bemoedigende woorden…dan verdwijnt ze zwaaiend achter het matte glas van de paspoortcontrole, me met een leeg gevoel achterlatend. De komende 2 dagen ben ik stil en lichtgeraakt als Dara iets zegt wat me niet aanstaat. Ik weet in elk geval zeker dat hoe kort de vakantie ook was, het heeft een diepe indruk achter gelaten op zowel mam als Liza en Tim.

3-6 Maart: Onderweg terug naar Cambodja blijven we 2 dagen in Pattaya om Dara nog even te laten genieten van het vakantiegevoel, dat hij de laatste 10 jaar niet meer heeft gehad. Ik was liever terug naar Sihanoukville gegaan en ben blij als we uiteindelijk weer terug zijn, zodat ik naar mijn kindjes kan gaan.
Tijdsprongetje…
Nadat mam weg was werd het wekelijks warmer. Het is momenteel al weken rond de 40 graden en vaak eroverheen. Zelfs de lokale bevolking zegt dat dit een der heetste droge seizoenen ooit is. Ik douche me vaak 2 á 3 keer per dag, heb hitte-uitslag (Miliaria…neej niet “malaria”!) en zweet haast net zoveel uit als ik drink. Energiecentrales kunnen de vraag niet aan en ik heb dagelijks stroomstoringen die tussen de een en drie uur duren, soms nog langer.

Na mijn vorige verslag vond ik mijn huidige huis op internet. Aan de rand van de stad, haast te mooi om waar te zijn. Voorzien van wat basismeubilair, de rest heb ik van mijn laatste spaarcenten aangeschaft. Ik heb hier genoeg ruimte om alles onder te brengen (leefruimte, kantoor) en heb zelfs een tuintje, drie ruime slaapkamers, allemaal met eigen badkamer (lijkt Dynasty of Dallas wel, haha) en ik betaal er minder voor dan mijn voormalige appartement met als enig noemenswaardig nadeel de stroomuitval . Weg van de drukte van de grote stad, uitlaatgassen en geen lange reistijden meer. Ik ben met vijf minuten in het weeshuis en ook net zo snel weer terug. Na een weekje vrij van het weeshuis had ik alles schoon, netjes en ingericht. De twee reservekamers kan ik gaan gebruiken om vrijwilligers uit Nederland te huisvesten, ik heb zelfs al een boeking. De eerste vrijwilliger komt op 21 juli, echt te gek! Daarna (half augustus) komt Nicole waar ik vorig jaar 4 dagen mee in Bangkok doorbracht, samen met een vriendin. Ze gaan rondreizen in Cambodja en Vietnam en komen dan bij mij een paar dagen uithelpen. Ik kijk er echt naar uit, kan ik weer es met iemand in mn eigen dialect ouwehoeren!

Twee weken geleden was ik lichtelijk ongerust. Een van de allerjongsten had buiktyfus opgelopen en moest aan een dextrose-infuus en zware antibiotica. Dag erna stond ik wat zwakjes op en dat gevoel zette door naarmate de dag verstreek. Ik was futloos, had het extreem warm (later bleek koorts), diarree en hoofdpijn. Ondanks alle vaccinaties (tyfusvaccin is niet 100% gegarandeerd) moest ik op advies van de zusters getest worden. Ook de baby van net één moest mee want die had dezelfde symptomen. Ik liet me meteen maar op HIV testen, ik was er nu toch. Beiden tests gelukkig negatief, vermoedelijk heb ik gewoon last van de extreme hitte. Ondanks dat moest ik van de zusters verplicht minimaal 2 dagen rusten. Ze waken goed over mijn gezondheid en daar ben ik ze dankbaar voor. De baby was wel besmet, arme dreumes! Buiktyfus komt veel voor in ontwikkelingslanden waar de hygiëne nog vaak gebrekkig is. Het wordt overgedragen door voedsel en water besmet met urine-sporen, dus… goed je handjes wassen!

Vorige week met een tijdelijke vrijwilliger bij de “Brothers” geweest. Onderdeel van het weeshuis waar ik werk, met het verschil dat er alleen (christelijke) broeders werken en er uitsluitend jongens en mannen wonen. Naast Aidspatiënten verblijven hier ook licht tot zwaar lichamelijk- en geestelijk gehandicapten en andere verstotene der samenleving. Sinds kort zijn er 4 jongens uit mijn groep overgeplaatst naar dit weeshuis. Zo gauw als jongens de puber leeftijd bereiken (ca. 12 jaar) worden ze door de broeders opgenomen, die zo goed en kwaad als ze kunnen de jongens voorbereiden op volwassenheid. Het is er erg schoon, ondanks het feit dat er maar 6 broeders zijn, die bijna alles zelf doen. Ze hebben overdag drie hulpen die ondersteunend werk verrichten. Er komen nauwelijks vrijwilligers enerzijds omdat je hiervoor sterk in je schoenen moet staan en anderzijds is het meer afgelegen dan de andere weeshuizen. Ik heb in overleg met de zusters besloten om een dag per week (woensdag) bij de broeders te gaan helpen, zo kan ik tevens de overgeplaatste jongens blijven ondersteunen. Sta jij sterk in je schoenen (bij voorkeur man) en zou je hier voor minimaal 2 weken willen helpen, laat dan een berichtje achter op de nieuwe site, dan kijk ik samen met je wat we eventueel kunnen doen.

Afgelopen maandag was ik volop bezig om de sjoelbak voor de kids af te maken. Was hem ’n tijdje vergeten dus opnieuw volop ermee aan de slag gegaan. Alles geverfd in leuke felle kleurtjes, zelfs een compleet schilderij op het scorebord gemaakt. Ik krijg hier soms zoveel inspiratie dat ik soms niet kan wachten om met het volgende te beginnen. Afijn… toen nog het minst leuke; de schijven, 30 stuks plus 20 reserve. Drie multiplex platen op elkaar geschroefd en met een gatenboor aan de slag. Het ging tergend langzaam, dus besloot ik voor te boren en daarna met de decoupeerzaag. Zo ver kwam ik echter niet…op een onbewaakt moment ligt de plank iets over de rand van de tafel. Ik wil druk uitoefenen voor het volgende gat…plank slaat om, ik spring weg…plank valt precies met scherpe rand op mn dikke teen. In shock voel ik eerst niks, dan zie ik dat het nagelbed compleet openligt en het bloed begint er volop uit te stromen. Ik sleep me naar de zusters die meteen beginnen te ontsmetten. Ik word slapjes en misselijk. Ik krijg ’n glas water en de pijn komt als ’n hamerslag inzetten. De zusters verzorgen de wond verder en verbinden het geheel. Algauw maak ik alweer grapjes, want als je hier bent zie je genoeg dingen om je heen die veel erger zijn. Ik wordt met brommer en al thuisbezorgd compleet met antibioticakuur en pijnstillers. Als ik bij wijze van grap zeg “tot morgen zuster”, preekt ze: “Nee, rusten met die voet en ik zorg ervoor dat de poort de hele week voor je gesloten blijft. Tot de volgende week, zorg goed voor jezelf!”. Nou, daar zit ik dan al bijna een week. De eerste drie dagen voet omhoog, want het bloedde nog met tussenpozen. Ik was altijd al ’n brokkenpiloot, maar dit…De nagel zit er nog steeds, maar de kleur zegt genoeg, die blijft niet lang meer zitten. Nu nog een week antibiotica slikken om eventuele ontstekingen te voorkomen, pfff.


Dinsdag 1 juni is het wereld kinderdag en daar wil ik bij zijn want we gaan een grote picknick houden met de kinderen. Met de bus naar een groot natuurpark en dan de hele dag spelletjes doen en ze volop verwennen. Daarom hou ik me rustig voor spoedig herstel.

Op de nieuwe site zal ik minimaal 1x per week nieuwtjes en gebeurtenissen op het “nieuwsblog” gaan plaatsen. Ik blijf nog wel reisverslagen plaatsen, maar in welke mate weet ik nog niet. Ik reis eigenlijk niet meer dus de site wordt nu de belangrijkste (nieuws)bron. Ik ben momenteel bezig om officieel een stichting op te zetten en heb daar nog steeds hulp bij nodig. Als je geïnteresseerd bent om iets voor de kinderen te betekenen, laat dan even ’n berichtje op de site achter of help via een donatie. Nogmaals… kijk even op de site http://www.cambodja-kids.nl/, ik reken op jullie!

Groetjes en tot op de site
Leon