Einde leonassi.waarbenjij.nu & Nieuw weblog

Lieve mensen,

Het leven gaat niet altijd over rozen, ook niet als je in Cambodja woont,…of misschien juist niet als je in Cambodja woont. Er zijn momenten waarop je je leven van een afstandje bekijkt en je afvraagt: “heb ik de juiste keuze gemaakt?” 9500 Kilometer verwijderd van je vaderland, je vrienden en alles wat je ooit bezat achterlatend, kijk je om je heen in een vreemde wereld. Je let even niet op en ineens kruipt een gevoel van onmacht over je schouders omhoog, nestelt zich in je hoofd en begint tegen je te zeuren: “wat doe jij in godsnaam hier?”

Januari vloog voorbij en mijn ochtendklassen hadden net examens gehad. Een week lang geen les in de ochtend. Wat vaker naar de kids en ik moet zeggen, sinds ik alleen nog in ‘t weekend kan gaan, zijn ze elke keer ontzettend blij me te zien. Bij elk bezoek zijn ze uitgelaten en volgens de zusters kijken ze met spanning uit naar het volgende weekend.

Ik werk inmiddels 6 maanden als leraar Engels, de tijd vliegt. Lesgeven is afwisselend een uitdaging, vaak inspannend en soms ronduit rampzalig. Ik zie mezelf nu terug in de vele studenten die dagelijks mijn lessen volgen of in elk geval aanwezig zijn. Ik zie ze door de ogen van mijn vroegere leraren, die genoeg met mij omhanden hadden, al was ik geen duivelsgebroed. Hun mobiele telefoons en kleding zijn belangrijker dan wat ik te vertellen heb en dat is waarschijnlijk nergens ter wereld anders. De studenten zijn veelal verwende tieners van de wat rijkere Cambodjanen, want ik werk op een particuliere school. Op sommige dagen plof ik uitgeput van mentale inspanning op de bank als ik thuis kom van het avondonderwijs en kom er niet meer vanaf totdat ik naar bed ga.

Doordat ik inmiddels minder tijd nodig heb om zelf te studeren, heb ik nu s’ middags wat extra vrije tijd, maar helaas niet genoeg om naar de kids te gaan. Het kost me meer dan een uur door het chaotische verkeer om zo’n anderhalf uur bij ze te zijn en dan moet ik me vervolgens haasten om op tijd op m’n werk te zijn.

Februari begon met Chinees Nieuwjaar. Alles bij elkaar duurt het zo’n 3 weken (!), maar gemiddeld wordt het 4 á 5 dagen lang gevierd. Er zijn 3 vrije dagen maar de meeste leerlingen zijn zo’n week absent. Cambodja heeft behoorlijk wat Chinese immigranten en bevolkingsgroepen met Chinese voorouders. Voor mij weer wat extra dagen om naar de kids te gaan. Betekent uiteraard wel; niet werken=geen loon, dus rustig aan met financiën.

Na chinees Nieuwjaar bestonden mijn middagen veelal uit koken, was doen, huis netjes houden, middagdutje doen en films kijken. Na ’n week zat ik zonder het door te hebben, vastgespijkerd in een vicieuze cirkel van onnozele en obsessieve schoonmaakpraktijken, slapen en thuisbios. Na een paar weken (je raad het al) had ik elke film op alle kanalen al gezien, het appartement blonk belachelijk (alleen leuk voor mensen met smetvrees), ik kon s’ avonds niet meer slapen en raakte langzaam in een klein isolement. Ik snauwde naar Dara om het minste of geringste en had na elk lesuur hoofdpijn. s’ Nachts droomde ik de gruwelijkste dingen. Van ruzies en oorlogen tot het vermoorden en zelfs villen van mensen, shit man… hoe kun je zo ziek dromen? Vaak werd ik badend in zweet wakker, om vervolgens wakker te liggen totdat de wekker ging. Nachten van 5 uur waren de betere, vaak sliep ik korter.

De weg naar school was weken lang een kwelling en ik kon drie weken lang de moed en energie niet opbrengen om naar de kinderen te gaan. Wat niet goed voor mij voelt, zal hun nog minder goed doen.

Gelukkig heb ik ook hier een aantal mensen om me heen die me peilen als er iets mis is. Een daarvan is een collega van me, Othneil uit Zuid Afrika. Het is onmogelijk hem voor te liegen over hoe je je voelt. “How’re you today Leon?” “Oh, I’m fine, man…” “OK, now tell me how you really feel! And this time no lies, because looks don’t lie, ok?”... Met andere woorden (voor degenen die geen Engels kennen): “Hoe gaat het met je Leon?” “…Oh alles ok man!” “OK, vertel me dan nu maar hoe je je echt voelt, en dit keer zonder te liegen, want je blik zegt me iets anders!” Nou dan kun je iemand maar beter de waarheid vertellen, dus…

Ik zat vast in een fase. Ik wilde in Cambodja blijven, maar ook terug naar mijn oude leven. Terug naar de “comfort zone” zoals dat genoemd wordt. Het veilige oude leventje, dat overigens niet de bevrediging gaf die ik zocht. Ik mis het slappe geouwehoer op z’n “Venloos”, dat is niet te vertalen, naar geen enkele andere taal! Ik mis het hangen in mijn stamkroeg met vrienden en collega’s, terwijl ik hier in geen maand ’n glas bier heb gedronken. Op die momenten ga je je realiseren dat je oude leventje langzaam, als zand tussen je vingers wegglijdt. Alle vrienden passeren in gedachten de revue en je vraagt je af of ze over tien jaar nog steeds klaar staan. Die waar ik het zeker van weet zijn op een hand te tellen en weten het zelf, de rest is een kwestie van afwachten…

Mijn laptop speelt muziek in willekeurige volgorde. Ik heb zo’n 80.000 mp3’s, in de meest uiteenlopende stijlen. Ik hoor: “ik wil altijd bij jouw zijn”, van Koos Alberts en Corry Konings. Waar ik in Venlo om zou lachen, draait hier op iets totaal onverwachts uit… ik voel mn lip trillen, krijg spontaan zenuwsteken in mn maag en begin oncontroleerbaar te huilen als een klein kind. Iets wat in Nederland belachelijk zou zijn word hier voor mij heel begrijpelijk. Ik hoor mijn eigen taal, gezongen verdriet, gemis en herinneringen uit het verleden die een tweede traanvloed teweegbrengen, met snikken die ik voor het laatst in mijn tienerjaren door mijn lijf voelde schokken. Ik word meer dan 15 jaar terug in de tijd geworpen, toen we met de hele familie 3 dagen lang, de 50e verjaardag van mijn tante “Beppie” vierden. Spaarzaam mooie momenten die nooit meer terug zullen keren. Ooms en tantes, neefjes en nichtjes en mam; jullie weten precies wat ik bedoel! Opnieuw biggelt er een dikke traan over mijn wang…

Na een aantal stevige gesprekken met Othniel en ook met Dara, realiseer ik me dat ik zo slecht niet zit en gewoon verder moet gaan en iets nieuws moet vinden. Mijn leven in Cambodja is eigenlijk ook zo ongezond nog niet. M’n lijf voelt hier stukken beter. Ik eet gezonder en drink nauwelijks alcohol. De contrasten tussen arm en rijk zijn hier zo ongelooflijk duidelijk, dat ik me realiseer hoe gezegend ik eigenlijk ben. Kinderen op straat lopen zonder schoeisel in verweerde, smerige en gescheurde kleding. Ze verzamelen afval, vegen autoruiten schoon, verkopen kranten of heerlijk geurende boeddhistische jasmijnkransjes. Dit alles te midden van het luchtvervuilende verkeer in de stekende zon, met zijn verzengende hitte. Ondanks mijn onmachtsgevoel bij het zien van deze taferelen, groeit mijn geluksgevoel bij elke glimlach die, hoe belabberd ze er ook aan toe zijn, op hun gezicht verschijnt, terwijl ze je een gemeend vriendelijk “hello” toeroepen. Nu weet ik het weer…daarom ben ik hier! Ik druk een joch van ’n jaar of 7 ’n pakje “cream crackers” in z’n handen en hij bedankt me met zijn handen voor zijn gezicht gevouwen, ik sla linksaf…richting school…hij kan niet studeren, hij moet werken…

Tineke heeft inmiddels aangekondigd dat ze begin april een weekje bij mij op bezoek komt om vervolgens nog ruim een maand door Thailand te reizen. Mijn parttime klassen hebben inmiddels ook examens gehad en na een flinke bulk nakijkwerk heb ik voor het eerst een week écht vakantie omdat het alweer Nieuwjaar is! Dit keer Khmer Nieuwjaar, voor de Cambodjanen zelf. Komt perfect uit, want Tineke komt precies in mijn vakantie. Allereerst als vriendin en in tweede instantie als bestuurslid van “Stichting Cambodja-Kids”. We zijn allebei verzot op Azië, dus dat levert voldoende gespreksstof. Van mijn betrekkelijk lage loon heb ik toch nog maandelijks een klein bedrag kunnen sparen voor een bescheiden vakantie. Samen met Tineke, Dara, Seca (een vriendin van Dara) en haar echtgenoot zullen we drie dagen gaan relaxen…hmmm! (geschreven op 11 april)

Als Tineke dinsdags (12 april) aankomt op het vliegveld van Phnom Penh, wachten Dara en ik haar op met Pitchu, de lieve puppy (zie foto’s) van Seca. Thuis komen de meest belachelijke dingen uit haar tas, die ik besteld heb (niet lachen); wasknijpers (ik wilde perse Nederlandse, die klemmen beter), deodorant voor de gevoelige huid, vitamines, een nieuw mobieltje (de laatste was ik alweer verloren), mijn brabantia blikopener (ja ik weet ‘t, belachelijk…) en veel drop, vier zakken! Tineke is meteen haar pinpas kwijt, dus maar goed dat ik nog wat reserve dollars heb. We praten tot diep in de nacht onder het genot van Sangsom (Thaise rum) met cola en nootjes, chips (en natuurlijk een hele zak drop) en slapen de volgende dag lekker uit.

Dara moet nog werken, dus ga ik met Tineke wat cultuur opsnuiven. Meteen heftig, namelijk “killing fields” . Zo’n beetje het “Auschwitz” van Cambodja. Hier lagen 8985 slachtoffers van het Pol Pot regime (De Rode Khmer) begraven. Ze werden daar op de meest gruwelijke manieren om het leven gebracht omdat kogels te duur waren, om vervolgens in grote massagraven gedumpt te worden. In 1980 zijn alle menselijke resten opgegraven en heeft men ter nagedachtenis een toren gebouwd waarin de schedels van 8000 slachtoffers achter glas te zien zijn. Luguber, maar wel een realistische manier om over te brengen dat zoiets nooit meer mag gebeuren.

Ondanks de serene stilte die je ervaart als je door de killing fields loopt, zijn de sporen van wat hier ooit gebeurde onontkoombaar. Botfragmenten en kledingstukken steken uit de aarde en bordjes omschrijven wat er precies op elke plek gebeurde. Als ik erover praat, wordt ik altijd zwaar emotioneel. Tineke wist ook niet zo goed wat ze er op dat moment mee moest. Dit soort ervaringen kun je niet meteen verwerken, juist omdat ze zo onbegrijpelijk zijn. Je zou gewoon eens moeten komen kijken…

Donderdagsmorgen vertrekken we met de bus naar “Kep”, een vissersdorp aan de kust, bekend om zijn krabbenmarkt. Toerisme krijgt ook hier snel zijn inslag, er wordt in hoog tempo bijgebouwd. We hebben een knusse bungalow en er is een prachtig nieuw zwembad, waar we de rest van de dag lui loungen, terwijl we genieten van de zon, een pilsje en heerlijk eten. Dan nog een fotosessie van de zonsondergang. Dara is zowat op 80% van de foto’s te zien, verspreidt over drie dagen…dat noemt men in de volksmond: “camera geil”!

Vrijdagmorgen: ontbijtje, douchen, inpakken, uitchecken en dan op z’n Cambodjaans nog “effe” iets kopen. We hoorden nog zeggen: ”we pakken om tien uur de boot”. Om half een zitten we eindelijk (met ’n paar kilo zeevruchten) op de boot, gewoon ’n houten scharminkel met een verroeste buitenboordmotor. ’n Half uur later komen we aan op “Rabbit Island”. Alles heel “basic”: houten bungalowtje aan het strand met tweepersoons bed, hangmat, geen ventilator, want er is s’ avonds geen stroom. Het extra bed voor Tineke zijn ze “vergeten” dus moeten we met z’n drieën in een bed. Pitchu slaapt ook bij ons en maakt even duidelijk dat het haar bed is door er even flink op te pissen…arghh!

Een duik in het warme zeewater levert geen verfrissing op, dan maar een strandwandeling rond het eiland met Dara en Tineke. Uiteindelijk toch nog een hele klus, vooral op je slippers. Zo’n 75% van de kustlijn bestaat uit een puntige rode steensoort (zie foto’s), wel prachtig om te zien overigens. Dara wil al snel terug, maar Tineke haalt hem over om door te lopen…avontuur! Op het 3e zandstrandje lopen we nog over een flinterdunne bamboesteiger, ik doe het zowat in mijn broek als ik de latjes onder mijn voeten hoor kraken. Na ’n dikke twee uur geconcentreerd klauteren over de stenen, knapt tot overmaat van ramp Dara’s slipper. We vinden een wandelpad en lopen helemaal terug. Volgens Tineke waren we al bijna rond het hele eiland, maar Dara wilde er niks meer over horen. Cambodjanen houden niet zo van lange, avontuurlijke wandelingen, dus dit was al behoorlijk wat voor hem! We belonen onszelf met een massage op het strand. Daarna genieten we uitgebreid van het meegebrachte zeebanket. Voor een paar cent maakt de eigenaar van de strandtent het klaar. De volgende uitdaging: slapen… geen ventilator, hete seizoen… we smelten met z’n drieën in onze bungalow en doen geen oog dicht…pffff…lekker basic!

Zaterdagmorgen lig ik al om zes uur in de hangmat en doezel nog wat na. Om tien uur vertrekt de boot. Seca, haar man en Pitchu gaan terug naar huis terwijl wij besluiten om naar het toeristenstrand van “Sihanoukville” te gaan. De bus komt ‘n uur te laat, daarna maken een paar buitenlanders in de bus nog stennis, zodat we 45 minuten extra vertraging oplopen. Uiteindelijk komen we halverwege de middag aan en boeken (zogenaamd tegen ‘n vriendenprijsje) een bungalow die niet beschikbaar is, waarna we tot twee keer toe overgeplaatst worden door een Engelsman die geen snars van z’n eigen boekingssysteem snapt. Van ellende gaan we alvast een strandwandeling maken…en foto’s :). Je hebt soms nogal wat geduld nodig in Cambodja.

s’ Avonds met de tuktuk aan de andere kant van de stad dineren. Tineke besteld vier verschillende gerechten en eet eindelijk eens behoorlijk, na vier dagen stokbrood met kaas of ei en pringles (chips). Nog ’n paar pilsjes en een bucket (emmer) whiskey-cola en dan zit de vakantie er zowat op. Na een heerlijke nachtrust en een verlaat ontbijt, krijgen we nog ternauwernood een bus naar huis. Tijdens Khmer Nieuwjaar is het ontzettend druk op de meeste toeristenplaatsen en alles is zo’n 40% duurder, wat nog altijd heel goedkoop is voor westerse begrippen.

s’Maandags gaan we naar de “Apsara Arts Association”, een dansschool voor kansarme (wees)kinderen. Hier leren ze Cambodiaanse danskunsten (Apsara) om er uiteindelijk hun brood mee te kunnen verdienen. Dit is een van mijn nieuwe projecten. Kanha, een meisje van zestien, kende ik al van het weeshuis. Ze heeft HIV en is opgenomen door deze organisatie en woont er, samen met 7 andere wezen, omdat ze liever met dans en muziek bezig is. Ze is gespecialiseerd in de apendans en bespeelt tevens vier klassieke Cambodjaanse instrumenten. Ik heb besloten om haar wat extra te steunen. Zo nu en dan sponsor ik wat spulletjes. Sinds ze niet meer in het weeshuis woont heeft ze geen Engelse les meer, wat ze erg jammer vindt en mij weer op een volgend idee bracht.

Aangezien ik nu zelf Engelse les geef is het slechts een kleine stap om de lijn door te trekken en haar les te geven. Nu er meer animo blijkt te zijn, heb ik besloten om een klasje te starten. Zo kan ik mijn vrije middagen weer zin geven. Ik begin met zes leerlingen. De lesmaterialen (ca. $200,=) zijn inmiddels al gesponsord door Tineke en haar vader, dankjewel daarvoor. 23 Mei is de eerste les! Tevens wil ik de school helpen om een promotieplan op te zetten. Laatst waren twee buitenlanders en ik de enige drie toeschouwers tijdens de wekelijkse dansuitvoering. Dit zijn inkomsten voor de school en aangezien er meer en meer toeristen naar Phnom Penh komen, moet dat beter kunnen. Ze redden het momenteel amper om de begroting sluitend te krijgen en ook het pand verpaupert langzaam. Voorlopig genoeg te doen dus.

Dinsdag zouden we naar de kids gaan, maar Tineke had ook nog een visum voor Thailand nodig. Ze wilde zo snel mogelijk vertrekken. Omdat ze daar drie jaar geleden ruim achttien maanden had gewoond wilde ze nog een aantal Thaise vrienden bezoeken. We rijden naar de ambassade en komen er achter dat de aanvraag s’ morgens gedaan had moet worden en dan toch nog drie dagen duurt. Met het weekend ertussen dus nog langer. Maar…niet getreurd, Cambodja is het land van vele mogelijkheden! Met wat extra onderhandse dollars is hier alles mogelijk. We kiezen de meest sympathieke politieagent, die ook nog het goedkoopst blijkt. Nu loopt de bureaucratische sector plotseling als een geoliede machine en kan Tineke het paspoort drie uur later ophalen…lang leve de corruptie!

Woensdag...naar de kids! Met mijn tas beladen met speeltjes en snoep, leggen we de stoffige rit af door de dichtgeslibde verkeersaders van Phnom Penh. Om twee uur komen we aan in Chom Chao, de buitenwijk waar het weeshuis ligt en waar ik zes maanden geleden nog woonde. De kinderen ontwaken net uit hun (verplichte) middagslaap en begroeten ons, nog half slaapdronken. Er is helaas te weinig tijd om activiteiten op te zetten en vandaag hebben ze ook nog Cambodjaanse les en bidden ze ’n half uur , wat de tijd nog verder verkort. Ik geef Tineke een korte rondleiding en we slepen de kleinsten mee. Tineke heeft “Pet”op haar arm (zie foto), jongetje van zes die het laatste half jaar erg zwak is. Hij heeft meerdere malen buiktyfus gehad en is in korte tijd van een levendig en blij ventje verandert in een , sterk vermagerd en futloos, ziek mensje. Ik krijg hem uiteindelijk toch nog aan ’t lachen, maar het kost heel veel moeite.

Na politie en boef (natuurlijk ben ik boef), gekke-bekke-trekken (ik ben zelf kind als ik bij ze ben) en nog meer belachelijke spelletjes, is het alweer bijna tijd. Nog een stormvloed van grijphandjes tijdens snoep uitdelen, wat knuffelen en dan zit het er weer op, veel te kort. Ik moet weer werken en Tineke moet haar spullen nog pakken want het is haar laatste avond.

We praten die avond door tot diep in de nacht. Over onszelf, de kinderen en vooral de stichting. Omdat de opzet van de stichting inmiddels flink is verandert, met name omdat alles anders is gelopen dan ik had verwacht, moeten er een aantal zaken omgegooid worden. We komen tot de conclusie dat ik allereerst moet stoppen met deze website en dus de lange verhalen. Tineke overtuigt me van het feit dat ik vaker en korter moet schrijven over mijn dagelijkse bezigheden. Beginnen bij het begin.
Dus…weekenden naar de kids, mijn eigen Engels klasje, minimaal twee keer per week (of vaker) een blog schrijven en stap voor stap mijn projecten uitbreiden. Gewoon doen wat ik wil doen, helpen…op alle manieren…daarover schrijven…fotootje erbij…ook als ik een slechte dag heb. Ons gesprek gaf mij zo’n positieve impuls dat ik niet kan wachten om te beginnen. Ik wist wel wat ik wilde, maar niet hoe. Dankzij Tineke werd het troebele water helderder. Nu kan ik alles combineren wat ik graag doe: kansarme kinderen op weg helpen, fotograferen en erover schrijven.

Zo zullen er ook minder roddels in de wereld komen. Ik hoor namelijk vaak van mensen dat ik terug naar Nederland kom of dat ik gestopt ben met het weeshuis…heb ik zelf nog nooit gezegd…ik weet niet hoe mensen erbij komen, maar waarschijnlijk wordt er gespeculeerd als ik langere tijd niets laat horen…nou bij deze…dat gaat dus veranderen. Het blog is namelijk ook al klaar!

Kijk maar op:

http://cambodjakids.blogspot.com/

Hier kan iedereen contact met me opnemen, commentaar en tips geven en nog veel meer. Dit betekent dat de website, cambodja-kids.com, helaas ook weer aangepast moet worden, maar uiteindelijk zal het blog ook op de website komen. Ik stop dus met leonassi.waarbenjij.nu en ga verder met mijn blog. Zo kan ik ook onbekenden benaderen en de stichting meer bekendheid geven, wat tot nu toe een beetje mislukt is. Ik had tijdens mijn presentatie in juli alles al klaar moeten hebben, maar had gewoon te weinig tijd, waardoor financiële toezeggingen van aanwezigen uiteindelijk op niks uitliepen, jammer…

…terug…ik had nauwelijks twee uur geslapen toen ik donderdagmorgen moest gaan werken. Na het eerste lesuur had ik het helemaal gehad. Gelukkig kon een collega het tweede uur opvangen. Zo kon ik thuis nog wat bijslapen. Dara had ‘n busticket naar Siem Reap gekocht voor Tineke. Als je eenmaal in Cambodja bent, mag je de beroemde tempels van Siem Reap (Angkor Wat, Bayon, etc. ) zeker niet missen. We zouden als afsluiter het “Royal Palace” bezoeken, maar Tineke moest eerst nog pinnen met haar creditcard…hmmm…zelfde pincode…oeps, niet dus! Wat nu! Terug naar huis voor paspoort…gaat niet, volgens de bank. Dan maar een andere bank proberen. Uiteindelijk lukt het bij de tweede bank dan toch en anderhalf uur later, “Royal Palace”.

Tineke moet eerst een T-shirt kopen, ze mag niet naar binnen in haar mouwloze shirtje, de shawl die ze bij zich heeft is niet goed genoeg (geldklopperij) en dit was Liza (m’n zusje) het jaar ervoor ook al overkomen. Na ’n uur moet ik alweer naar mn werk. Nog ’n stevige knuffel, ’n Venloos “Haije” (tot ziens)en ‘n kus. Dara brengt Tineke naar het busstation, waar ze nooit zal vertrekken. Daar aangekomen, komt ze erachter dat ze het ticket is vergeten. Dara rijdt nog terug maar de bus vertrekt ondertussen. s’Avonds is ze er tot mijn verassing nog steeds. Uiteindelijk vertrekt ze vrijdag om half vier, met vijf sloffen sigaretten (slof is hier goedkoper dan één pakje in Nederland) en na twee dagen Siem Reap is ze nu inmiddels alweer een week in Thailand. Haar plan om een weekje te blijven is mislukt, maar ik weet zeker dat het zonder spijt is. “Dara en ik hebben er van genoten, lieve Tineke!”

Ons normale leventje gaat hier weer verder, voor zover je dat in Nederlandse termen normaal kunt noemen. Het is verschrikkelijk heet en zelfs honden rennen hier niet omdat dat teveel energie kost. Over honden gesproken, Pitchu is inmiddels ons hondje, in Cambodja hechten mensen zich niet zo gauw aan dieren. Een mensenleven is al weinig waard, laat staan een hondenleven. Wij zijn er blij mee.

Als allerlaatste wil ik jullie, mijn trouwe lezers, van harte bedanken voor het volgen van mijn verhalen, gedurende bijna 2 jaar en ik hoop dat jullie nog meer gaan genieten van het nieuwe blog. Mam, Pap, Els en Gerry & Baer, bedankt voor de cadeautjes, ik kan weer even vooruit.

Tot ziens en tot op

http://cambodjakids.blogspot.com/

Leon

Alles is mogelijk zolang je erin gelooft, dus droom!