Sangsom en Glitter

Hallo lieve achterblijvers,

Eeeeeindelijk weer ’n paar woorden, na een mediastilte van ’n dikke maand! Tijd vliegt, al heb ik uiteraard niet (alleen maar) stilgezeten, integendeel. Dit keer een tweedelig verhaal. Enerzijds het vervolg van mijn Thailand-story, ook wel genaamd “Vakantie”, anderzijds mijn aankomst en start van mijn project in Phnom Penh, Cambodja. Okeeej hier gaat ie dan…

Thailand-story;
Na de stroeve start en andere akkefietjes genaamd “Aziatische bureaucratie” en “ex-vriendje” begon ik me toch weer thuis te voelen. De Cambodjaanse ambassade was er bij aankomst niet meer…verhuisd en nergens vermeld. Ik wilde een business visa, 3 maanden geldig en onbeperkt te verlengen zonder visa runs (soort vierdaagse; grens over, paspoort stempelen, weer terug, hele dag of langer aan reistijd kwijt, kortom: rompslomp!).

Ambassade ’n dag later uiteindelijk gevonden, bijna beetgenomen door een zogenaamd behulpzame beveiliger. Hij had mijn paspoort al toegeëigend in de hoop dat ik de leges á 1900baht (= €38,=) aan hem zou overhandigen, met als gevolg dat ik aan de balie opnieuw zou moeten betalen. Gelukkig doorzag ik op tijd z’n truck en met al mijn opgedane reiservaring vulde ik netjes alles zelf in en draaide hem ’n loer terug, mispoes, vandaag lekker pech!

Nederlandse toeristen mijdend (pfff, nu even niet!) baande ik me een weg door het monster dat Bangkok heet. Na 5 vakanties via Bangkok gereisd te hebben, moet ik ook deze 6e keer bekennen dat ik er nog steeds verdwaal, met name gedurende diverse shopsessies. Het is onmogelijk om een systeem te bedenken hoe je nou een compleet rondje (of vierkantje) door een markt of warenhuis van 7 verdiepingen maakt of hoe je het beste met openbaar vervoer of ander middel kunt reizen zonder uren in de file te staan, want het is altijd spitsuur…en er zijn wel 100 buslijnen. Ik geef het bij deze op!

Na mijn persoonlijke maximumgrens van vier dagen Bangkok met vier dagen overschreden te hebben, met brandende ogen van uitlaatgassen en chlooroverdosis van het zwembadwater, verkoudheid van de airco op m’n kamer (waarschijnlijk verstopt met bacillen), moordneigingen jegens tuktuk-chauffeurs, kleermakers, waarzeggers en iedereen die me continu probeerde verkopen wat ik niet nodig had, besloot ik verder te reizen naar Ayuthaya, ooit hoofdstad van Thailand.

Met een behoorlijk lichtere rugzak (veel spullen in Bangkok opgeslagen) kwam ik al boemelend na anderhalf uur (amper 70 kilometer!)met de trein aan. Ayuthaya rook al meteen naar de rust die ik zocht en de komende 4 dagen ook zou vinden. Meteen bij de 1e tent (Mint Guesthouse), lekker hapje eten, ’n ijskoude grote Singha (Thais bier) en omdat de gastheer “Oba” (noemt zichzelf Obama)zo sympathiek was, meteen de grootste kamer genomen die geen drol kostte. Het was dan ook niet meer dan ’n hok met een ventilator en matras op de grond en een gedeelde, doch vrij schone douche. Leuke mensen ontmoet, waaronder Nico en Berno. Nico is ‘n gepensioneerde “pruus” (Duitser) wonend in Bangkok, Berno (53) is voor belastingvoordeel in Zwitserland gaan wonen en gaat gewoon 5 keer per jaar bij ‘m op bezoek. Hele avond gekletst over hoe je met weinig toch heel gelukkig kan zijn…dat kan!

Met “Loi Krathong” samen met Oliviér en Sofie (Franse broer en zus) en de eigenaresse van ons guesthouse, een eigen krathong (offer in de vorm van ‘n soort bootje van stuk bananenstam, gevouwen bananenbladeren, wierook, geld, kaarsjes, bloemen, eigen haar en nagels!)gemaakt. ’n Hele klus maar ik was trots op mijn eindresultaat, had niet gedacht dat ik zo creatief kon zijn (zie foto’s). Was erg rustgevend om te doen. Ik stak er al mijn positieve energie in en werd er zelfs ’n beetje emotioneel van(snik!).

s’Avonds te water gelaten (jammer van de sterke wind, normaal zie je duizenden kaarslichtjes op het water), het kwade weggewuifd en het geluk aangeroepen (uiteraard mag je ’n wens doen). Daarna nog een wensballon opgelaten, die 100 meter verderop al brandende in het water viel (rotwind!) en als ’n klein kind (34 jaar jong) vuurwerk afgestoken, jaaah dat vind ik leuk! Volgende dag met ’n flinke stuiter en wat later als gepland met Sofie en Oliviér nog wat tempels per fiets gaan verkennen, uiteraard de enige regenachtige dag, maar toch leuk. En ach…, na 5 keer Thailand hoef ik niet meer zonodig álle tempels te zien ;).

Na 4 dagen rust (alhoewel, danig toe aan ’n beter bed van beterbed)weer ’n uurtje verder geboemeld. Dagtrip naar Lopburi oftewel “Apenstad”. Werkelijk vergeven van de apen en ik heb er heel wat bekenden gezien, hihi! Het is dat de Thai boedhistisch zijn en er wat centen aan verdienen, anders zouden ze allang zijn afgeschoten, want voor de rest is er in Lopburi geen ruk te doen. De lieve zoogdiertjes maken er één grote (verkeers)chaos en puinhoop van. Ze beschadigen auto’s, brommers en gebouwen, ze schijten alles onder en als je ze tamarindepeulen voert (koop je bij ’n straatschoffie) willen ze de hele zak weggraaien en als je niet loslaat, worden ze ook nog agressief. Dus na 20 minuten voeren en ’n keer op de foto (echte toerist, bah!) had ik het wel weer gezien, was het niet dat ik nog 7 uur op de nachttrein naar Chiang Mai moest wachten, wat in thaise tijd 8 uur werd. Dus 3 uur internetcafé, 4 uur restaurant & kroeg, uit verveling ‘n flesje Sangsom (Thaise rum) met Cola, sodawater, red bull en veel ijs ("hmmm, ik halt d’r van") meester gemaakt, zeer geschikt slaapmutsje!

De trein kwam uiteindelijk 3 uur te laat in Chiang Mai aan. Meteen een guesthouse gebeld (mobiel leeg, dus met munttelefoon) dat ik van internet geplukt had. Een van de slechts drie kamers was nog vrij. Tuktuk gepakt: “the garden” please, met m’n beste Thaise accent. Hmmm, ziet er anders uit dan op de foto?! Ik heb gereserveerd, “the garden”, nogmaals. Geen reservering! Verkeerde guesthouse (Chiang Mai Garden), andere tuktuk aangehouden, weer gebeld, ingestapt, 200 meter de hoek om “THE GARDEN”, tssss… kost wat moeite maar als je er dan uiteindelijk bent, heb je ook wat, haha! Vier dagen lang een erg schone en ruime kamer (voor €9,=!), nóg beter geslapen, gratis internet, heerlijk eten, Thai- en voetmassage aan huis, reusachtige zondagmarkt voor de deur met geweldige live-muziek in de tuin en heel veel leuke mensen en een zéér sympathieke Engelse eigenaar en z’n Thaise vrouw. Volgens hem zou ik zo bij hem kunnen werken! Ze vonden het erg toen ik weer verder moest, en ik ook…ik hou van Chiang Mai, toch ’n stad, maar niet zo chaotisch.

Ben nog een dagje naar Pai geweest voordat ik naar bangkok terug moest. Pai is een dorpje, gelegen in het uiterste noorden van Thailand. Je kunt er de bergketens van Birma (Myanmar) zien liggen. Er hangt een relaxed, hippy-achtig sfeertje en de busrit ernaartoe (ca. 140 km. Vanuit Chiang Mai) voert je 4 á 5 uur lang door een adembenemend mooi landschap. Bergop, bergaf en veel haarspeldbochten, vaak zonder afzetting. Ik was er al eens geweest met Mark in 2006 dus die busrit kende ik al. Zodoende besloot ik om met de motor vanuit Chiang Mai (die ik toch al 3 dagen huurde) er zelf naartoe te toeren. Ik was al gewend om links te rijden en ook aan het feit dat tegenliggers nogal eens jouw weghelft willen gebruiken, dusss… Sorry voor het volgende mam (en alle anderen die zich zorgen om me maken), als ik terugkom mag je me een flinke tik verkopen!

Wat toeren zou moeten worden werd één grote adrenalinekick. Ik heb het gas maar af en toe losgelaten, gelukkig werkten mijn remmen goed. Enkel waar de waarschuwing “Sharp curve” verscheen (en geloof maar als ze in Thailand een scherpe bocht aankondigen dat het er ook echt een is!) ging ik volop in de ankers. Voor de rest zoefde mijn 125cc Honda Dream in 2 uur tijd (gemiddeld 70km/u.) als de racemotor van “Valentino Rossi” richting Pai. De laatste 40 kilometer werden een waarachtige race omdat een Thai met een sneller uitziend vehikel zich uitgedaagd voelde nadat ik hem inhaalde. Na een erg relaxte dag en avond (sangsom-cola-soda-redbull-ijs!?#) en een overnachting aan de rivier in Baan Tawan (ook daar was ik met Mark) ben in na een heftig scherp ontbijt (groenten met rijst en chilipeper-pasta) weer net zo snel terug naar Chiang Mai gezoefd. Ik had het gewoon ff nodig en vraag me alsjeblieft niet waarom want daar heb ik geen antwoord op. Oh en Ingrid… bedankt nog voor je beschermengel, hij heeft hard moeten werken op de heen- en terugweg.Ik draag hem nog dagelijks bij me!

Bij Tim & Tong van “The Garden” nog m’n tassen opgepikt, een laatste heerlijke curry gegeten, motor in een stuk terugbezorgd (!)en met de VIP-bus naar Bangkok. Ik was een dag vroeger in Bangkok omdat het me leuk leek, Inge van Brian (ex-huisgenoot van Lolita) te ontmoeten. Ik had haar op mijn benefietconcert al ontmoet maar niet echt kennisgemaakt. Ze was in Bangkok voor een 3-weekse rondreis door Thailand en onze ontmoeting hing van toevalligheden in elkaar. Zonder dat we het wisten hadden we hetzelfde hotel (zijn er duizenden in Bangkok!). Zij had kamer C408 en ik E408 en meer van die gekke dingen. We hebben samen met “Bizarro” (haar gestoorde drankzuchtige mascotte, zie foto) gezwommen, cocktailtje gedronken, venloos gepraat, gedineerd bij Ethos (nee niet de drogist!), kortom…een leuke, leipe, onvergetelijke dag gehad die eindigde met…sangsom-cola-soda-redbull –ijs, weer iemand verslaafd gemaakt… en we zouden minder gaan drinken!?

Inge s’morgens na ontbijtje op de airport-bus gegooid, beetje ingepakt en uitgesorteerd voor vertrek naar Cambodja (wat niet echt wilde lukken dus toch maar 5 kilo online bijgeboekt), helemaal bezweet want in Bangkok was het weer eens takket*ringbenauwd, weer kouwe douche, volgende ontmoeting! Najima en Nazat, wederom bezoek uit Venlo. En, zeker niet onbelangrijk…3 zakken drop! Ik zou zuiniger moeten zijn maar terwijl ik dit schrijf is zak nummer 3 al open, oeps. Ik had afgesproken bij de tempel in de buurt van Khao-san-road. Na ’n half uur zoeken, wéér gutsend van ’t zweet en 3 telefoontjes later, eindelijk 2 bekende gezichten… Sjoppen dan maar? Tuurlik! Met achtereenvolgens de boottaxi, de skytrain en de metro naar MBK (ja dat gebouw van 7 verdiepingen!). Na 3 verdiepingen… honger…met z’n drieen, all-you-can-eat-in-45 minuten, met een lopende band met bordjes met alles wat je bedenken kan: vis, vlees, garnalen, schelpdieren, groente, noodles, sushi, enzovoorts. In ’n soort soeppan dumpen, ff koken in pittige bouillon, dippen in ’n sausje… jaah met stokjes eten…ook als je dat nog nooit gedaan hebt. Schandalig geschranst, tot aan het toetje toe! Na de 5e verdieping waren we totaal verzadigd. Al met al een flinke klus voor Najima want die heeft iets met roltrappen en bacteriën. Leuke combinatie, zoals zou blijken: géén leuning aanraken en tegelijkertijd proberen op het goede moment op een trede te gaan staan…hilarische scènes, maar niet voor haar. Voorlopig in Nederland geen Vroom & Dreesmann of Bijenkorf.

Klaar voor vertrek! Heb ik alles? Tickets, paspoort, dollars, laptoptas, cameratas, bagage inclusief extra aankopen, heb er tenslotte voor bijbetaald! Alles dubbel gecheckt…ja ik ben er klaar voor. Drie uur te vroeg op het vliegveld, maar altijd beter als te laat. Eenmaal opgestegen, mijn geboekte kip-sandwich gekregen, wat krap gezeten, maar na 2 pagina’s lezen alweer landen, net ’n achtbaan maar dan iets langer.

Cambodja, Phnom Penh

“Ja, ik ben er echt!” Oponthoud bij de aankomsthal, formulieren invullen voor goederenaangifte, voor vertrek en voor de Mexicaanse griep(!). Uiteindelijk na een glas ijskoud “Angkor Beer” (moet toch vieren dat ik er ben) met een tuktuk (brommer met een aanhanger, anders dan de Thaise variant) richting Capitol Guesthouse. Onderweg vallen meteen weer de duidelijke contrasten op tussen enerzijds het (relatief) rijke Thailand en het met armoede en historische trauma’s beladen Cambodja. Langs de weg, tussen de bermbrandjes en vuilhopen scharrelen vuilverzamelaars op zoek naar alles wat recyclebaar is. Bij elk straatrestaurantje bedelen jonge moeders met hun baby’s, oude kromme mensjes, landmijnslachtoffers en krantenverkopers voor ’n paar extra centen. Dit is de harde realiteit, hier worden de armen armer en de rijken, rijker. Dikke splinternieuwe Lexus-, Chevrolet- en Hummer-jeeps boren zich door zwermen aftandse en eindeloos (met ijzerdraad en touw) gerepareerde brommers en doorgeroeste voertuigen die er ooit als ’n auto uit moeten hebben gezien. En dan toch, ondanks alles…die lach op hun lieve gezichten.

Ik moest mijn vriend Dara de afgelopen weken ’n beetje voor de gek houden wat betreft mijn komst. Hij dacht dat hij een goeie (verzonnen) vriendin van me zou ontmoeten en dat ik zelf ’n maand later zou komen. Zoals afgesproken zou de ontmoeting bij Capitol plaatsvinden. Toen hij me zag, schoot hij er met z’n brommer vandoor, om pas na ’n kwartier weer opnieuw te verschijnen. Hij had wel ’n vermoeden, maar was toch wat geschrokken toen ik er daadwerkelijk stond. Als troost voor de schrik nam ik hem mee uit eten. Hij kon de grap van de verzonnen vriendin wel waarderen omdat hij mijn gezelschap daarvoor terugkreeg. Ondanks dat we elkaar 11 maanden niet zagen is er in onze liefde voor elkaar, gelukkig weinig veranderd. We praten veel en open over onze cultuurverschillen zodat er zo min mogelijk misverstanden kunnen ontstaan.

Na 4 dagen guesthouse heb ik samen met Dara al een geschikt appartement gevonden waar ik het met gemak 3 maanden vol kan houden. Rustig, veilig, schoon en voorzien van alle gemakken. Kabel-tv met 70 kanalen, Douche met warm water (is hier nooit vanzelfsprekend), keuken met koelkast en 2-pits gas dus ik kan ook koken als ik daar zin in heb. Airco op de slaapkamer (die ik niet gebruik), zeeën van bergruimte en erg belangrijk… mijn eigen internetaansluiting!

Toen ik woensdag de 18e het appartement betrok, meteen dezelfde middag op afspraak voor het eerst het weeshuis bezocht. Meteen een motor gehuurd voor ’n hele maand, dat scheelt driekwart aan dagelijkse reiskosten en zo kan ik me zelf tussendoor ook gemakkelijk verplaatsen, dat wil zeggen…als je het Cambodjaanse verkeer en de hordes corrupte politie-agenten aandurft. In tegenstelling tot Thailand rijden ze hier gewoon rechts (stammend uit Franse koloniale tijd)…nou ja, theoretisch dan. Als de verkeerslichten op een kruising op groen gaan is dat in veel gevallen voor rechtdoorgaand en afslaand verkeer! Hoe groter je voertuig des te groter de kans dat je voorgaat…zigzaggend jouw voertuig tussen rechtdoorgaande stukken rijdend ijzer wurmen, demonstratief gas geven, flink toeteren en vooral bumperkleven of op het spatbord van je voorganger blijven pushen zodat er ook echt niemand anders tussen kan en ook vooral tegen het verkeer inrijden als dat in jouw situatie net ff iets beter uitkomt of door gewoon door rood als je weinig tijd hebt…oh ja, en s’avonds natuurlijk zonder licht rijden! Toch gaat er verrassend weinig fout omdat het zo druk op de weg is dat het verkeer vrij langzaam gaat. Kun je je geen beeld vormen!? Ik zal gauw een filmpje plaatsen ter illustratie.

Zat trouwens net twee minuten op m’n gehuurd stuk grommend metaal of ik werd meteen door een motorwout aangehouden. Helm op, niet te hard, wat dan!? Geen Cambodjaans rijbewijs! Huh, dat hoeft toch niet? Nee maar hij moest z’n loon nog ff aanvullen en mij daarom 10 dollar aftroggelen, daarom! Anders mee naar het bureau om de officiële 20 dollar boete te betalen. "Lelijke rotkop met je hazenlip", dacht ik terwijl ik breed glimlachte. Nu weet ik dat je gewoon moet blijven lachen en volhouden dat je maar 1 of 2 dollar betaald, meestal gaat dat goed. En als je ze van tevoren ziet, afslaan, je verschuilen achter een auto of gewoon linkerbaan nemen en gasgeven, ze komen je toch niet achterna! Da’s nog eens andere koek dan bij ons…

Afijn, terug naar het weeshuis. Na een hobbelrit van ’n dik half uur (ca.20 km) in de volle zon en de laatste 5 kilometer over een erbarmelijke weg met meer kuilen dan asfalt, kom ik veilig aan bij “The Home of Peace”. Na uitvoerige dankbetuigingen van “sister Lily”en een lang gesprek over wat ik de komende 3 maanden kom doen, loop ik richting het gebouw waar de kinderen verblijven. Ik voel me wat zwakjes want ik ben opnieuw flink verkouden (eigenlijk al weken lang, na de airco-affaire in Bangkok) en hoop dat ik de kinderen niet aansteek. Met een nieuwe wees op m’n arm (vietnamees meisje dat na adoptie HIV-positief bleek en door haar verse ouders meteen weer werd afgestaan) loop ik naar boven waar ik al zingend wordt ontvangen. Ik ben vrij gechoqueerd door wat ik aantref. De kinderen ogen stukken slechter verzorgd dan vorig jaar. Ineens valt me in dat er destijds een kerstviering en afscheid van 2 vrijwilligers was, dus toen waren ze allicht op hun best gekleed, geschrobd en gekamd. Na me opnieuw te hebben voorgesteld aan de kinderen (enkelen herkenden me nog) en begeleidsters breng ik er nog n dik uur door met overmatige schootwisselingen, soms met z’n vieren tegelijk en ik heb toch maar 2 benen om ze op te zetten! Afscheid nemen en “ot moan”, tot morgen…dacht ik.

Volgende morgen, neus verstopt, opgezette keel, pijn in m’n botten en ontzettende hoofdpijn…shit, griep! Drie dagen in bed gelegen in de tropen…hier kan ’t dus net zo goed. Volgens de apotheker, tevens mijn huisbaas (apotheek is tevens hoofdingang naar mijn appartement, handig als je ziek bent) hebben veel mensen griep door de weersomslag van het natte seizoen naar, zeg maar…lente!

Zaterdags kreeg ik inmiddels mijn 3e bezoek op locatie. Hans en Sjors Hoefnagels uit Baarlo. Hans en ik hebben een mooie “klik” waardoor we vrienden zijn geworden en hij is tevens mijn persoonlijk GGD –adviesorgaan (hij is huisarts) en niet te vergeten, vriend en toeverlaat van wijlen Mia Cox†. We ontmoetten elkaar bij de rivier en genoten van een aantal pinten Angkor bier. We praatten over het weeshuis, mijn tranen bedwingend (wat natuurlijk niet lukte), terwijl Hans na elke pint een sanitaire pauze inlaste! Samen met zijn zoon Sjors (die ik hier pas echt leerde kennen) hebben Dara en ik 4 onvergetelijke dagen meegemaakt, voor mij persoonlijk voelde het als een stukje thuis. Op eigen verzoek gingen Hans en Sjors afgelopen dinsdag met mij samen in een tuktuk volgeladen met brood, kleurpotloden en kleurboeken naar het weeshuis. Ik was blij dat we de aandacht van 23 kinderen even met z’n drieen konden delen. We hebben groepstekeningen met ze gemaakt en ik had foamstickers meegenomen, nou die waren alle 300(!) binnen ’n half uurtje op met al die graaiende kinderhandjes. Woensdag vervolgden Hans en Sjors hun reis naar Vietnam. Mannen nog bedankt voor de heerlijke diners en namens de zusters, kinderen andere patiënten, voor jullie gulle donatie. Fijn dat ik jullie persoonlijk heb mogen laten zien dat alle geboden hulp echt nodig is en dat de glimlach van één kind je dag al goed maakt!

Donderdag boterhamtaartjes gemaakt met geprakte bananen en aardbeienjam, was ’n heel gedoe want ik moest prakken met ’n lepel, duh! Versieren met rozijntjes en gekleurde hagelslag. Vrolijk en toch voedzaam en vol pietamientjes. Daarna glittertekeningen maken met lijmpennen, hartjes vlindertjes, stiften en losse glitter. Nou, ik kan je vertellen dat mede dankzij de leiding het tekenen met glitter eindigde in schminken met glitter. Werkelijk alles en iedereen zat onder de glitter, ik heb gegierd van het lachen (zie foto’s). Vrijdag heb ik ze alle boerderijdieren op z’n Engels geleerd en we zijn met z’n allen naar de katholieke mis (jakkes…dacht ik) gegaan. Ze zijn dan wonderbaarlijk braaf en bidden en zingen alsof hun leven ervan afhangt (klinkt ’n beetje dubbel) terwijl ik er een heerlijk rustgevend gevoel aan overhield.

Daarna ballonnenfeest. Ik kwam weer op het idee om op een ballon een gezicht te tekenen, dat werden uiteindelijk 24 gezichten! Ik moet ze alleen nog ’n beetje opvoeden en een beetje hun taal leren want ze verstaan me niet en gaan dus ook niet in de rij staan, verdringen elkaar, pakken mekaar alles af, ja en dan moet er dus een Cambodjaanse begeleidster tussen komen. Het enige wat me daarbij tegenstaat is dat ze wat hardhandig te werk gaan. Dreigen met een rieten stok in de hand, snauwen, schreeuwen en gebruiken meer van die primitieve maatregelen. Maar ja ze moeten toch iets verzinnen om 24 (inmiddels één meer) koters te bedwingen.

Vrijdagavond nog met Dara op stap geweest en dat heeft ons het hele weekend gekost. Hij is de hele zaterdag ziek in bed gebleven en heeft continu overgegeven van hooguit 4 whiskey-cola. Ik heb het hele weekend bij moeten komen van de eerste week kleuterjuffen, valt eerlijk gezegd niet mee, maar… ik krijg er een heleboel lieve glimlachjes voor terug, vooral als ik weer eens wat stoms doe. Ik heb jullie waarschijnlijk alweer met teveel woorden bestookt (heb er een hele nacht op geschreven), maar ik krijg zes weken echt niet op één pagina gepropt, sorry! By the way: ook ik moet m’n ei kwijt, dus lees je asjeblieft deze ene keer nog in brand. Ik zal nu wat vaker schrijven, dan wordt ’t ook niet zo veel tegelijk. Trouwens, voor degenen die het zich afvragen…ja ik eet nog steeds gemiddeld 3x per dag noodles en rijst, heb me nog steeds niet tegengegeten!

Morgen begint de werkweek weer. 20 kilometer met m’n rugzak om en een zak met 60 stokbroodjes tussen mijn benen, al gasgevend corrupte politie-agenten en kuilen in de weg ontwijkend. Ook voor jullie, fijne werkweek en tot gauw.

Leon